Zelf vier ik verjaardagen best graag, mijn eigen verjaardag is voor mij een hoogdag. Dat wil niet zeggen dat er feest moet gevierd worden en dat ik overstelpt moet worden met cadeautjes, liefst niet!
Ik vind het zalig om van die dag 'mijn dag' te maken. Mijn werkgever, waar ik 18 jaar gewerkt heb, kan misschien nog beamen dat ik nooit gewerkt heb op mijn verjaardag, dat was mijn vaste vrije dag elk jaar. Op die dag wil ik gewoon iets leuks doen, iets waar ik zin in heb op dat moment.
Ik verjaar op een zeventiende en 17 is mijn favoriet getal, een mooi getal!
Vandaag besefte ik dat ik twee keer per jaar ween, vaste stek. Ik zal dat misschien wel eens vaker doen, maar veel reden om te wenen heb ik niet, vaker van blijdschap dan van verdriet.
Twee keer per jaar echter ween ik van verdriet om de afstand ...
Wij kozen er 'met volle goesting' voor om naar Frankrijk te verhuizen, 1000 km ver van alle familie. Zo erg is dat niet, je hoort ze geregeld via social media of allerlei apps waarmee je gratis kan bellen (met beeld!). Als je ver uit elkaar woont besef je ook vaak dat je elkaar niet veel vaker zou zien wanneer je dichter bij elkaar zou wonen, iedereen heeft het zo druk.
Maar toch ... twee keer per jaar ween ik ... als mijn kinderen jarig zijn. Geen idee van waar dat net op die dag zo hard door komt, maar dan mis ik ze enorm. Dan heb ik zin om ze in mijn armen te nemen, zoals ik deed toen ze kleine baby'tjes waren of peutertjes (of zelfs al adolescenten) en ze te knuffelen, te kussen ... maar dat kan niet, want ik zit 1000 km verder.
En dan nog ... zo leuk vinden ze dat nu niet meer.
Als je wat verder uit elkaar woont, dan mis je veel. Dat denk je toch. Het is heus niet zo dat je kinderen met al hun probleempjes en zorgen naar je toe komen als je maar enkele kilometers uit elkaar woont. Kinderen die elke dag aan de telefoon hangen, die doen dat toch, of je nu dichtbij of ver woont.
Deze blog komt helemaal 'out of the blue' tot stand vandaag. Even een bedenking die ik me maakte terwijl ik wat verdrietig zat te wenen. Deze blog is niet om aandacht vragen, maar om aan te tonen dat het af en toe niet allemaal zon, bergen, mooi weer en rust is in het zuiden van Frankrijk.
Gelukkig zijn die momenten zeldzaam en wil ik liefst niet terug naar België. Die momenten mogen er echter zijn, het zou erg zijn moesten die er niet zijn.
En als ik door deze blog nog eventjes kan héél erg duidelijk maken hoe enorm graag ik mijn kinderen zie, dan is dat mooi meegenomen. Hartjes sturen in messenger of x-jes via sms is nogal afgezaagd of het valt toch niet meer erg op.
Ik zeg hun telkens ik de kans heb en hun zie dat ik hun graag zie, maar het hier eventjes neerschrijven blijft voor altijd en bij deze bevestig ik het nog eens: mijn allerliefste kinderen, IK HOU ONTZETTEND VEEL VAN JULLIE 💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten