Het leven is een uitdaging ...

... ga ze aan en groei.

Verdriet, plots word ik overspoeld door enorm veel verdriet.

Vandaag postte ik een tekst op Facebook, iets van iemand anders, over donorschap en het waarom je er niet voor kiest om donor te zijn. Het werd zo mooi verwoord, helemaal zoals ik het ook voel.

En dan ... komen er reacties op van mensen die het niet met me eens zijn en dat vind ik zelfs niet erg, iedereen mag zijn of haar mening hebben, alleen ... één iemand reageert er heftig op, speelt het persoonlijk en haalt mijn kinderen erbij, stelt een directe vraag en ik ... antwoord eerlijk ... en dan krijg je als reactie dat ze hoopt dat ik dan nooit de keuze moet maken om een donororgaan te laten inplanten bij mijn kinderen of niet.
Ik voel me aangevallen, of eerder be/veroordeeld, en dan begin ik na te denken ... Waarom voel ik me dan aangevallen? Twijfel ik aan wat ik deelde? Waarom voel ik me zo slecht over haar reactie? Wat zegt dit over mij? Waarom denk ik altijd zover na over de dingen? Zien mensen mij, door wat ik denk, om waar ik van overtuigd ben, als één of ander raar 'sektegeval'?
Als ik geen organen wil van iemand anders, hoe zit het dan met bloed? Hoe zit het dan met wat de Jehova's daarover denken? En dan denk ik direct: "Die hebben daarover wel gelijk." Ook het bloed van iemand anders krijgen heeft gevolgen, maar dat besef ik, daar ga ik ook niet licht mee om.

En dan ... besef ik dat ik eigenlijk heel alleen sta met die ideeën die ik daarover heb, binnen mijn naaste omgeving, mijn man, mijn (schoon)kinderen, mijn pluskinderen, ouders, zus, ... Begrijpt iemand mij? Mijn zoon misschien wel, op dat vlak heb ik, denk ik, de meeste raakpunten met hem (ook al weet ik dat mijn dochter er ook over nadenkt).

Het kan als 'makkelijk' aanzien worden als ik zeg dat mijn kinderen hun eigen keuzes moeten maken en ik ben blij dat ik die vroeger nooit voor hun moest maken en toch ... moest ik weten wat ik nu weet, ik zou verschillende keuzes niet gemaakt hebben. Ik zie welke gevolgen bepaalde keuzes die ik maakte gehad hebben. Door veel te studeren en je te verdiepen in bepaalde materie ga je beseffen dat het anders had gekund ... Door al dat 'verdiepen in' wordt het er niet makkelijker op, helemaal niet, en als je dan nog het gevoel krijgt dat je jezelf moet verantwoorden ... waarom? Omdat ik niet mee wil lopen met de kudde en klakkeloos alles maar wil aannemen wat ons voorgeschoteld wordt?

En dan plots begin ik te wenen, voel ik zo'n intens verdriet, ik kan niet meer stoppen, het komt van heel diep. Ik vraag me af wat er met mij scheelt, waarom? Van waar komt dat verdriet? Voel ik me wel aangevallen? Ben ik gaan twijfelen? Dacht ik ergens van overtuigd te zijn en ben ik dat niet? Wat als er iets met mijn kinderen gebeurt? Mijn (ooit) kleinkinderen? Geef ik een nier? Ga ik op zoek naar een donor? Wat? Hoe? Waarom? Wanneer?

Neen ! Ik verander niet van 'gedacht'. 

Ik voel en weet dat het juist is, ik respecteer anderen hun mening (had ik dat al niet minstens 3 keer geschreven als antwoord op mijn postje?)

Ik weet nu waar dat intens verdriet vandaan komt. Verdriet om de kille wereld waarin we leven, de wereld waarin mensen 'zot' draaien en waar er niet meer naar hun geluisterd wordt, de wereld waarin alles wetenschappelijk verklaard moet worden, een wereld waarin alles draait om geld, zelfs de levens van mensen, er wordt handel gedreven in mensen, alles draait om geld en de mens wil het 'Leven' zelf beheersen, sturen, controleren ...

Alles? Gelukkig niet alles, dat zal nooit lukken.

Alles heeft zijn gevolgen, alle keuzes die een mens maakt, hoe klein ook, hebben gevolgen.

Kies je ervoor om je organen niet af te staan? Dat heeft gevolgen.

Kies je ervoor dit wel te doen? Ook dat heeft gevolgen (en dan bedoel ik gevolgen verder dan dat er op dat moment een mens 'gered' wordt).

Elke kleine daad die we stellen, gedachte die we denken, ... heeft gevolgen.

Wat mijzelf betreft kan ik alleen maar mijn gevoel volgen en nooit doen wat oprecht verkeerd voelt voor mij. Kennis is alles, en niet alleen wetenschappelijke kennis. Begrijp me niet verkeerd, het is maar goed dat er wetenschappelijke kennis is, want anders zaten we nog ergens ver weg in de Middeleeuwen (of elders) met onmenselijke praktijken en bijgeloof, maar ... is er zoveel veranderd? Onmenselijke praktijken? Zet het nieuws op en ... de manier waarop verandert alleen maar.

Verdriet om de kille wereld waarin we leven, gecontroleerd door angst, regeltjes en hoge maatstaven.

Waarom geen wereld vol Liefde, Respect, Mededogen, Behulpzaamheid, Vertrouwen en Oprecht Voelen? Ik wil er blijven van dromen, hopen en aan meewerken. Kleine dingen doen, zaadjes planten en bewuste keuzes maken.

Mijn pijn? Mijn uitdaging? Leren omgaan met de keuzes die de mensen maken waarvan ik Zielsveel hou en die keuzes respecteren. Hopelijk respecteren zij de mijne.

Ooit zei iemand mij: "B, het is niet makkelijk om te zien wat je ziet, om te voelen wat je voelt, om te weten wat je weet en toch al die mensen om je heen hun eigen leven te laten leven, hun niet te willen sturen, de controle te houden ... Loslaten is het enige dat je kan doen, want wie ben jij om te bepalen wat een ander doet of denkt?" En zo is het ... iedereen heeft zijn of haar eigen leven, zijn of haar eigen pad te begaan, ook de mensen waarvan je het meeste houdt.

Link naar de blog die ik deelde en waar alles mooi in verwoord staat.

La vie est ...

La vie est une chance, saisis-la.
La vie est beauté, admire-la.
La vie est béatitude, savoure-la.
La vie est un rêve, fais-en une réalité.

La vie est un défi, fais-lui face.
La vie est un devoir, accomplis-le.
La vie est un jeu, joue-le.
La vie est précieuse, prends-en soin.

La vie est une richesse, conserve-là.

La vie est amour, jouis-en.
La vie est mystère, perce-le.
La vie est promesse, remplis-la.
La vie est tristesse, surmonte-la.
La vie est hymne, chante-le.

La vie est combat, accepte-le.
La vie est une tragédie, prends-la à bras le corps.
La vie est une aventure, ose-la.
La vie est bonheur, mérite-le.
La vie est la vie, défends-la.

De lente hangt in de lucht

De lente hangt hier in Castellane in de lucht, het is heerlijk weer en ik voel dat het tijd is om terug op te laden.

Gisteren maakte ik een wandeling van tussen de 6 en de 7 km, via de weg richting La Baume, en dan ben ik halverwege een bospad ingeslagen, heerlijk was dat!

Ik was alleen omdat mijn wederhelft naar Régusse was om de laatste zaken af te handelen, alles af te sluiten. Hij had nog een goed gesprek met de verkopers van het huis en zij zijn er nog altijd niet goed van dat wij hun huis niet konden kopen, ze hadden zo gehoopt dat wij erin zouden wonen.
Er was nog een koppel het huis gaan bezichtigen, mensen die graag een chambres d'hôtes wilden beginnen. De verkopers hebben gewoon geweigerd om het aan hun te verkopen, zij hadden een pak minder eigen geld om erin te steken, laat staan dat zij een lening zouden krijgen.
Die mensen zijn zo moe van de laatste maanden, ze stoppen voorlopig met de verkoop van hun huis en ze zullen alles een tijdje laten rusten.
Het is echt niet te geloven hoe het soms kan lopen.

Ondertussen hebben we allebei werk voor deze zomer en ik heb het gevoel dat alles beetje bij beetje begint te stromen. Wij vervelen ons niet (zo lang het weer mooi is) en we hopen dat het komende jaar alles duidelijk wordt.

Vandaag was ik bij de Franse B voor een massage (ik heb een Nederlandse B én een Franse B om me te laten masseren, ééntje in de zomer en de ander in de winter) en het was ongelooflijk hoe alles aan het stromen ging, we waren helemaal op elkaar ingespeeld en ik was zo relax. Terwijl ik daar lag zag ik onze toekomst helemaal voor me en dat viel heel goed mee. Ik barstte van de energie toen de massage gedaan was.
Vanavond ga ik voor het eerst met de Franse B mee naar de 'yoga du son' in Digne-les-Bains, ik kijk er heel erg naar uit !

De lente komt eraan ... 💓

Over and out ...

31 januari 2018, de vervaldag van de 'promesse de vente' die we tekenden in het begin van de herfst 2017. Die promesse werd op 20 december 2017 verlengd omdat het veelbelovend was dat er een expert van BNP Paribas naar het huis kwam kijken. Die beste man verzekerde ons dat hij een zeer positief dossier zou opstellen voor het bekomen van een lening, we zagen inderdaad dat hij onder de indruk was van het huis én de ligging, maar de eindbeslissing lag natuurlijk niet bij hem.

Onze courtier, monsieur Cadoret uit Régusse, is al maanden bezig met allerlei banken en andere instellingen, op zoek naar een lening, maar gisteren liet hij ons weten dat ook zijn laatste contact geen lening wil geven.

Wij voelden begin januari al dat het niks zou worden, dus wat ons betreft viel het mentaal wel mee de afgelopen weken. De verkopers van het huis zitten er compleet door, die wilden zo graag aan ons verkopen en waren er vrijwel zeker van dat wij het zouden worden.
Zij hadden ook al een appartement op het oog in Marseille en daar kunnen ze nu niet voor tekenen.
Hun makelaar verdient geen cent, zeker ook omdat ze het huis verder niet via hem willen verkopen.
En de courtier ... die krijgt ook geen cent, hij heeft maanden voor ons gewerkt en verdient er niks aan (als een courtier je een lening kan bezorgen, dan krijgt hij een bepaald percentage van de interest op de lening). Vijf verliezende partijen ... de economie in Frankrijk wat aanzwengelen? Hoe?

Niemand, maar dan ook niemand begrijpt het. Als we ons verhaal hier aan iemand vertellen (zeker aan mensen die weten wat we de afgelopen twee jaar gedaan hebben), dan begrijpen ze het niet.
Wij kunnen direct meer dan de helft van de aankoopsom op tafel leggen en onze cijfers waren de afgelopen jaren zeker goed genoeg om de gevraagde lening af te betalen, maar ... die cijfers zijn, volgens de banken, geen cijfers van het pand dat we nu wilden kopen, dus tellen die niet. Ze moeten drie jaar cijfers krijgen van het pand dat je wilt kopen.
Kleine kanttekening: het probleem voor de banken is dat de bestaande chambres d'hôtes in Frankrijk geen goeie cijfers van drie jaar kunnen voorleggen omdat nooit alles aangegeven wordt. In dit huis werd er slechts één jaar aan uitbating gedaan en daarna is de mevrouw ziek geworden.
Begin er dus maar aan ... 😉 Hadden we het geweten ... we hadden ook niet alles aangegeven de afgelopen jaren.

Het bedrijfsplan? Dat vinden ze allemaal fantastisch, maar ... HET grote probleem is blijkbaar dat men in Frankrijk géén leningen meer toestaat voor het kopen van een huis waarin men een 'chambres d'hôtes' gaat uitbaten. Het maakt niet uit met welke cijfers je afkomt. Het maakt niet uit met welk bedrijfsplan je komt.

We kunnen het nu wel laten zien.

Toen we twee jaar geleden te horen kregen dat de vraagprijs van het pand in Castellane te hoog was,  heeft men ons nooit gesproken over het 'weigeren van een lening voor een chambres d'hôtes'.
Dat die vraagprijs te hoog was (en nog altijd te hoog is) is een feit, het huis hierboven is er ééntje van 7 jaar oud, mét zwembad van 8,4 meter op 4,2 meter, op een stuk grond van +3700 m². Er zijn daar drie grote en moderne kamers voorzien voor de gasten en een gemeenschappelijke ruimte mét keuken. Op het eerste verdiep is er een prachtig privé appartement. Ik zou er zelfs plaats gehad hebben om mijn praktijk in verder te zetten.
De vraagprijs voor dit pand lag €15000,00 lager dan de vraagprijs voor het huis waar we twee jaar inwoonden dat dateert uit 1975 en waar er nog een hoop werk aan is.

Het zwembad met prachtig zicht op de bergen van La Sainte Baume.

Drie kamers was wel te doen aan de hogere prijs die we daar konden vragen, maar we vonden het toch wat krap. Daarom wilden we nog 2 luxe tenten laten zetten, ééntje voor 5 personen en ééntje voor 7 personen, die zouden dan van juni tot eind september per week verhuurd worden. Alles tesamen kwamen we op die manier aan een omzet die tussen de 50% en de 80% hoger zou liggen dan de omzet in de vorige chambres d'hôtes. Maar neen ... dat mooie project mag niet zijn.

Het huis ligt op de Avenue des Contents in Régusse en we wilden onze zaak 'Le Domaine des Contents' heten. Kon het nog mooier?

Blikvanger in Régusse.

Gisteren vertrokken alle papieren om ons voorschot dat bij de notaris gedeponeerd werd terug te krijgen. We hebben de eigenaars nog voorgesteld om alvast de helft van de koopprijs te betalen, de rest maandelijks af te betalen en dan over drie jaar nog eens proberen een lening te krijgen (mét cijfers van drie jaar). Dat zagen zij financieel niet zitten. Ze hebben het volledige bedrag onmiddellijk nodig om een appartement te kopen in Marseille. Spijtig, maar het zij zo. Alles voor een reden.

Onze DROOM in diggelen? NEEN.

We zegden net nog tegen elkaar; een chambres d'hôtes was nooit onze droom, dat was het middel om onze droom waar te maken. Onze droom is in het Zuid-Oosten van Frankrijk wonen en liefst nog tussen de bergen, in de omgeving van Castellane, de Gorges du Verdon.

Die droom werd twee jaar geleden werkelijkheid. Het werd geen gemakkelijk pad en dat is het op dit moment nog niet, maar als het even kan, dan blijven we hier.

Op dit moment zijn we op zoek naar een woonst en naar werk. Kopen zit er niet direct in, we gaan alles even laten 'bezinken' en rustig zien wat er op ons afkomt. Misschien kunnen we ergens een huis kopen van de centjes die we hebben, iets voor ons twee moet lukken, en dan hoeven we geen lening meer aan te gaan en hebben we aan niemand schulden. Leven van wat we verdienen elk jaar en daarbij nog wat over houden. De zon en de rust hebben we hier gratis. Dat zou pas mooi zijn 😊