zondag 31 december 2017

Was jij ook zo een kind ...

Was jij ook zo een kind dat tijdens tochten in de natuur stenen verzamelde? Of dennenappels en mooie oude takken?

Deze ochtend ben ik met mijn man de natuur ingetrokken, een mooie wandeling naar het meer. Ik vond prachtige oude takken op mijn pad, dennenappels, dennennaalden, mooie blaadjes en zelfs een paar stenen die ik niet kon weerstaan (eerlijk is eerlijk ... ik heb me ingehouden of we moesten de kruiwagen erbij halen).



Vandaag is de laatste dag van 2017, het jaar gaat eraan, het is voorbij.
Ik wilde vandaag graag stilstaan met wat we in 2017 gekregen hebben: mooie ontmoetingen, maar ook uitdagingen op ons pad. Eind vorig jaar kon je overal lezen dat er in 2017 neergezet zou worden met wat er in 2016 gestart werd. Ik heb de indruk dat dit bij heel wat mensen rondom mij zo gebeurde, bij ons echter ... lijkt het nog altijd de grond niet te raken, het is blijkbaar moeilijk om te landen. Best wel grappig!

Gisteren zag ik op Facebook een filmpje over het Yule-ritueel. Het sprak mij enorm aan en ik voelde dat ik dit vandaag kon doen, als afscheid van alles dat in dit dorp op ons pad kwam. Ik wil alles loslaten, de mooie herinneringen blijven koesteren, de contacten met al de leuke mensen blijven onderhouden, want die kan ik meenemen. Van hetgeen we de afgelopen week 'letterlijk' afscheid genomen hebben wilde ik vandaag nog afscheid nemen met een ritueel en tegelijkertijd het nieuwe jaar verwelkomen.

Mijn grootste wens voor deze wereld en iedereen die erop 'mag' leven is dat we meer begrip voor elkaar mogen tonen en verdraagzaam zijn, compassie voelen voor elkaar (ook al begrijpen we het vaak niet goed). Ik wens ook heel erg dat iedereen in meer verbondenheid met de natuur wil leven, respect tonen voor alles wat leeft. Leer meer genieten van de kleine dingen, van de natuur rondom je, als je respect toont voor MOEDER AARDE, dan krijg je dit in je leven terug.

Ik weet dat sommige mensen rondom mij vaak niet begrijpen hoe ik de dingen zie, met wat ik bezig ben. Gelukkig raakt dit me niet, ik hou van zaadjes planten. Zoals één van mijn leermeesters ooit tegen me zei: 'Je kan alleen maar het voorbeeld geven'. Voor mijzelf wens ik dat ik nog veel zaadjes toegestopt krijg, zaadjes die bij mijzelf mogen bloeien en waarvan ik de vruchten mag plukken, om die daarna weer door te geven.


Wees lief voor elkaar, hou van elkaar ... Ik wens jullie allemaal een heel gelukkig 2018, vol met nieuwe kansen 💗
Wat mij en mijn man betreft: wij hopen in 2018 neer te zetten waar we al zolang naar uitkijken 💕





woensdag 27 december 2017

Overdracht sleutel

Vandaag hebben we de sleutel overhandigd aan de eigenaar.
Ergens waren we wel benieuwd of de échte bestuurder van de SARL waarop het gebouw staat zou komen opdagen.

De afspraak was om 11 u in de voormiddag, wij waren er al om kwart voor elf omdat we alle kamers al wilden openen zodat alles vlug gecontroleerd kon worden en afgehandeld. Het heeft de afgelopen nacht gesneeuwd en het was koud buiten!
Om 11 u was er niemand te zien, we stonden eerlijk gezegd best kou te lijden en ik wilde niet naar binnen gaan, daar was het amper 2 graden warmer en ik riskeerde liever niet om de besneeuwde trap op te gaan en te vallen.
Net toen we om kwart over elf beslisten om opnieuw te vertrekken (nadat we wel de nodige bewijzen verzamelden dat we er waren, we staan echt van niets meer versteld) kwam er een auto aangereden. Het waren 'hij' en zijn vriendin.

Natuurlijk zeiden we netjes dag en toen ik terloops vermeldde dat we net wilden vertrekken kwam er heel vlot uit: "Ja, we zijn wat laat, er was een rotsblok op de weg gevallen en de mensen van de gemeente moesten die wegslepen". Ik moest, eerlijk gezegd, opletten dat ik niet lachte.
Ik kan niet met zekerheid zeggen dat het weer een leugen was, maar ik had de indruk van wel. Het klopte gewoon met 'wie hij is' en 'hoe hij doet', dat hij ons een kwartier in de koude liet staan.

Ik ben niet meer naar binnen gegaan om de controles op te volgen en alles af te handelen, die dingen laat ik mijn man doen. Wij bespreken de dingen gezamenlijk en beslissen samen en ik hoef mijn zeg er niet meer in te hebben op het moment zelf, wij vertrouwen elkaar in zover dat we weten dat we ons houden aan wat we samen beslisten. Ik had bovendien ook geen zin om nog meer kou te lijden of te riskeren mijn nek te breken op de gladde trap (ik heb die ooit al eens gebroken en één keer is genoeg, geloof me) en daarom ben ik in de auto gaan zitten met de zetelverwarming aan.

Mijn man is nog twee keer tot aan de auto gekomen om te vragen waar dingen lagen en toen alles afgehandeld was is 'de eigenaar' mij nog een hand komen geven met de woorden: "Wij wensen jullie echt waar het allerbeste en heel veel succes met jullie volgende chambres d'hôtes en dat meen ik heel oprecht. Een paar dagen geleden kregen wij bericht dat een vriend van ons een hersenbloeding kreeg en dan denk je wel na over wat er echt belangrijk is in het leven, dus wij wensen jullie echt het allerbeste en veel succes". Mooi ... mocht hij eraan twijfelen, ik wens nooit iemand iets fout toe en ik heb dus iets gemompeld van: "Dat wens ik jullie ook".
Ondertussen keek hij weer recht in mijn ogen en op dat moment weet je gewoon, als je hem éénmaal kent, dat hij je weer aan het 'bezeiken' is.

Het enige wat ik in het moment daarna voelde was blijdschap, blijdschap omdat dit hoofdstuk afgesloten is, op naar iets nieuw, weg van die mensen waar we ons niet goed bij voelen.



Toen mijn man in de wagen stapte zei hij: "Dit ging te vlot, hij is op iets aan het broeden, dit is nog niet afgehandeld" en ik moest hem gelijk geven, ik voelde het ook, maar weten wat er gaat komen, dat doe je niet ...
Hij wilde ook onze reserveringen voor 2018 niet overnemen omdat we teveel vroegen. We hebben ongeveer voor €22000,00 van onszelf (via booking en rechtstreeks) en we vroegen daar een commissie van 15% op, dit na overleg met heel wat mensen, waarvan ons iedereen zei dat het maar normaal was dat we voor het werk dat we eraan hadden iets kregen én bovendien reserveren de meeste van die mensen door de goeie reviews die wij kregen.
Toen wij begin 2016 startten hadden wij voor €0,00 reserveringen.

Enkele dagen later gingen we uit eten met mensen die heel vaak in de chambres d'hôtes van 'tegenpartij' logeerden en we vertelden hoe het afgelopen was. Eén van de twee zei ons: "Hij bezeikt je terwijl je erbij staat en dan vraagt hij je nadien nog heel vriendelijk of het lekker warm was", ik zou er niet op komen en het is wat cru gezegd, maar eigenlijk is het zo wel. De ander zei: "Die man kan je recht in de ogen kijken en je iets voor waar zeggen en geen oog verpinken en terwijl weet je dat hij je aan het beliegen is" (als je hem éénmaal kent toch).
We kunnen deze mensen alleen maar gelijk geven.

To be continued? Ik hoop van niet, ik hoop echt dat we van hun af zijn.

zondag 24 december 2017

Afscheid

We zijn akkoord gegaan om de sleutels over te dragen, omdat we verder willen. Twee jaar van onzekerheid, onenigheid, geen vooruitzichten en manipulatie, we hebben het wel gehad.

Laat me duidelijk zijn, dat we van de banken geen lening kregen, dat was niet voorzien en daar kan niemand iets aan doen, noch de eigenaar van het huis, noch wij. Kleine kanttekening is wel dat de banken ons duidelijk lieten verstaan dat de eigenaar veel te veel voor het huis vraagt en dat dit één van de redenen was dat we geen lening kregen. De tweede reden was omdat er geen zakencijfer kon voorgelegd worden, de banken in Frankrijk vragen (en daar stappen ze niet vanaf) drie jaar cijfers, zonder die cijfers, geen lening.
Laat dan de uitleg van de eigenaar nog zijn dat het verkoopbedrag voor het huis ‘fonds de commerce’ inbegrepen is, maar als we dat bij de banken zegden, dan keken die zo eens van “er is geen fonds de commerce, waarover praten jullie?”. Een straatje zonder einde …

De eigenaar zou zichzelf niet zijn als hij niet voorstelde om een persoonlijke lening bij hem te nemen, wel aan 3,5% , terwijl dat bij de bank rond de 2% zou liggen. Dat was natuurlijk DE oplossing, geen bank in het spel en mijnheer zou het bedrag krijgen dat hij vroeg, simpel toch (en vooral in zijn voordeel). Dit voelde voor ons niet goed en we wilden geen 15 jaar aan die man ‘vast hangen’ en bovendien vroeg hij meer dan wat het huis waard was. Duidelijk dat een lening aan 3.5% en een te hoge prijs voor zijn huis een goeie deal zou zijn voor hem. Niet met ons dus.

Daarbij kwam dan nog dat de eigenaar tot begin vorig jaar nog € 90 000,00 van ons had, een bedrag dat we hem in 4 keer betaalden omdat hij financiële problemen had en omdat we toch zouden kopen, kon dat van het aankoopbedrag af, we konden dat zien als een voorschot, alles zou wel in orde komen. Niet dus, het kwam niet in orde en wij wilden ons geld terug. Daar begonnen dus de problemen, die wilde de eigenaar ons in het begin niet terug betalen en na een tijdje wel, maar makkelijk was anders. Om een krom verhaal kort te houden, uiteindelijk hadden we ons geld terug in de herfst van 2017 en dat alleen omdat we hem lieten weten dat we een procedure opgestart hadden, via onze advocaat, om  beslag te leggen op zijn het eigendom in hetzelfde dorp als waar wij de chambres d’hôtes uitbaatten.
Het mag nu wel gezegd worden, we hadden een goeie leermeester in de afgelopen jaren op het vlak van leugens vertellen en slinkse praktijken en we hebben hem dus wijs gemaakt dat we een procedure opgestart hadden, gelukkig had onze advocaat hem ook door en zij steunde ons om het op die manier te doen en verder geen geld aan die man te verspillen. Het lukte.

Interest hebben we niet gekregen op ons geld, al was er eerst een afspraak om 2.5% te betalen op het ‘geleende bedrag’, maar die afspraak kwam hij niet na. Toch even vergelijken: wij zouden 3,5% moeten betalen op een lening voor een huis en hij wou maar 2,5% betalen op een persoonlijke lening (wat die 90 000,00 euro uiteindelijk toch was).


Eerlijk is eerlijk, wij gingen akkoord met dingen en ik wil iets meer uitleg geven over het uitlenen van die 90 000,00 euro, maar het is ingewikkeld om te volgen als je het allemaal niet stap voor stap zelf meegemaakt hebt.

Toen we begin 2016 een huurbedrag moesten afspreken met de eigenaar omdat we nog geen lening gekregen hadden, hield hij zich in het begin aan het bedrag dat de mensen voor ons aan hem betaalden. Wij waren toen akkoord met een huur van € 2 100,00 per maand. Daar hadden we niet verder over nagedacht omdat we ervan uit gingen dat die lening wel in orde zou zijn tegen de tijd dat we naar Frankrijk verhuisden.
Eens in Frankrijk kregen we geregeld de opmerking van mensen in het dorp, dat we wel heel erg veel huur betaalden en bovendien vonden we de huurprijs niet eerlijk, omdat we al € 90 000,00 aanbetaald hadden voor het huis en we toch huur moesten betalen voor het volledige huis. We hebben dit aangekaart bij de eigenaar en hij was akkoord om te zakken naar € 1 650,00 per maand. We hebben dan onmiddellijk de huur van de eerste drie maanden aangepast en wat er teveel betaald werd ingehouden (dit lijkt ons vandaag nog altijd een eerlijk regeling).

Toen ik me nadien wat ging verdiepen in de huurprijzen van hotels, kwam ik op het internet tegen dat er in de champagnestreek (toch ook heel populair) een hotel met 20 kamers en met restaurant te huur stond voor € 1 700,00, bovendien een heel mooi gebouw, veel mooier dan het huis dat wij huurden, maar … afspraak was afspraak, daar hoefden we niet op terug te komen.

In september 2016 kwamen we erachter dat de eigenaar van het huis waarin wij onze chambres d’hôtes uitbaatten teveel vroeg voor het huis. We wilden daarover een gesprek aangaan, maar dat liep al vlug uit de hand. Toegegeven, het bod dat we voor het huis deden was lager dan wat we uiteindelijk wilden geven, maar wel 30 000,00 euro meer dan wat het huis geschat werd door het immokantoor. Wij wilden nog onderhandelen en nog 40 000,00 euro meer geven, maar daar kregen we de kans niet meer voor.
Mijn man en ik hadden afgesproken dat we weg zouden gaan indien de eigenaar en zijn vriendin weer begonnen te schelden, dit gebeurde en we zijn dus opgestaan en weggegaan. De eigenaar van het huis riep ons nog achterna dat we onze 90 000,00 euro nooit zouden terug krijgen en dat … is op dat moment blijven hangen. Op die dag in september 2016 is er een streep getrokken onder onze plannen en vanaf dat moment ging het er ons nog om dat we ons geld zouden recupereren.
Wij hebben een advocaat onder de arm genomen en eind 2016 heeft zij de eigenaar in gebreke gesteld. In antwoord op de brief van de advocaat kregen wij een mail van de eigenaar in het Nederlands, waarna wij hem lieten weten dat hij met onze advocaat moest communiceren in het Frans. Het antwoord dat we daarop kregen illustreert heel goed hoe hij in elkaar zit: “Ik communiceer op de manier hoe ik wil en met wie ik wil”.
In de tijd nadien is ons duidelijk geworden hoe het werkt: wie geen schrik heeft en van slechte wil is, doet gewoon wat hij of zij wil en (eerlijk) je kan er niks mee, zelfs de advocaat kon niet verder omdat hij gewoon niet antwoordde. Het was aan ons om opnieuw kosten te maken en hem voor het gerecht te dagen. We leerden dat je geen bange wezel hoeft te zijn in al die zaken, ik ben er zeker van dat er massa’s mensen rond lopen die er een spel van maken om niet te betalen, bewust, en op die manier veel geld verdienen. Het gerecht zit heel raar in elkaar en uiteindelijk is het aan degenen met het meeste lef, zij winnen vaak …
Onze advocaat liet de beslissing aan ons, zij wilde op dat moment de procedure opstarten, maar voor mij voelde het niet goed.

Wij brachten de overgang van 2016 naar 2017 door in België. Het leek wel of de eigenaar wist dat we even van wat rust wilden genieten, niet dus … hij is ons vanaf dat moment beginnen mailen, beginnen bestoken met dreigementen en … het liep uit de hand. Ik vind het nog altijd maar niks, het over en weer mailen naar elkaar. Uiteindelijk kwam het erop neer dat het tot een rechtszaak zou komen, maar dat zag ik echt niet zitten.
Ik heb me nooit teveel bezig gehouden met antwoorden op mails met dreigementen, dat kon ik ook niet aan, ik hoef die negativiteit niet.  Ik wil harmonie en oplossingen (al kwam ik er later achter dat zoiets in dit geval niet mogelijk was).


In april 2017 heb ik mijn man gevraagd of ik nog een poging mocht wagen om een gesprek aan te gaan met de eigenaar, alleen hij en ik, face to face. Mijn man vond dit geen enkel probleem, zijn woorden: “Lieve schat van me, maakt mij niet uit hoe we het opgelost krijgen, als het kan op jouw manier, dan graag!”

In april heb ik die man twee keer gezien en kwamen we tot een akkoord. Ik vond dat ik veel toegaf toen ik akkoord ging om met terugwerkende kracht toch nog € 2 100,00 per maand aan huur te betalen, maar ik wilde van alles af, ik wilde verder, samen met mijn man. Van mijn (onze) kant kreeg ik het akkoord dat de eigenaar ons onze 90 000,00 euro zou terug betalen in drie schijven van 30 000,00 euro, de eerste einde mei, de tweede einde augustus en de derde eind december 2017 én hij was akkoord om 2,5% interest te betalen over 2 jaar (niet over 2 jaar en 4 maanden, in augustus 2015 kreeg hij de eerste 40 000,00 euro van ons). Uiteindelijk zouden we ongeveer € 78000,00 van ons geld recupereren.
Toen ik hem vroeg of we dit akkoord op papier konden laten zetten door onze advocaat, vond hij dat geen probleem, ik moest het hem maar bezorgen en hij zou het onmiddellijk tekenen.
Toen we afscheid namen van elkaar zei hij: “Nu zal ik dat thuis maar eens gaan proberen te verkopen, die gaat er niet zo happy mee zijn, zij wil in geen geval interest betalen”. Op dat moment had ik het moeten weten …

Het duurde drie weken eer onze advocaat de ‘protocol’ gereed had. Toen ik voorstelde om af te spreken om die te laten tekenen kwam ‘tegenpartij’ met het argument dat hij dit eerst wilde laten nalezen door zijn advocaat. Wij vielen een beetje uit de lucht, omdat in die protocol letterlijk stond wat er afgesproken werd, niks meer, niks minder, maar we konden niet anders dan wachten.
Nog eens drie weken later kregen we een mail waarin stond dat ‘tegenpartij’ zijn Franse advocaat ziek was en dat het wat lang zou duren, dus ging hij het doorgeven aan zijn Nederlandse advocaat. Tiens … we herinnerden ons dat die Franse advocaat in 2016, na de ontvangst van de ingebrekestelling, ziek was en ook niet bereikbaar. Het is natuurlijk mogelijk …

Uiteindelijk kwam het erop neer dat er geen protocol getekend werd en dat er eind mei niks gestort werd op onze rekening. Argument? Hij had het geld niet. Hij had mij gezegd dat het mogelijk was dat het langer zou duren en dat hij ons op de hoogte zou houden, maar je kan er donder op zeggen, dat als die man zoiets zegt, dat hij al op voorhand zijn scenario in zijn hoofd heeft.
Hij speelt zo graag met je … Bovendien liet hij in een mail weten, en zo schreef hij letterlijk: “Jullie dachten een akkoord te hebben, maar dat is niet zo”.

Eind juni kregen we dan toch de eerste schrijf terug betaald, maar zonder interesten. Toen mijn man daarover weer een mail deed, kwam daarop als antwoord dat de interesten bij de laatste schijf zouden betaald worden.

Alles vertellen zou het verhaal veel te lang maken en ik wil me niet meer verdiepen in alle details (mijn man kent ze allemaal uit zijn hoofd en schrijft er zelf iets over, ik deel het graag als hij dat openbaar wil maken), maar van april tot oktober 2017 was helemaal niet leuk, met veel mails, dan weer rustige en oplossingsgericht en soms dezelfde dag nog een mail met dreigementen. We konden het echt niet goed meer volgen. Ons enige doel was om ons geld terug te krijgen en verder te kunnen, we hadden het echt gehad, het was net of we in een misdaadreeks terecht gekomen waren, een misdaadreeks waarbij je gevangen gehouden wordt door een psychisch gestoorde persoon.

Vanaf juni 2017 hebben wij onze voet vooruit gezet en pikten we het niet meer, maar de ‘strijd’ ging verder. Eind augustus kregen we een mail waarin ons gemeld werd dat we de tweede schijf niet kregen, dat dit enkel zou gebeuren als we onze website aan hem overdroegen en de domeinnaam vrij gaven (nadien heeft hij dit veranderd en beweerde hij dat hij enkel naar de vrijgave van de domeinnaam vroeg) en bovendien moesten we hem alle paswoorden bezorgen van Tripadvisor, Zoover, Booking (dus alle boekingen voor 2018) en onze Facebookpagina.
Opnieuw werden er dus voorwaarden gesteld en dat om onze EIGEN CENTEN terug te krijgen, mooi vonden we dat!
We zijn daar natuurlijk niet op in gegaan en mijn man maakte opnieuw een afspraak met onze advocaat, om te overleggen. Antwoorden op mails van ‘tegenpartij’ deden we niet meer.

Op 6 september had mijn man een afspraak met onze advocaat. Eer hij vertrok checkte hij nog eens alle rekeningen en de ochtend van diezelfde dag werd er 20 000,00 euro op onze rekening gestort (niet het bedrag dat overeengekomen werd, maar toch … we konden niet meer goed volgen).
Het overleg met de advocaat was kort, zij raadde mijn man aan om nog wat af te wachten eer we de procedure voor beslaglegging zouden opstarten.

Om ons laatste geld eerder terug te krijgen dan eind december hebben we dan toch een mail gedaan waarin we lieten weten dat we de procedure van beslaglegging zouden opstarten. Wachten tot eind december en het gebouw verlaten zonder dat we al ons geld terug hadden was geen optie. De laatste schijf werd daarna heel vlug terugbetaald.

In de periode eran leek het erop dat de eigenaar kandidaten gevonden had om het huis te kopen en het was duidelijk dat hij er zeker van wilde zijn dat wij er weg zouden zijn tegen het einde van het jaar. Plots werd er ook 2 500,00 euro gestort met als mededeling ‘interesten op lening’, zomaar, out of the blue. Nochtans hadden we geen akkoord meer en voor ons was het al uitgemaakt dat we tevreden zouden zijn als we ons geld terug kregen en er niet meer gesproken werd over het ‘corrigeren’ van de huurprijs.
Op mijn initiatief werd er een mail gedaan waarin voorgesteld werd dat die 2 500,00 euro gebruikt zou worden voor de overname van alle PR-materiaal, de website, de domeinnaam, een grote canvas van de Roc in Castellane, etc. en dat we in ruil daarvoor geen aanspraak zouden maken op de interest van 2,5%. Er kwam onmiddellijk een antwoord waarin er akkoord werd gegaan met dit voorstel, maar … nog wat later eiste de ‘tegenpartij’ opnieuw betaling van € 2 100,00 huur met terugwerkende kracht.

To be continued ...

zondag 17 december 2017

De leugens

Na de vorige blog heb ik veel zitten nadenken over dat eerlijk zijn.
Als ik dan dacht aan de vele leugens die ons verteld werden, dan vroeg ik me af waarom wij de waarheid niet mogen vertellen.

In de twee jaar dat we de chambres d'hôtes uitgebaat hebben, leerden we ook het huis goed kennen en we werden daardoor nog meer gesterkt in onze beslissing om het niet te kopen.

Positief blijft dat het huis enorm mooi gelegen is, gewoon perfect, en dat de bouw op zich heel degelijk is en robuust, mooi ook. De gîte die bijgebouwd werd in het jaar dat de onderhandelingen begonnen over de aankoop is ook heel mooi.

Feiten:

  • De overeengekomen verkoopprijs voor het huis met chambres d'hôtes was €425000,00. De eigenaar deed daar Kerstmis 2015 plots €5000,00 af, vraag ons niet waarom.
  • De eigenaar van het huis (of toch via verschillende constructies) zei ons dat de overnameprijs van een zaak, dus de 'fonds de commerce' normaal 2 tot 3 keer de omzet per jaar was. Hij bezorgde ons excelbladen van drie jaar omzet en die schommelden telkens tussen de €45000,00 en €50000,00. Hij zei ons dat hij rekening hield met een overnamebedrag van €30000,00 in het totaalbedrag voor aankoop en vertelde daarbij dat hij dus gul was. Bovendien had hij nog extra terrassen aangelegd en het terras achteraan vernieuwd. Wat hij ons niet vertelde was dat hij dat had laten doen door de vorige uitbater met het argument: "Maak dit nu maar in orde, het is toch allemaal voor jullie nadien". 
  • We kwamen erachter dat de eigenaar nooit aangifte gedaan heeft van enige opbrengsten en dat er dus geen 'fonds de commerce' bestond op het adres van de chambres d'hôtes, waardoor hij geen recht had om daarvoor een bedrag te vragen.
    Kanttekening: in Frankrijk krijg je pas een lening als je drie jaar zakencijfers kunt voorleggen, die waren er dus niet en die zijn er de dag van vandaag nog niet omdat wij de fonds de commerce opgericht hebben begin 2016 en die ondertussen slechts twee jaar bestaat.
  • Het huis werd door twee immokantoren apart geschat op €210000,00. De eerste schatte op €160000,00 voor het huis met daarbij extra €25000,00 voor de terrassen en de kamers die er in de kelder gemaakt werden, samen met het tuinhuisje dat omgebouwd werd tot kamer en nog eens €25000,00 extra voor de nieuwe gîte helemaal op het einde van het stuk bebouwbare grond. De tweede schatte het op dezelfde prijs en eventueel nog minder door de bouwovertredingen (waarover hieronder meer).
  • De eigenaar wist heel goed dat ik graag mijn eigen praktijk wilde verder zetten in Frankrijk en hij vertelde ons dat je 25% van de oppervlakte van de grond mag bebouwen en dat het dus geen probleem zou zijn om een praktijkruimte bij te bouwen. Toen we ons hierover gingen bevragen wist men ons te vertellen dat het achterste stuk met de 'begroeiing' niet meetelt in deze berekening, waardoor er dus geen centimeter meer mag bijgebouwd worden. Meer nog ... er staat al teveel op het stuk grond. Bovendien mag er voor het huis niets gebouwd worden, verboden!
  • Toen we navraag gingen doen over het bijbouwen van een ruimte werd ons terloops ook meegedeeld dat het voorzien van de kamers in de kelder niet wettelijk is. Indien er ooit iemand gaat vragen naar goedkeuring om te verbouwen loopt men het risico dat men daarover gaat vallen en dat alles in de oorspronkelijke staat terug moet gemaakt worden (met het gevolg dat er geen enkele mogelijkheid zal zijn om nog kamers te verhuren). Er is namelijk een wet die zegt dat er in deze streek een soort kruipkelder onder elk huis moet zijn. In dit bestaande huis was er een echte kelder toen het oorspronkelijk gebouwd werd, dus die bouwvergunning is in orde, maar nadien werden die kelders dieper uitgehaald om er kamers van te maken, waardoor er geen kruipkelder/ruimte meer is onder de kamers.
  • Voordat je in Frankrijk een huis koopt moet er ook een keuring gedaan worden. Dat verslag krijg je als kandidaat-koper pas als je de 'compromis de vente' ondertekend hebt. Blijkbaar zit er asbest in de golfplaten van het blauwe huisje, maar dat weet je dus pas als je al getekend hebt én een voorschot gedeponeerd hebt bij de notaris. De kosten om dit te verwijderen zijn dus voor de koper.
  • Wat we zelf konden vaststellen is dat de kachel in het huis helemaal niet trekt. De vorige bewoner wist ons te vertellen dat de buis naar het dak niet doorgetrokken is, dus niet wettelijk, en dat er veel kans is op vuur. Wij ervoeren ook dat er veel kans bestaat op CO-vergiftiging. Telkens we de kachel gebruikten kregen we al vlug hoofdpijn en zuurstofgebrek. Na een keer of drie beseften we dat dit niet OK kon zijn en we hebben nadien de kachel niet meer gebruikt.
  • Met de elektrische verwarming (waarvan wij denken dat ze nog dateert uit 1975) krijg je het huis niet warmer dan 15°C. Mijn man en ik hebben extra verwarmingen van Sauter aangekocht om het in de winter warm te hebben. Natuurlijk hebben we die meegenomen bij verhuis.
  • We zijn geen specialisten, maar volgens ons moet bijna de volledige elektriciteitsbekabeling en de elektriciteitskast vervangen worden. In één van de kamers beneden staat nog een kast met van die hele oude zekeringen (zie afbeelding onderaan).
  • In de twee jaar dat we in het huis gewoond hebben, hadden we drie keer een serieus lek aan de waterleiding. We hebben dit telkens laten herstellen omdat het telkens dringend was. Aan geen enkele wasbak is er een shell kraantje voorzien, als je een lek hebt moet je dus de volledige waterleiding afsluiten.
  • De trap naar de voordeur verzakt elk jaar opnieuw. Toen we in het huis trokken heeft de eigenaar alles nog eens netjes verdoezeld door plamuur op de barsten te smeren, maar toen we uit het huis gingen waren de barsten nog erger geworden.
  • Last (denk ik toch) but not least: overal is er enkele beglazing. In de privé is het niet uit te houden, zo koud is het er in de winter. In de badkamer moesten we de verwarming wel constant laten aanstaan omdat je het er niet in een kwartier warm krijgt. Zonder verwarming was het op het laatste 4 graden in het huis. Wij verstookten een serieus bedrag aan elektriciteit voor de verwarming, totale elektriciteitskosten waren voor ons bijna € 3500,00 en dan moet je er rekening mee houden dat de gasten in de zomer niet echt veel elektriciteit gebruiken.



Ondertussen wonen wij al elders, lekker warm, en komende maandag komt de verhuiswagen en worden al onze spullen in Castellane opgeladen.

maandag 4 december 2017

Eerlijk zijn ... hoe doe je dat?

De afgelopen weken waren we in België en dan is het fijn om eens met mensen te kunnen praten die vrij objectief zijn wat onze zaak betreft.

Wij zijn er ons erg van bewust dat wij ons verhaal hebben en dat ‘tegenpartij’ zijn verhaal heeft en zijn uitleg. Er is één verschil (die indruk hebben wij toch), wij denken de hele tijd na over hoe we iets het eerlijkst kunnen aanpakken en we denken erover na of wat ‘tegenpartij’ zegt en doet misschien toch correct is, of wij het bij het verkeerde eind hebben?
Telkens komen we tot dezelfde conclusie, het  gaat bij ‘tegenpartij’ om macht en vooral om “hoe sla ik er het meeste geld uit”. Sinds hij met ons in zee ging gaat het vooral over “hoe zorg ik ervoor dat ik niet nog meer verlies”.  Toen hij met ons gestart is had hij het vooruitzicht op een serieuze som geld, dus valt het tegen hoe alles uiteindelijk gegaan is.

Ik heb zo mijn mensen waarmee ik graag over onze zaak praat, omdat ik weet dat zij mij niet naar de mond praten. Het is altijd belangrijk dat je alles van twee kanten bekijkt en je ego niet laat meespelen (moeilijk soms hoor!) 



In de afgelopen jaren leerde ik van die vrienden dat wij onze grenzen mogen aangeven, dat wij geen ‘op geld beluste mensen’ zijn omdat wij terug vragen waar wij recht op hebben, omdat wij in het verleden een (ander en, voor ons, eerlijk) akkoord maakten over de huurprijs.

Zo zitten wij al weken met het dilemma: “Moeten wij onze opvolgers waarschuwen voor die man??”  We werden zelfs opgebeld door iemand die zich dit ook afvroeg en die concludeerde dat hij/zij er zich niet verder ging mee bemoeien, dat die mensen hun verstand maar moeten gebruiken.

MAAR DAT IS HET ‘M NU NET … die man (tegenpartij) is zo’n opportunist, zo manipulatief, zo … Wij zijn mensen met verstand en wij hebben ons ook in de luren laten leggen. Het is uiteindelijk allemaal niet gelukt, maar het heeft ons wel heel veel energie en twee jaar van ons leven gekost.
Natuurlijk, we hebben er veel uit geleerd, maar is dat niet altijd zo? We hadden ook al twee jaar heel veel kunnen doen en heel veel vreugde in andere mensen hun leven kunnen brengen zonder al dat gedoe.

Toen we in België waren hebben we dit voorgelegd aan een heel verstandig man, iemand die ik al jaren als een leermeester zie, iemand die heel eerlijk is en alles altijd van twee kanten bekijkt. Ik had de vraag nog niet hoeven stellen, want toen we ons verhaal deden zei hij plots:”Jullie gaan toch die mensen verwittigen?”
Mijn vraag was direct:”Mogen wij dat dan doen? Mogen wij ons hiermee bemoeien? Is dat niet die mensen hun pad?”
Het antwoord was duidelijk, zolang wij eerlijk blijven hebben wij het recht om ons verhaal te vertellen en mag iemand als ‘tegenpartij’ tegen gehouden worden, meer nog, dat ben je gewoon verplicht.


Probleem: wij weten niet wie tegenpartij is en als we dat willen weten, dan moeten we iemand anders inschakelen om hun gegevens te weten te komen en dat vinden we dan weer moeilijk, anderen bij ons verhaal betrekken.
Reeds een aantal keren heb ik openbare berichten op Facebook gezet met het idee dat die mensen ons dan wel zouden contacteren als het zo moet zijn, maar we weten ook dat ze dit niet gaan doen, want ‘tegenpartij’ kan het zo goed brengen, zo goed manipuleren, we weten gewoon dat hij die mensen in zijn zak heeft, juist waar hij ze wil hebben.  Ze gaan net als ons ingepakt worden.

Ik kreeg op een bepaald moment een privébericht van iemand, via Messenger. Die persoon liet mij weten dat blijkbaar een ex-collega van hem/haar ‘onze chambres d’hôtes’ ging overnemen. Ik heb die persoon toen gevraagd of hij/zij wou doorgeven aan die mensen dat ze contact met ons moesten opnemen, maar daar kwam geen antwoord op. 

De meeste mensen houden hun handen af van iets als ze foute dingen zien gebeuren, ze willen er zich niet mee bemoeien. Eerlijk is eerlijk, moest er één iemand ons een aantal jaren geleden gezegd hebben dat ‘tegenpartij’ niet te vertrouwen was, we hadden het niet geloofd. Moesten er echter meer mensen ons dit gezegd hebben, dan zouden we serieus nagedacht hebben.
Op dit moment weten wij heel wat mensen die ‘tegenpartij’ kennen als een onbetrouwbaar individu en niemand doet zijn of haar mond open tegen ‘onze opvolgers’ die op het punt staan om zich in de zak te laten zetten.
Wij zullen de laatste zijn die ze zullen geloven.
We kunnen alleen ons best doen ...