Afscheid

We zijn akkoord gegaan om de sleutels over te dragen, omdat we verder willen. Twee jaar van onzekerheid, onenigheid, geen vooruitzichten en manipulatie, we hebben het wel gehad.

Laat me duidelijk zijn, dat we van de banken geen lening kregen, dat was niet voorzien en daar kan niemand iets aan doen, noch de eigenaar van het huis, noch wij. Kleine kanttekening is wel dat de banken ons duidelijk lieten verstaan dat de eigenaar veel te veel voor het huis vraagt en dat dit één van de redenen was dat we geen lening kregen. De tweede reden was omdat er geen zakencijfer kon voorgelegd worden, de banken in Frankrijk vragen (en daar stappen ze niet vanaf) drie jaar cijfers, zonder die cijfers, geen lening.
Laat dan de uitleg van de eigenaar nog zijn dat het verkoopbedrag voor het huis ‘fonds de commerce’ inbegrepen is, maar als we dat bij de banken zegden, dan keken die zo eens van “er is geen fonds de commerce, waarover praten jullie?”. Een straatje zonder einde …

De eigenaar zou zichzelf niet zijn als hij niet voorstelde om een persoonlijke lening bij hem te nemen, wel aan 3,5% , terwijl dat bij de bank rond de 2% zou liggen. Dat was natuurlijk DE oplossing, geen bank in het spel en mijnheer zou het bedrag krijgen dat hij vroeg, simpel toch (en vooral in zijn voordeel). Dit voelde voor ons niet goed en we wilden geen 15 jaar aan die man ‘vast hangen’ en bovendien vroeg hij meer dan wat het huis waard was. Duidelijk dat een lening aan 3.5% en een te hoge prijs voor zijn huis een goeie deal zou zijn voor hem. Niet met ons dus.

Daarbij kwam dan nog dat de eigenaar tot begin vorig jaar nog € 90 000,00 van ons had, een bedrag dat we hem in 4 keer betaalden omdat hij financiële problemen had en omdat we toch zouden kopen, kon dat van het aankoopbedrag af, we konden dat zien als een voorschot, alles zou wel in orde komen. Niet dus, het kwam niet in orde en wij wilden ons geld terug. Daar begonnen dus de problemen, die wilde de eigenaar ons in het begin niet terug betalen en na een tijdje wel, maar makkelijk was anders. Om een krom verhaal kort te houden, uiteindelijk hadden we ons geld terug in de herfst van 2017 en dat alleen omdat we hem lieten weten dat we een procedure opgestart hadden, via onze advocaat, om  beslag te leggen op zijn het eigendom in hetzelfde dorp als waar wij de chambres d’hôtes uitbaatten.
Het mag nu wel gezegd worden, we hadden een goeie leermeester in de afgelopen jaren op het vlak van leugens vertellen en slinkse praktijken en we hebben hem dus wijs gemaakt dat we een procedure opgestart hadden, gelukkig had onze advocaat hem ook door en zij steunde ons om het op die manier te doen en verder geen geld aan die man te verspillen. Het lukte.

Interest hebben we niet gekregen op ons geld, al was er eerst een afspraak om 2.5% te betalen op het ‘geleende bedrag’, maar die afspraak kwam hij niet na. Toch even vergelijken: wij zouden 3,5% moeten betalen op een lening voor een huis en hij wou maar 2,5% betalen op een persoonlijke lening (wat die 90 000,00 euro uiteindelijk toch was).

Eerlijk is eerlijk, wij gingen akkoord met dingen en ik wil iets meer uitleg geven over het uitlenen van die 90 000,00 euro, maar het is ingewikkeld om te volgen als je het allemaal niet stap voor stap zelf meegemaakt hebt.

Toen we begin 2016 een huurbedrag moesten afspreken met de eigenaar omdat we nog geen lening gekregen hadden, hield hij zich in het begin aan het bedrag dat de mensen voor ons aan hem betaalden. Wij waren toen akkoord met een huur van € 2 100,00 per maand. Daar hadden we niet verder over nagedacht omdat we ervan uit gingen dat die lening wel in orde zou zijn tegen de tijd dat we naar Frankrijk verhuisden.
Eens in Frankrijk kregen we geregeld de opmerking van mensen in het dorp, dat we wel heel erg veel huur betaalden en bovendien vonden we de huurprijs niet eerlijk, omdat we al € 90 000,00 aanbetaald hadden voor het huis en we toch huur moesten betalen voor het volledige huis. We hebben dit aangekaart bij de eigenaar en hij was akkoord om te zakken naar € 1 650,00 per maand. We hebben dan onmiddellijk de huur van de eerste drie maanden aangepast en wat er teveel betaald werd ingehouden (dit lijkt ons vandaag nog altijd een eerlijk regeling).

Toen ik me nadien wat ging verdiepen in de huurprijzen van hotels, kwam ik op het internet tegen dat er in de champagnestreek (toch ook heel populair) een hotel met 20 kamers en met restaurant te huur stond voor € 1 700,00, bovendien een heel mooi gebouw, veel mooier dan het huis dat wij huurden, maar … afspraak was afspraak, daar hoefden we niet op terug te komen.

In september 2016 kwamen we erachter dat de eigenaar van het huis waarin wij onze chambres d’hôtes uitbaatten teveel vroeg voor het huis. We wilden daarover een gesprek aangaan, maar dat liep al vlug uit de hand. Toegegeven, het bod dat we voor het huis deden was lager dan wat we uiteindelijk wilden geven, maar wel 30 000,00 euro meer dan wat het huis geschat werd door het immokantoor. Wij wilden nog onderhandelen en nog 40 000,00 euro meer geven, maar daar kregen we de kans niet meer voor.
Mijn man en ik hadden afgesproken dat we weg zouden gaan indien de eigenaar en zijn vriendin weer begonnen te schelden, dit gebeurde en we zijn dus opgestaan en weggegaan. De eigenaar van het huis riep ons nog achterna dat we onze 90 000,00 euro nooit zouden terug krijgen en dat … is op dat moment blijven hangen. Op die dag in september 2016 is er een streep getrokken onder onze plannen en vanaf dat moment ging het er ons nog om dat we ons geld zouden recupereren.

Wij hebben een advocaat onder de arm genomen en eind 2016 heeft zij de eigenaar in gebreke gesteld. In antwoord op de brief van de advocaat kregen wij een mail van de eigenaar in het Nederlands, waarna wij hem lieten weten dat hij met onze advocaat moest communiceren in het Frans. Het antwoord dat we daarop kregen illustreert heel goed hoe hij in elkaar zit: “Ik communiceer op de manier hoe ik wil en met wie ik wil”.
In de tijd nadien is ons duidelijk geworden hoe het werkt: wie geen schrik heeft en van slechte wil is, doet gewoon wat hij of zij wil en (eerlijk) je kan er niks mee, zelfs de advocaat kon niet verder omdat hij gewoon niet antwoordde. Het was aan ons om opnieuw kosten te maken en hem voor het gerecht te dagen. We leerden dat je geen bange wezel hoeft te zijn in al die zaken, ik ben er zeker van dat er massa’s mensen rond lopen die er een spel van maken om niet te betalen, bewust, en op die manier veel geld verdienen. Het gerecht zit heel raar in elkaar en uiteindelijk is het aan degenen met het meeste lef, zij winnen vaak …

Onze advocaat liet de beslissing aan ons, zij wilde op dat moment de procedure opstarten, maar voor mij voelde het niet goed.

Wij brachten de overgang van 2016 naar 2017 door in België. Het leek wel of de eigenaar wist dat we even van wat rust wilden genieten, niet dus … hij is ons vanaf dat moment beginnen mailen, beginnen bestoken met dreigementen en … het liep uit de hand. Ik vind het nog altijd maar niks, het over en weer mailen naar elkaar. Uiteindelijk kwam het erop neer dat het tot een rechtszaak zou komen, maar dat zag ik echt niet zitten.
Ik heb me nooit teveel bezig gehouden met antwoorden op mails met dreigementen, dat kon ik ook niet aan, ik hoef die negativiteit niet.  Ik wil harmonie en oplossingen (al kwam ik er later achter dat zoiets in dit geval niet mogelijk was).

In april 2017 heb ik mijn man gevraagd of ik nog een poging mocht wagen om een gesprek aan te gaan met de eigenaar, alleen hij en ik, face to face. Mijn man vond dit geen enkel probleem, zijn woorden: “Lieve schat van me, maakt mij niet uit hoe we het opgelost krijgen, als het kan op jouw manier, dan graag!”

In april heb ik die man twee keer gezien en kwamen we tot een akkoord. Ik vond dat ik veel toegaf toen ik akkoord ging om met terugwerkende kracht toch nog € 2 100,00 per maand aan huur te betalen, maar ik wilde van alles af, ik wilde verder, samen met mijn man. Van mijn (onze) kant kreeg ik het akkoord dat de eigenaar ons onze 90 000,00 euro zou terug betalen in drie schijven van 30 000,00 euro, de eerste einde mei, de tweede einde augustus en de derde eind december 2017 én hij was akkoord om 2,5% interest te betalen over 2 jaar (niet over 2 jaar en 4 maanden, in augustus 2015 kreeg hij de eerste 40 000,00 euro van ons). Uiteindelijk zouden we ongeveer € 78000,00 van ons geld recupereren.
Toen ik hem vroeg of we dit akkoord op papier konden laten zetten door onze advocaat, vond hij dat geen probleem, ik moest het hem maar bezorgen en hij zou het onmiddellijk tekenen.
Toen we afscheid namen van elkaar zei hij: “Nu zal ik dat thuis maar eens gaan proberen te verkopen, die gaat er niet zo happy mee zijn, zij wil in geen geval interest betalen”. Op dat moment had ik het moeten weten …

Het duurde drie weken eer onze advocaat de ‘protocol’ gereed had. Toen ik voorstelde om af te spreken om die te laten tekenen kwam ‘tegenpartij’ met het argument dat hij dit eerst wilde laten nalezen door zijn advocaat. Wij vielen een beetje uit de lucht, omdat in die protocol letterlijk stond wat er afgesproken werd, niks meer, niks minder, maar we konden niet anders dan wachten.
Nog eens drie weken later kregen we een mail waarin stond dat ‘tegenpartij’ zijn Franse advocaat ziek was en dat het wat lang zou duren, dus ging hij het doorgeven aan zijn Nederlandse advocaat. Tiens … we herinnerden ons dat die Franse advocaat in 2016, na de ontvangst van de ingebrekestelling, ziek was en ook niet bereikbaar. Het is natuurlijk mogelijk …

Uiteindelijk kwam het erop neer dat er geen protocol getekend werd en dat er eind mei niks gestort werd op onze rekening. Argument? Hij had het geld niet. Hij had mij gezegd dat het mogelijk was dat het langer zou duren en dat hij ons op de hoogte zou houden, maar je kan er donder op zeggen, dat als die man zoiets zegt, dat hij al op voorhand zijn scenario in zijn hoofd heeft.
Hij speelt zo graag met je … Bovendien liet hij in een mail weten, en zo schreef hij letterlijk: “Jullie dachten een akkoord te hebben, maar dat is niet zo”.

Eind juni kregen we dan toch de eerste schrijf terug betaald, maar zonder interesten. Toen mijn man daarover weer een mail deed, kwam daarop als antwoord dat de interesten bij de laatste schijf zouden betaald worden.

Alles vertellen zou het verhaal veel te lang maken en ik wil me niet meer verdiepen in alle details (mijn man kent ze allemaal uit zijn hoofd en schrijft er zelf iets over, ik deel het graag als hij dat openbaar wil maken), maar van april tot oktober 2017 was helemaal niet leuk, met veel mails, dan weer rustige en oplossingsgericht en soms dezelfde dag nog een mail met dreigementen. We konden het echt niet goed meer volgen. Ons enige doel was om ons geld terug te krijgen en verder te kunnen, we hadden het echt gehad, het was net of we in een misdaadreeks terecht gekomen waren, een misdaadreeks waarbij je gevangen gehouden wordt door een psychisch gestoorde persoon.

Vanaf juni 2017 hebben wij onze voet vooruit gezet en pikten we het niet meer, maar de ‘strijd’ ging verder. Eind augustus kregen we een mail waarin ons gemeld werd dat we de tweede schijf niet kregen, dat dit enkel zou gebeuren als we onze website aan hem overdroegen en de domeinnaam vrij gaven (nadien heeft hij dit veranderd en beweerde hij dat hij enkel naar de vrijgave van de domeinnaam vroeg) en bovendien moesten we hem alle paswoorden bezorgen van Tripadvisor, Zoover, Booking (dus alle boekingen voor 2018) en onze Facebookpagina.
Opnieuw werden er dus voorwaarden gesteld en dat om onze EIGEN CENTEN terug te krijgen, mooi vonden we dat!

We zijn daar natuurlijk niet op in gegaan en mijn man maakte opnieuw een afspraak met onze advocaat, om te overleggen. Antwoorden op mails van ‘tegenpartij’ deden we niet meer.

Op 6 september had mijn man een afspraak met onze advocaat. Eer hij vertrok checkte hij nog eens alle rekeningen en de ochtend van diezelfde dag werd er 20 000,00 euro op onze rekening gestort (niet het bedrag dat overeengekomen werd, maar toch … we konden niet meer goed volgen).
Het overleg met de advocaat was kort, zij raadde mijn man aan om nog wat af te wachten eer we de procedure voor beslaglegging zouden opstarten.

Om ons laatste geld eerder terug te krijgen dan eind december hebben we dan toch een mail gedaan waarin we lieten weten dat we de procedure van beslaglegging zouden opstarten. Wachten tot eind december en het gebouw verlaten zonder dat we al ons geld terug hadden was geen optie. De laatste schijf werd daarna heel vlug terugbetaald.

In de periode eran leek het erop dat de eigenaar kandidaten gevonden had om het huis te kopen en het was duidelijk dat hij er zeker van wilde zijn dat wij er weg zouden zijn tegen het einde van het jaar. Plots werd er ook 2 500,00 euro gestort met als mededeling ‘interesten op lening’, zomaar, out of the blue. Nochtans hadden we geen akkoord meer en voor ons was het al uitgemaakt dat we tevreden zouden zijn als we ons geld terug kregen en er niet meer gesproken werd over het ‘corrigeren’ van de huurprijs.

Op mijn initiatief werd er een mail gedaan waarin voorgesteld werd dat die 2 500,00 euro gebruikt zou worden voor de overname van alle PR-materiaal, de website, de domeinnaam, een grote canvas van de Roc in Castellane, etc. en dat we in ruil daarvoor geen aanspraak zouden maken op de interest van 2,5%. Er kwam onmiddellijk een antwoord waarin er akkoord werd gegaan met dit voorstel, maar … nog wat later eiste de ‘tegenpartij’ opnieuw betaling van € 2 100,00 huur met terugwerkende kracht.

To be continued ...