zondag 6 augustus 2023

21 JAAR

 21 jaar al kennen we elkaar vandaag.

Voor ons is 7 augustus de datum die we elk jaar vieren, want op 7 augustus hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. We waren geen koppel, gewoon vrienden, maar op 7 augustus bracht het Universum ons samen. Niets gebeurt zomaar …

Men spreekt soms van 7 magere jaren en 7 vette jaren, t.t.z. 7 slechte jaren en 7 goede jaren. Die 21 jaren samen waren echter altijd mooie en gelukkige jaren.

Ook al waren die jaren altijd gelukkig, we kregen wel de nodige uitdagingen op ons pad. De eerste 7 jaren waren niet de makkelijkste, terwijl de volgende 7 dan weer heel vlot gingen. Onze laatste 7 jaren samen waren opnieuw niet de makkelijkste, maar wij vinden altijd de nodige steun bij elkaar.

De laatste dagen dacht ik veel na en het ontroert me om te voelen hoe gelukkig ik ben met Marc. Hoe blij ik ben met onze fijne familie. Onze lieve kinderen en hun partners, de kleinkinderen, mijn ouders die nog gezond en wel zijn en mijn lieve zusje en haar gezin.

 DANKBAAR.

De laatste maanden is er een shift geweest in de energie en is er voor ons veel veranderd. Geen idee van waar het plots allemaal kwam, maar ik durf geloven dat we voor 7 rustiger jaren staan, natuurlijk met hier en daar de nodige obstakels en verdrietjes. Uitdagingen zullen er wel altijd zijn, no matter wat, in magere en in vette jaren.

Alles begon in 2002 op het moment dat we elkaar ontmoetten. Het was voor ons niet makkelijk om toe te geven dat we na een tijd verliefd op elkaar werden. We zijn allebei niet de personen die mensen willen kwetsen. We wilden al helemaal niet dat onze kinderen hun ouders uit elkaar zagen gaan, zoiets kon voor ons niet. We hebben onszelf en onze ‘verliefdheid’ maanden aan een stuk verloochend, maar begin 2004 ging het niet meer. Kiezen was onvermijdelijk.

Het was een moeilijk jaar. Aan onze partners bekennen dat we voor een ander kozen, onze kinderen vertellen dat mama en papa uit elkaar gingen … Samen gaan wonen nadat we allebei een relatie van respectievelijk 25 jaar en 22 jaar hadden. Aan een ‘nieuwe’ partner wennen met zijn en haar eigen karakter. Twee dominante karakters samen, het heeft dat eerste jaar soms flink gerommeld (en als ik dat nu bekijk, met wat ik nu weet, was dat eigenlijk grappig).


Na een jaar wisten we echter heel zeker dat we sowieso met elkaar verder wilden. We waren trouwens nooit van plan om het niet te laten lukken, want je doet niet een hoop mensen pijn om daarna de handdoek in de ring te gooien, zo werkt het niet. Samen kochten we een huis en voor de tweede keer in een jaar verhuisden we.

In de jaren nadien ging alles wat moeizamer voor mij. Ik had veel pijn, veel migraine en heel weinig energie. In 2008 stierf Marc zijn papa en dat was best moeilijk voor ons beiden. Het ging allemaal te plots. Dat gaf ons de nodige stress, ook de afhandeling van alles daarna.
Begin 2009 kreeg ik de diagnose fibromyalgie en daarbij kreeg ik de opmerking dat daar weinig aan te doen was, de dokter wilde me wel antidepressiva voorschrijven en verzekerde me dat alles wel zou beteren als ik ooit in de menopauze was.

Daarna is er heel veel veranderd. Ik zou het heft wel zelf in handen nemen en we gingen samen op zoek naar genezing. Al genees je nooit van fibromyalgie, je leert ernaar te leven en vooral goed voor jezelf te zorgen. Doe je dat niet, dan gaat het slecht.

Van zomer 2002 tot zomer 2009 waren de 7 moeilijke jaren, ze slecht noemen kan ik niet, want we kwamen geen ongeluk tegen, niets dat niet normaal is in een leven.

In 2009 ben ik opnieuw gaan studeren om mijn ziekte zelf aan te pakken. In 2010 zegde ik mijn werk op omdat het me niet meer boeide, de interesse was weg, er waren teveel veranderingen op til die ik niet meer wilde meemaken. Ik heb genoten van studeren en van thuis zijn, voor het eerst in mijn leven ging ik ‘doppen’ en had ik alle tijd voor mijn studies. Ik voelde me alsmaar beter door een andere levenswijze door mijn studie als gezondheidsbegeleider aan De Levensschool.

Ondertussen werkte Marc, zoals altijd, veel, maar het ging vlot. Geregeld gingen we samen op weekend en elk jaar met vakantie. In die tijd leerde ik zelf ook met de motor rijden en we kochten elke onze eigen BMW GS. Ik kijk met veel plezier terug op die jaren.

Op een bepaald moment beslisten we om naar Frankrijk te emigreren en om daar een leven op te bouwen. We namen wel onze tijd om alles netjes achter te laten in België. De kinderen moesten allemaal afgestudeerd zijn, het huis moest eerst verkocht. Alles moest netjes opgezocht en uitgepluisd worden en dat was best boeiend.
Begin 2016 verhuisden we naar Frankrijk en daar zouden we alles ter plaatse regelen, de aankoop van onze eigen chambres d’hôtes.

Vanaf de zomer 2009 tot de zomer 2016 waren boeiende jaren, mooie en rijke jaren.

In 2016 bleek op een bepaald moment dat er niet veel in orde was om de aankoop van het huis en de chambres d’hôtes in Frankrijk af te ronden. Kort samengevat; de Nederlander waarvan we zouden kopen was met niet veel in orde. Er waren geen bewijzen van belastingaangiften, dus ook geen officiële bewijzen van cijfers van wat de bed and breakfast opbracht. Bleek ook dat die man het dubbele vroeg van wat het huis waard was, omdat hij een ‘zaak’ wilde verkopen. Maar als je geen belastingaangiften doet, dan kan je niet spreken van een zaak en dan kan je die ook niet verkopen. Voor een gedeelte van het bedrag van hetgeen hij teveel vroeg, moesten we lenen, maar we kregen geen lening omdat er geen officiële cijfers waren. We zaten dus in de shit*.

Eind 2017, na heel veel gedoe en stress, verlieten wij de chambres d’hôtes. We hebben nadien een jaar op verschillende locaties in Castellane gewoond, eerder gebivakkeerd. In 2018 was ons leven heel onzeker. Op financieel vlak kwamen we niks te kort, maar we hadden geen eigen woonst, we wisten niet hoe het verder moest … Het enige dat we zeker wisten, was dat we niet terug naar België wilden.

In dat jaar gingen we op zoek naar iets anders, vooral naar een andere chambres d’hôtes om te kopen, maar telkens kwamen we op hetzelfde uit, geen cijfers …

Dit huis was een tijdje een optie om te kopen.

Op 21 oktober 2018 werd ik wakker met de ZEKERHEID, een ingeving van who knows where, dat we de biowinkel La Maison Bio moesten overnemen. Na wat overleg gebeurde dat ook en tekenden we de ‘compromis de vente’ ergens half november. In de tussentijd gingen we ook op zoek naar een huis en vonden we dat. Bij de bank wisten we in minder dan een week dat alles in orde was en op 21 november tekenden we de ‘compromis de vente’ voor het huis.

Het volgende jaar werd een jaar van verhuizen, het huis inrichten, de winkel opfrissen, inrichten en er iets heel nieuw van maken. In 2020, 2021 en gedeeltelijk in 2022 weten jullie allemaal wat er gebeurde, daar wil ik het zelfs niet meer over hebben.
In 2022 hadden we hier in de streek een heel droog jaar met watertekort. Dat had zijn effect op de komst van toeristen. Al die jaren hebben we hard gewerkt, maar er was genoeg tijd om te ontspannen thuis, het evenwicht was in orde wat dat betreft. Het enige wat we altijd ‘minder’ vonden is dat wanneer wij veel vrije tijd hebben het winter is. Als wij hard moeten werken, dan is het zomer en dan missen we best veel van de animatie in de streek.


Ondertussen zijn we zomer 2023 en de laatste maanden veranderde dus de energie in ons leven. Van zomer 2016 tot zomer 2023 waren het 7 heftige jaren, maar wel jaren waarin wij beiden oma (moeke) en opa (Casteel) werden van twee prachtige kleindochters en dat verandert iets bij een mens. Ongelooflijk wat een impact dat heeft en dan niet in het minste op mijzelf. 

Die laatste jaren worden er voor mij niet makkelijker op wat mijn gezondheid betreft. De fibromyalgie steekt terug de kop op door de stress die er in al die jaren geregeld was en het gebrek aan tijd om goed voor mijzelf te zorgen helpt daar niet aan.
Nochtans moet ik hier ook weer een kanttekening maken, want het is zeker niet dat wij ons leven en ons werk hier niet leuk vinden. Het werken in de winkel is heel leuk, maar de zorgen die daarbij komen kijken (de stress van de leveringen die niet in orde zijn en het werk extra dat daarbij komt kijken, de pandemie met de zovele regeltjes in de winkel, etc.) maakten het voor ons soms niet makkelijk.

Zomer 2023, tijd voor verandering.

De afgelopen maanden hebben Marc en ik heel veel met elkaar gepraat over wat we eigenlijk willen en voor ons is het duidelijk. We willen meer tijd om de familie te zien, ik wil graag mijn kleinkinderen vaker zien, maar ook mijn ouders. Er voor hun zijn als het de komende jaren misschien wat moeilijker gaat. Mijn zus kan niet altijd voor alles opdraaien. We willen onmiddellijk naar België kunnen als dat nodig mocht zijn.

Tot over 2 maanden hebben wij altijd gedacht dat wij verder zouden doen met de winkel tot aan Marc zijn pensioen. We hebben echter beslist om ons leven anders in te richten en daarom verkopen we onze winkel.

Wanneer dat zal zijn of hoe dat gaat lopen? Dat laten we opnieuw over aan het lot, het Universum, aan wat het leven voor ons in petto heeft. We zien wel, maar we hebben vertrouwen.

De laatste maanden hebben we ook veel gepraat over hoe we het daarna zullen aanpakken en dat is voor ons redelijk duidelijk. We brengen jullie ten gepaste tijde op de hoogte van onze plannen, onze nieuwe projecten.

Één ding is zeker, daar gaan we samen voor! Wat de toekomst brengt weten we nooit, maar op dit moment is dat vooral ‘samen doen wat we graag doen’.  


*Wie daarover meer wil weten, kan de blog lezen.

woensdag 16 januari 2019

Waarom makkelijk als het moeilijk ook kan

Op de laatste dag van mijn 51ste levensjaar is het fijn om de laatste weken, de laatste maanden, eens te overlopen.

In de vorige blog schreef ik: "Terugkijken op drie jaar Frankrijk, het was leerzaam en we bewaarden op elk moment onze 'cool'.".

Nu ja, op elk moment ... Flippen doen we hier niet, maar we hebben ons af en toe wel eens serieus kwaad gemaakt en ons afgevraagd waarom alles zo moeilijk moet gaan en ... blijkbaar is het iets van hier, makkelijk lukt niet. Let op ! We vinden Frankrijk prachtig en we vinden de Fransen heel fijn. De Fransen zelf zeggen dat de administratie hier een doolhof is en bovendien hoorde ik vandaag dat de Zuid-Franse mentaliteit 'fatalistisch' is (van een Zuid-Franse notabene), dat helpt niet. Je kan dan wel geloven dat iets je 'lot' is, maar als je alles maar op zijn beloop laat ... stof voor discussie.



Toen we in november de overeenkomst tekenden voor de overname van de winkel, hoorden we dat de eigenares nog 10 dagen bedenktijd had. Daar ging ze geen gebruik van maken, want het was zij notabene die me vorig jaar drie keer vroeg of ik de winkel wilde overnemen, terwijl zoiets op dat moment helemaal niet aan de orde was.

We hoorden tijdens het tekenen van de verkoopovereenkomst dat de eigenares 30% belastingen zou moeten betalen omdat ze haar zaak in minder dan 5 jaar na de opstart verkocht en dat het geld van de overname 3 maanden zou geblokkeerd worden, tot het zeker was dat zij geen achterstallige belastingen meer moest betalen. Blijkbaar wist de eigenares dit niet en haar reactie was navenant. De notaris reageerde daarop dat ze zich beter moest laten inlichten op voorhand en ook vooral de juiste vragen moest stellen indien ze ingelicht wilde worden. De vraag kwam of ze wilde doorgaan met de verkoop van de zaak en daar antwoordde ze op dat ze er vanaf wilde en dat ze de rest er dan wel bij nam.

Geloof het of niet, de dag voordat die 10 dagen voorbij waren, vertelde ze me dat ze toch twijfelde, dat ze de notaris gebeld had om er nog eens over te praten. Ik heb op dat moment niet echt gereageerd omdat het zaterdagmiddag was en zij, indien ze zich zou bedenken, een aangetekende brief op de post moest doen voor 13 u die dag. De winkel was nog open, dus ik bedacht dat ze daar geen tijd meer voor had. In de week nadien kregen we geen bericht, dus het was in orde.

Vanaf dat moment moesten wij de nodige stappen ondernemen om allerlei zaken in orde te brengen, hadden we verschillende documenten nodig van de eigenares en die werden ons telkens beloofd, maar ... die kwamen niet, vooral dan de voorlopige balans van het jaar 2018.
Zij op haar beurt vroeg ons wel al een voorschot op de overname van de winkel. Voorschot zonder tussenkomst van de notaris? Niet opnieuw ... We schakelden de notaris in om haar aan haar verstand te brengen dat dit niet kon.
In de week nadien kregen we verschillende berichtjes met de vraag of dit voorschot al geregeld werd en dat ze het toch moeilijk vond om haar baby'tje (de winkel) te laten gaan. Wij lieten het aan de notaris om haar te zeggen dat er geen geld zou komen vóór het tekenen van de akte (wij moesten haar op dat moment een klein bedrag, bovenop de overname), maar die nam haar tijd.

Over de balans die we nodig hadden (als bewijs van inkomen om een lening te krijgen voor het huis dat we wilden kopen) gingen er nog wat berichtjes over en weer. De boekhouder zei dat de eigenares nog wat documenten moest aanleveren die hij nog niet kreeg. Zij zei dat de boekhouder documenten kwijt gespeeld had. Wij kregen geen balans.
Gelukkig vonden we wel drie banken die deze balans niet hoefden, dus lieten we het zo.

Terwijl ... belde de secretaresse van de notaris ons om te vragen of de akte op 18 december al getekend kon worden. Wij hadden tijdens het tekenen van de overeenkomst duidelijk gesteld dat de overname van de winkel op 1 januari 2019 zo gebeuren. Dit was geen probleem en dit kon ook met terugwerkende kracht en tot 15 januari kon de akte getekend worden.
Misschien niet ok van ons, maar toen deze datum in december voorgesteld werd, gingen wij ervan uit dat de overname sowieso pas op 1 januari zou zijn.
Bleek een paar dagen later dat dit niet zo was en dat we vanaf half december al met alles in orde moesten zijn, niet interessant voor ons, dus wij lieten even opnieuw weten dat dit niet de bedoeling was, en dat wij pas, zoals gezegd, op 1 januari wilden overnemen. De secretaresse van de notaris maakte hierin eigenlijk een fout, maar ondertussen verwachtte de eigenares haar geld vroeger dan voorzien en kwam het slecht aan dat dit nu toch niet zo was.

En dan ... wilden wij een afspraak met een tweede boekhouder voor inlichtingen, we hadden geen goed gevoel meer met de boekhouder van de eigenares. We wilden begin december beslissen met wie we in zee gingen. Ik deed een mail voor een afspraak, kreeg een leesbevestiging, maar de bediende die de mail gelezen had, reageerde niet. De week nadien pas (want ach ja, we weten dat ze hier hun tijd nemen), mailde ik opnieuw voor die afspraak, maar er kwam niets. 
Stilaan leren we (het gaat er bij ons niet goed in, dat beken ik) dat je hier best de telefoon neemt als je iets geregeld wilt hebben, dus we telefoneerden en direct hadden we een afspraak. Ondertussen was het half december.
Deze boekhouder viel zo enorm goed mee en zijn begeleiding was direct top, maar ... ondertussen naderden de feestdagen en had hij niet meer voldoende tijd om de firma op te richten die hij ons aanraadde. Wij vertelden hem dat de eigenares niet tevreden zou zijn als ze moest vernemen dat het tekenen van de akte uitgesteld zo worden (en niet kon doorgaan op 2 januari). Hij had dadelijk een goeie oplossing en zei ons om de notaris opdracht te geven onmiddellijk bij het tekenen van de akte al één vierde van het overnamebedrag vrij te maken, op die manier zou de eigenares zeker geen reden hebben om moeilijk te doen. Dit zou een mooie tegemoetkoming zijn. Zij zou in principe 2,5 maand eerder al een deel van het geld krijgen i.p.v. 3 maanden op het volledige bedrag te moeten wachten.

De eigenares was onmiddellijk tevreden en vond het niet erg dat de akte later getekend werd, maar ... zij eiste wel dat ze op 2 januari het één vierde van het geld al zou krijgen. Ze snapte niet dat dit onmogelijk was, ze snapte niet dat er ofwel op 2/1 getekend werd en ze niets kreeg, ofwel werd er later getekend ze kreeg op dat moment al wat geld. Hele 'tartines' SMS'en kreeg ik, maar haar uitgelegd krijgen hoe het zat lukte niet, zij wou geld en wel op 2 januari!

We hebben alles laten regelen door de boekhouder en de notaris, maar ik kan je verzekeren dat het aanvoelde alsof we op een bepaald moment gestalkt werden, zoveel SMS'en kwamen er. We antwoordden er gewoon niet op.

Geregeld hadden we het tweede recept hier nodig ...
Om alle papieren voor de oprichting van de firma in orde te maken moest ik begin januari nog met spoed een opleiding van drie dagen volgen. Samen met de opleiding die ik in februari nog moet volgen kost dit over de 1000 euro, tel daarbij de kosten voor het verblijf in Nice, de kosten van de boekhouder, de kosten bij de notaris ... het loopt op, maar het is voor een goed doel! We zien onze eigen zaak helemaal zitten.
Gelukkig had de boekhouder heel veel vertrouwen in ons en startte hij de procedure voor het verkrijgen van de statuten al eer hij het bewijs van mijn opleiding in handen had.

Op 12 januari konden wij, direct na onze terugreis vanuit Nice, de akte voor de overname gaan tekenen. We kwamen binnen bij de notaris en die merkte onmiddellijk op: "Wat een emotioneel dossier ...". Inderdaad, wij kregen in de weken voordien nog geregeld een SMS waarin de eigenares ons liet weten dat ze het toch moeilijk had met haar beslissing en blijkbaar had ze daarover de notaris ook nog gecontacteerd, maar ze kon niet meer terug of ze moest ons een schadevergoeding betalen.

We gingen zitten en de notaris zei ons dat ze ons eerst nog iets moest vertellen; ze had de dag voordien een aangetekende brief gekregen van de eigenaar van het gebouw, dat hij niet akkoord was met de overname van het huurcontract van de winkel. Hij zou ons de toegang verbieden naar de koele ruimte (waarvoor wij door de gemeenschappelijke gang van het appartementsgebouw moeten).
Wij vroegen of dit zomaar kon en toen kwam er op de proppen dat de koele ruimte niet bij het huurcontract hoorde. Dit terwijl ons altijd 'wijs' gemaakt werd dat dit wel zo was, alhoewel ... we iets later beseften dat de eigenares ons op die vraag altijd antwoordde dat de 'koelgroep' die in de koele ruimte hangt van hun was, kleine nuance!
Hadden we alles zo uitgeplozen en alle punten en komma's nagegaan, de notaris honderd keer gevraagd of alles in orde was, kwam er toch nog iets op tafel dat niet zo was.

Waarom wij alles heel erg lieten nagaan en waarom we dit detail gemist hebben? Onze focus lag op het feit dat het gebouw waarin wij de winkel huren openbaar verkocht zal worden. De eigenaar heeft schulden en de deurwaarder kwam in de zomer langs. We zijn er (laten we met twee woorden spreken, 'op dit moment') zeker van dat wat dat betreft alles in orde is. Het is bekend dat je in Frankrijk als huurder van een zaak nauwelijks of niet uit je zaak kan gezet worden, een eigenaar geraakt niet van je af zonder serieuze schadevergoeding of overnamebedrag. We zijn dus doorgegaan met de overname van de winkel omdat we zeker kunnen zijn én omdat onze winkel de best gelegen winkel is in heel het dorp, absoluut!

Het probleem van de koele ruimte kan opgelost worden. In de akte werd opgenomen dat er een mondelinge overeenkomst was met de 'vorige eigenaar' over het gebruik van de koele ruimte en dat de koelgroep onze eigendom is. Als we geen toegang krijgen, na overleg met de eigenaar, dan kunnen we de koelgroep wegnemen en een ruimte in ons huis voorzien als koele ruimte. We gaan er echter vanuit dat dit wel in orde komt, in het gebouw heeft er niemand iets aan die ruimte.

Zondag gingen we onze winkel voor het eerst eens bekijken sinds we 'eigenaars' zijn. We kwamen uit op een waterlek dat van het eerste verdiep kwam, heel de winkel stond onder water. Nu ja, beter nu dan als alles in orde is eind februari.
De eigenaar was echter niet daar (hij logeert af en toe maar in het gebouw) en we moesten de technische dienst van de gemeente bellen om het water te komen afsluiten. Dit was niet mogelijk binnenin het gebouw, dus moest het buiten, waar de waterleiding eigendom is van de gemeente.
Mijn man heeft een briefje gemaakt voor de eigenaar met de vraag ons te contacteren om meer uitleg te geven. Hij zal géén water hebben als hij in zijn appartement komt. Misschien gaat hij niet tevreden zijn, maar het lek kwam van bij hem, dus hij mag al blij zijn dat wij geen schade hebben (omdat de meubels die nat werden toch niet meer gebruikt zullen worden in onze winkel). Hopelijk lukt het ons om met hem te praten, ons voor te stellen en wil hij vaststellen dat wij nog de slechtste niet zijn, hopelijk ... en geraken we op die manier tot een akkoord i.v.m. de koele ruimte.

Ondertussen ... kreeg de notaris gisteren opnieuw een aangetekend brief van de eigenaar waarin hij liet weten dat hij er niet mee akkoord is dat de vorige eigenares haar zaak overgegeven heeft zonder hem daarin te kennen. hij vindt dat hij recht heeft op een deel van het bedrag van de overname.
Wettelijk is dit absoluut niet zo, maar we begrijpen dat iemand waarvan de eigendommen openbaar verkocht zullen worden, het niet leuk vindt dat hij geen graantje kan meepikken van wat er in zijn eigendom gebeurt.

Ook gisteren belde de boekhouder ons dat hij absoluut een handtekening nodig heeft van de eigenaar van het gebouw, de toestemming dat wij het adres van de zaak mogen gebruiken, wat ook zijn adres is. Zonder dit document zou hij ons bedrijfsnummer en onze BTW-nummer niet kunnen aanvragen. Zonder deze nummers kunnen wij geen aankopen doen om onze winkel in te richten, zonder inrichting kunnen wij onze winkel niet openen, ... een treintje.
De eigenaar is niet te bereiken, hij neemt zijn telefoon niet op als de notaris belt, hij stuurt aangetekende brieven, maar hij vermeld geen adres. Brieven die naar het adres van het gebouw waar onze winkel is, gestuurd worden, worden niet aangenomen ... een treintje.

Mijn man belde onmiddellijk naar de notaris om haar van dit probleem op de hoogte te brengen. Wij hadden opnieuw het gevoel dat we niet goed begeleid werden en dat er weer een aantal dingen over het hoofd gezien werden. Wij waren de dupe van het slechte werk van mensen die geacht werden hun werk goed te doen. De notaris was even weg en zou ons terug bellen.
Ik zag het, eerlijk gezegd, niet meer zitten. Komt er dan nooit iets goed???

Een uur later belde de notaris. We legden de situatie uit en zij verzekerde ons dat wij géén handtekening nodig hebben van de eigenaar om onze zaak verder uit te werken. We vroegen haar om hierover contact op te nemen met de boekhouder. Opluchting ...

Vandaag belden we onze boekhouder. Hij zei ons dat hij alle papieren bij elkaar had voor de aanvraag van onze nummers en dat alles morgen zou vertrekken, hij had inderdaad geen handtekening meer nodig. We kunnen beginnen met het bestellen van meubels en inrichting. Volgende week kunnen we verf gaan kopen om daarna met verven te beginnen.

We zijn benieuwd wanneer we contact zullen hebben met de eigenaar van het gebouw waarin we onze winkel hebben. Het is een arts en we gaan ervan uit dat hij 'verstand' heeft en open zal staan voor een gesprek en goeie samenwerking. Afwachten ... want de notaris zei ons dat hij 'een beetje gek' is.

Avonturen ... misschien dat ik toch ooit een boek schrijf, wie weet een vervolg op het boek van Peter Mayle, 'Een jaar in de Provence'.

maandag 31 december 2018

Drie jaar Frankrijk

Half januari 2016 was het, toen wij de grote verhuis naar Frankrijk waagden.
We waren er al lang mee bezig; het plannen, het 'uitkijken naar', alles regelen in België.
Het grote avontuur kon beginnen! Wat was daar zo moeilijk aan?
Je beslist iets, je regelt iets en je doet het. Zo dachten wij erover.

Nu zijn we bijna drie jaar later en wat een avonturen hebben we beleefd!

De tijd in onze chambres d'hôtes, met onze gasten, was prachtig en echt wel onvergetelijk. Wat was het mooi om twee jaar lang zoveel fijne mensen te mogen ontvangen in ons huis, 'onze thuis'.
Maar vanaf het eerste moment hadden we ook problemen, problemen waar wij een oplossing voor zagen, toen nog ... De banken wilden niet mee, we kregen geen lening, alles verliep moeilijk. We dachten dat dit normaal was in Frankrijk, het frustreerde ons, maar we gaven niet op.

En dan ... vertelden de medewerkers van verschillende banken ons dat de eigenaar van het huis dat we wilden kopen, waar we onze chambres d'hôtes in wilden uitbaten, teveel vroeg voor het huis, véél te veel en dat we daarvoor nooit een lening zouden krijgen. Een koude douche!

We wilden dit laten checken en we vroegen een makelaar om het huis te schatten, zodat we een idee hadden, zodat we een gesprek konden aangaan met de eigenaar en eventueel tot een oplossing konden komen, een nieuw bod doen. De makelaar schatte het huis net de helft van hetgeen ervoor werd gevraagd.
Dat de eigenaar meer vroeg omdat hij vond dat er ook een 'fond de commerce' betaald moest worden, daar konden we inkomen, maar toch niet nog eens de waarde van het huis?
Met dit argument gingen we naar de banken: de 'fond de commerce'.
"Geen probleem", zegden de medewerkers bij de banken, "Bezorg ons de balansen van drie jaar om aan te tonen wat die zaak waard is en we bekijken het opnieuw." Balansen?
Tweede probleem: er waren geen balansen, er was geen boekhouding ... de mensen bij de bank slikten eens en zegden ons opnieuw dat het onmogelijk zou zijn om ons een lening te geven.


Het stukje dat nu komt zijn we eigenlijk al lang vergeten en het is ook al lang vergeven, vooral omdat het opgelost is. Blijft een feit dat geld een 'vies gegeven' is als je ernaar streeft om kost wat kost er zoveel mogelijk van te hebben.

We gingen een gesprek aan met de eigenaar van het huis, op neutraal terrein, om te zien of er een oplossing mogelijk was én we wilden ook een fatsoenlijk nieuw bod doen. Alleen, toen we hem vertelden van de schatting van het huis, werd hij heel erg kwaad. Mijn man en ik hadden afgesproken dat we zouden weggaan als hij en zijn partner weer begonnen te schelden en dat deden we dus ook. Er werd ons nog nageroepen dat we het voorschot dat we reeds voor het huis betaalden nooit meer terug zouden krijgen.

Hebzucht is de grootste zonde
Vanaf dat moment was het wel nog leuk om gasten te ontvangen in onze chambres d'hôtes, maar waren we ook constant bezig met het zoeken naar een oplossing, hoe moest het nu verder met ons? Hoe zouden we ons geld terug krijgen?

Om een lang verhaal kort te maken: er werd veel gedreigd, veel geprobeerd om te chanteren, veel gemanipuleerd, maar we hebben ons nooit laten omver blazen. Het heeft ons best wat geld gekost (al valt dat nog mee, het is maar hoe je het bekijkt), maar ergens eind 2017 hadden we eindelijk al ons geld terug, meer dan twee jaar later. Het ging net niet over 6 cijfers ...

Eind 2017 lieten we alles los, écht alles! We lieten al onze meubels en eigendom ophalen door een verhuisfirma en we lieten alles stockeren. Met de hulp van vrienden vonden we een vakantiehuisje waar we tijdelijk in konden verblijven. We hoopten tegen eind maart een ander huis te vinden om te kopen. We hadden iets op het oog, maar we hadden wel nog een lening nodig.

We vonden een prachtig huis, zuidelijker dan waar we tot dan woonden, goedkoper dan het huis uit 1975 waar nog redelijk wat renovatie aan te pas moest komen, en slechts 7 jaar oud, mét zwembad en een grote lap grond erbij.


Vol goede moed stapten we opnieuw naar de banken. Het bedrag dat we wilden lenen was peanuts in verhouding met de waarde van het huis dat we wilden kopen. Dat mocht dus geen probleem geven!

Alleen ... zouden wij de lening afbetalen met het geld dat we zouden verdienen met het uitbaten van een chambres d'hôtes in datzelfde huis. We wilden bovendien op de grond ook nog drie safaritenten plaatsen, waardoor we aan een omzet zouden komen die het dubbele was van in de chambres d'hôtes die we tot dan hadden.

Prachtig businessplan! Dat zegden ze ons bij de banken, bij elke bank! Eén bank stuurde zelfs een expert om het huis te bekijken. De man stak niet onder stoelen of banken dat hij het huis prachtig vond, de ligging prachtig vond, het uitzicht 'magnifique' vond, maar ... de eindbeslissing lag niet bij hem.

Opnieuw om een lang verhaal kort te maken, we kregen nergens een lening omdat ... voor de aankoop van een huis dat bekostigd moet worden met het houden van een chambres d'hôtes, er geen leningen meer gegeven worden, dat is sinds een paar jaar standaard procedure en ook omdat mijn man auto-entrepreneur was. Dat wordt niet aanzien als een 'goeie status' om iemand een lening te geven.
De oplossing was dat één van ons een job zou zoeken 'à l'année' en dat we daarna nog eens opnieuw zouden proberen.
Probleem: we woonden 2 uur rijden van het huis dat we wilden kopen en waar zou één van ons een vaste job vinden in een streek waar bijna iedereen seizoenswerk doet. Opnieuw moesten we loslaten.

Maar hoe moest het nu weer verder? We moesten eind maart weg uit het vakantiehuis dat we huurden ...
Toevallig belde mijn man met een Franse vriend van ons, iemand die we één keer per jaar zien, de man die twee jaar onze overbuur was in de zomer, als hij op vakantie kwam in het huis van zijn ouders. Hij volgde onze toestand al een tijdje op en zat er wel mee in dat het allemaal zo moeilijk ging. Mijn man vertelde hem over onze woonproblemen. Toen het gesprek ten einde was zei ik nog tegen hem: "Die belt binnenkort terug met een oplossing voor ons."
Tien minuten later ging onze telefoon opnieuw. Christian vertelde ons dat hij een gemeubeld appartement voor ons gevonden had en dat we zo vlug als mogelijk contact mochten opnemen met de eigenaar ervan.
Sinds begin april van dit jaar wonen wij in het centrum van hetzelfde dorp en konden we kennis maken met twee fijne mensen, de eigenaars van het huis waar we nu in wonen. Spijtig genoeg stierf de vrouw des huizes in juni aan leukemie, maar we zijn er wel zeker van dat we iets betekend hebben voor de huiseigenaar, al was het maar weinig.

Mijn man en ik beslisten dat we 2018 als een sabbatjaar zouden zien. Nu we alles losgelaten hadden en absoluut niet meer wisten hoe het verder moest, nu we wisten dat een chambres d'hôtes niet voor ons was weggelegd, hoe moest het nu verder?
Allebei vonden we op een week tijd een job, ik zelfs twee. Mijn man ging werken aan de receptie van een camping, ik had werk in een restaurant én in een winkel in het centrum van het dorp. We zouden wel zien hoe het verder moest.



Er kwam het afgelopen jaar een beetje vanalles op ons af. Misschien was het interessant om beheerder te worden van een nieuw vakantiepark in het dorp waar we woonden? Misschien konden we dat werk ook elders doen? We kregen een aanbod om beheerder te worden van een park in Poitou-Charentes, maar ook om beheerder te worden van een park in de Dordogne.
We zagen het echter niet zitten om elders in Frankrijk te gaan wonen en ... we wilden eigenlijk ook wel afwachten of het iets zo worden met het nieuwe vakantiepark.
De winkel waar ik werkte was ook over te nemen, maar dat zagen we ook niet zitten. We wilden liever ons geld niet uitgeven aan de overname van een winkel. Wat neem je trouwens over? Je moet het toch zelf doen. Iemand zei ons: "Overname, 'fond de commerce', wat koop je daarmee? Lucht!" En dat vonden wij ook. Dat je iemand een som geld geeft voor de overname van de winkel, dat garandeert niets. Je moet het toch zelf doen, niet?
Dus we wachtten af.

Eind september waren onze contracten afgelopen, ik kreeg in de winkel nog een verlenging van een maand, maar met minder uren. Eind oktober zou de winkel definitief dicht gaan, ook al hadden ze nog geen overnemer, ze waren het beu en wilden iets anders.
Tegen de eigenaar van het huis hadden we gezegd dat we tegen oktober wel een oplossing zouden gevonden hebben, maar die was er niet. We vroegen hem dus of we nog wat langer van hem konden huren. Dat was gelukkig geen probleem.

Paniek? Velen zouden er last van hebben, maar wij bleven er vrij rustig onder, er zou zich wel iets aandienen.

Mijn man wilde het liefst afwachten wat er van het nieuwe vakantiepark in het dorp zou komen, maar het leek er niet op dat er daar schot in de zaak kwam. De hoop om daar werk te vinden en er te kunnen wonen gaven we stilaan op.
Op zondag 21 oktober werd ik wakker. Ik herinner me niet dat ik gedroomd had, maar ik werd wel wakker met de zekerheid dat we de winkel moesten overnemen waar ik de ganse zomer gewerkt had. Het was amper iets na 8 en ik wist niet goed hoe ik aan mijn man moest uitleggen waarom ik plots zo zeker was. Een gevoel ... leg dat maar eens uit.

Ik viel met de deur in huis en na een kort gesprek zei hij: "Tja, waarom niet, dat lukt ons wel."
Dat was dus beslist, dat moest alleen nog geregeld (en onderhandeld) worden. Het ging allemaal vrij vlug, maar uiteindelijk toch weer niet vrij vlot. Zaken doen in Frankrijk blijft wat moeilijk (en waarschijnlijk zal dit wel overal zo zijn, maar we weten nu even niet beter).

Nu moesten we nog een huis vinden.
Eind 2017 gingen wij, samen met een Vlaamse dame, een huis bekijken. De energie was daar goed, het huis zag er goed uit, de ligging was goed, maar we konden er geen chambres d'hôtes in beginnen. Op dat moment zagen wij enkel dat pad, dus dat huis werd afgeschreven.
Het huis ging echter nooit helemaal uit mijn gedachten en we gingen er nog eens een kijkje nemen, het was nog altijd niet verkocht.

Opnieuw wil ik het kort houden (maar dat lukt blijkbaar niet 😂). We hebben een bod gedaan, het bod werd geweigerd. We verhoogden ons bod, het werd weer geweigerd en dan is de makelaar tussen gekomen en werd ons bod alsnog aanvaard. We krijgen zelfs een lening! Op dit moment zijn er drie banken in de running die ons willen, die een aanbod deden en we hebben het voor het kiezen. Nu ligt alles weer eventjes stil omdat we met feestdagen zitten, maar de komende weken komt waarschijnlijk alles op gang en over een paar weken zitten we in een stroomversnelling en zullen we het heel druk krijgen.
Als alles verder goed gaat verhuizen we eind februari en openen we begin maart onze eigen winkel. Ondertussen zullen we nog veel mogen regelen: een opleiding volgen, een zaak opstarten, de winkel inrichten, goederen kopen om te verkopen, de verhuis regelen, het huis voorlopig in orde brengen en ons installeren, het vakantie-appartement promoten om te verhuren het komende seizoen, in april onze eerste gasten ontvangen, mijn praktijk in het huis inrichten, véél geld uitgeven ... Het zal druk worden, maar wat voelen we ons blij, gelukkig, hoopvol, ... Het komt goed!

Ons hart verloren ... onze nieuwe toekomst
Ik slaap de laatste weken soms niet, ik voel me niet moe, ik zit vol energie, vol plannen ... ik huppel bijna rond (mochten mijn gewrichten dat toelaten 😎).

Terugkijken op drie jaar Frankrijk, het was leerzaam en we bewaarden op elk moment onze 'cool'. Soms was het even moeilijk, maar daardoor groeiden we nog meer naar elkaar toe. We weten wat we aan elkaar hebben. Ik weet vooral wat ik aan mijn man heb, mijn rots in de branding, mijn verstand, mijn rationele kant. Lieve schat, wat hou ik van jou, wat is het fijn om te voelen hoe we elkaar aanvullen. We gaan ervoor, onze toekomst ligt de komende jaren hier, het dorp waar we oorspronkelijk voor kozen. Het was voorbestemd, daar ben ik zeker van ... het moment was er alleen nog niet. Nu is het zover!

We hopen jullie allemaal bij ons te mogen verwelkomen, zowel in ons vakantie-appartement als in onze winkel. We hopen dat we weer veel nieuwe mensen mogen leren kennen. Het kan ons alleen maar verrijken. Geluk, familie, gezondheid en mooie ontmoetingen, dat is échte rijkdom!