Drie jaar Frankrijk

Half januari 2016 was het, toen wij de grote verhuis naar Frankrijk waagden.
We waren er al lang mee bezig; het plannen, het 'uitkijken naar', alles regelen in België.
Het grote avontuur kon beginnen! Wat was daar zo moeilijk aan?
Je beslist iets, je regelt iets en je doet het. Zo dachten wij erover.

Nu zijn we bijna drie jaar later en wat een avonturen hebben we beleefd!

De tijd in onze chambres d'hôtes, met onze gasten, was prachtig en echt wel onvergetelijk. Wat was het mooi om twee jaar lang zoveel fijne mensen te mogen ontvangen in ons huis, 'onze thuis'.
Maar vanaf het eerste moment hadden we ook problemen, problemen waar wij een oplossing voor zagen, toen nog ... De banken wilden niet mee, we kregen geen lening, alles verliep moeilijk. We dachten dat dit normaal was in Frankrijk, het frustreerde ons, maar we gaven niet op.

En dan ... vertelden de medewerkers van verschillende banken ons dat de eigenaar van het huis dat we wilden kopen, waar we onze chambres d'hôtes in wilden uitbaten, teveel vroeg voor het huis, véél te veel en dat we daarvoor nooit een lening zouden krijgen. Een koude douche!

We wilden dit laten checken en we vroegen een makelaar om het huis te schatten, zodat we een idee hadden, zodat we een gesprek konden aangaan met de eigenaar en eventueel tot een oplossing konden komen, een nieuw bod doen. De makelaar schatte het huis net de helft van hetgeen ervoor werd gevraagd.
Dat de eigenaar meer vroeg omdat hij vond dat er ook een 'fond de commerce' betaald moest worden, daar konden we inkomen, maar toch niet nog eens de waarde van het huis?
Met dit argument gingen we naar de banken: de 'fond de commerce'.
"Geen probleem", zegden de medewerkers bij de banken, "Bezorg ons de balansen van drie jaar om aan te tonen wat die zaak waard is en we bekijken het opnieuw." Balansen?
Tweede probleem: er waren geen balansen, er was geen boekhouding ... de mensen bij de bank slikten eens en zegden ons opnieuw dat het onmogelijk zou zijn om ons een lening te geven.

Het stukje dat nu komt zijn we eigenlijk al lang vergeten en het is ook al lang vergeven, vooral omdat het opgelost is. Blijft een feit dat geld een 'vies gegeven' is als je ernaar streeft om kost wat kost er zoveel mogelijk van te hebben.

We gingen een gesprek aan met de eigenaar van het huis, op neutraal terrein, om te zien of er een oplossing mogelijk was én we wilden ook een fatsoenlijk nieuw bod doen. Alleen, toen we hem vertelden van de schatting van het huis, werd hij heel erg kwaad. Mijn man en ik hadden afgesproken dat we zouden weggaan als hij en zijn partner weer begonnen te schelden en dat deden we dus ook. Er werd ons nog nageroepen dat we het voorschot dat we reeds voor het huis betaalden nooit meer terug zouden krijgen.

Hebzucht is de grootste zonde

Vanaf dat moment was het wel nog leuk om gasten te ontvangen in onze chambres d'hôtes, maar waren we ook constant bezig met het zoeken naar een oplossing, hoe moest het nu verder met ons? Hoe zouden we ons geld terug krijgen?

Om een lang verhaal kort te maken: er werd veel gedreigd, veel geprobeerd om te chanteren, veel gemanipuleerd, maar we hebben ons nooit laten omver blazen. Het heeft ons best wat geld gekost (al valt dat nog mee, het is maar hoe je het bekijkt), maar ergens eind 2017 hadden we eindelijk al ons geld terug, meer dan twee jaar later. Het ging net niet over 6 cijfers ...

Eind 2017 lieten we alles los, écht alles! We lieten al onze meubels en eigendom ophalen door een verhuisfirma en we lieten alles stockeren. Met de hulp van vrienden vonden we een vakantiehuisje waar we tijdelijk in konden verblijven. We hoopten tegen eind maart een ander huis te vinden om te kopen. We hadden iets op het oog, maar we hadden wel nog een lening nodig.

We vonden een prachtig huis, zuidelijker dan waar we tot dan woonden, goedkoper dan het huis uit 1975 waar nog redelijk wat renovatie aan te pas moest komen, en slechts 7 jaar oud, mét zwembad en een grote lap grond erbij.

Vol goede moed stapten we opnieuw naar de banken. Het bedrag dat we wilden lenen was peanuts in verhouding met de waarde van het huis dat we wilden kopen. Dat mocht dus geen probleem geven!

Alleen ... zouden wij de lening afbetalen met het geld dat we zouden verdienen met het uitbaten van een chambres d'hôtes in datzelfde huis. We wilden bovendien op de grond ook nog drie safaritenten plaatsen, waardoor we aan een omzet zouden komen die het dubbele was van in de chambres d'hôtes die we tot dan hadden.

Prachtig businessplan! Dat zegden ze ons bij de banken, bij elke bank! Eén bank stuurde zelfs een expert om het huis te bekijken. De man stak niet onder stoelen of banken dat hij het huis prachtig vond, de ligging prachtig vond, het uitzicht 'magnifique' vond, maar ... de eindbeslissing lag niet bij hem.

Opnieuw om een lang verhaal kort te maken, we kregen nergens een lening omdat ... voor de aankoop van een huis dat bekostigd moet worden met het houden van een chambres d'hôtes, er geen leningen meer gegeven worden, dat is sinds een paar jaar standaard procedure en ook omdat mijn man auto-entrepreneur was. Dat wordt niet aanzien als een 'goeie status' om iemand een lening te geven.
De oplossing was dat één van ons een job zou zoeken 'à l'année' en dat we daarna nog eens opnieuw zouden proberen.
Probleem: we woonden 2 uur rijden van het huis dat we wilden kopen en waar zou één van ons een vaste job vinden in een streek waar bijna iedereen seizoenswerk doet. Opnieuw moesten we loslaten.

Maar hoe moest het nu weer verder? We moesten eind maart weg uit het vakantiehuis dat we huurden ...
Toevallig belde mijn man met een Franse vriend van ons, iemand die we één keer per jaar zien, de man die twee jaar onze overbuur was in de zomer, als hij op vakantie kwam in het huis van zijn ouders. Hij volgde onze toestand al een tijdje op en zat er wel mee in dat het allemaal zo moeilijk ging. Mijn man vertelde hem over onze woonproblemen. Toen het gesprek ten einde was zei ik nog tegen hem: "Die belt binnenkort terug met een oplossing voor ons."
Tien minuten later ging onze telefoon opnieuw. Christian vertelde ons dat hij een gemeubeld appartement voor ons gevonden had en dat we zo vlug als mogelijk contact mochten opnemen met de eigenaar ervan.
Sinds begin april van dit jaar wonen wij in het centrum van hetzelfde dorp en konden we kennis maken met twee fijne mensen, de eigenaars van het huis waar we nu in wonen. Spijtig genoeg stierf de vrouw des huizes in juni aan leukemie, maar we zijn er wel zeker van dat we iets betekend hebben voor de huiseigenaar, al was het maar weinig.

Mijn man en ik beslisten dat we 2018 als een sabbatjaar zouden zien. Nu we alles losgelaten hadden en absoluut niet meer wisten hoe het verder moest, nu we wisten dat een chambres d'hôtes niet voor ons was weggelegd, hoe moest het nu verder?
Allebei vonden we op een week tijd een job, ik zelfs twee. Mijn man ging werken aan de receptie van een camping, ik had werk in een restaurant én in een winkel in het centrum van het dorp. We zouden wel zien hoe het verder moest.

Er kwam het afgelopen jaar een beetje vanalles op ons af. Misschien was het interessant om beheerder te worden van een nieuw vakantiepark in het dorp waar we woonden? Misschien konden we dat werk ook elders doen? We kregen een aanbod om beheerder te worden van een park in Poitou-Charentes, maar ook om beheerder te worden van een park in de Dordogne.
We zagen het echter niet zitten om elders in Frankrijk te gaan wonen en ... we wilden eigenlijk ook wel afwachten of het iets zo worden met het nieuwe vakantiepark.
De winkel waar ik werkte was ook over te nemen, maar dat zagen we ook niet zitten. We wilden liever ons geld niet uitgeven aan de overname van een winkel. Wat neem je trouwens over? Je moet het toch zelf doen. Iemand zei ons: "Overname, 'fond de commerce', wat koop je daarmee? Lucht!" En dat vonden wij ook. Dat je iemand een som geld geeft voor de overname van de winkel, dat garandeert niets. Je moet het toch zelf doen, niet?
Dus we wachtten af.

Eind september waren onze contracten afgelopen, ik kreeg in de winkel nog een verlenging van een maand, maar met minder uren. Eind oktober zou de winkel definitief dicht gaan, ook al hadden ze nog geen overnemer, ze waren het beu en wilden iets anders.
Tegen de eigenaar van het huis hadden we gezegd dat we tegen oktober wel een oplossing zouden gevonden hebben, maar die was er niet. We vroegen hem dus of we nog wat langer van hem konden huren. Dat was gelukkig geen probleem.

Paniek? Velen zouden er last van hebben, maar wij bleven er vrij rustig onder, er zou zich wel iets aandienen.

Mijn man wilde het liefst afwachten wat er van het nieuwe vakantiepark in het dorp zou komen, maar het leek er niet op dat er daar schot in de zaak kwam. De hoop om daar werk te vinden en er te kunnen wonen gaven we stilaan op.
Op zondag 21 oktober werd ik wakker. Ik herinner me niet dat ik gedroomd had, maar ik werd wel wakker met de zekerheid dat we de winkel moesten overnemen waar ik de ganse zomer gewerkt had. Het was amper iets na 8 en ik wist niet goed hoe ik aan mijn man moest uitleggen waarom ik plots zo zeker was. Een gevoel ... leg dat maar eens uit.

Ik viel met de deur in huis en na een kort gesprek zei hij: "Tja, waarom niet, dat lukt ons wel."
Dat was dus beslist, dat moest alleen nog geregeld (en onderhandeld) worden. Het ging allemaal vrij vlug, maar uiteindelijk toch weer niet vrij vlot. Zaken doen in Frankrijk blijft wat moeilijk (en waarschijnlijk zal dit wel overal zo zijn, maar we weten nu even niet beter).

Nu moesten we nog een huis vinden.
Eind 2017 gingen wij, samen met een Vlaamse dame, een huis bekijken. De energie was daar goed, het huis zag er goed uit, de ligging was goed, maar we konden er geen chambres d'hôtes in beginnen. Op dat moment zagen wij enkel dat pad, dus dat huis werd afgeschreven.
Het huis ging echter nooit helemaal uit mijn gedachten en we gingen er nog eens een kijkje nemen, het was nog altijd niet verkocht.

Opnieuw wil ik het kort houden (maar dat lukt blijkbaar niet 😂). We hebben een bod gedaan, het bod werd geweigerd. We verhoogden ons bod, het werd weer geweigerd en dan is de makelaar tussen gekomen en werd ons bod alsnog aanvaard. We krijgen zelfs een lening! Op dit moment zijn er drie banken in de running die ons willen, die een aanbod deden en we hebben het voor het kiezen. Nu ligt alles weer eventjes stil omdat we met feestdagen zitten, maar de komende weken komt waarschijnlijk alles op gang en over een paar weken zitten we in een stroomversnelling en zullen we het heel druk krijgen.
Als alles verder goed gaat verhuizen we eind februari en openen we begin maart onze eigen winkel. Ondertussen zullen we nog veel mogen regelen: een opleiding volgen, een zaak opstarten, de winkel inrichten, goederen kopen om te verkopen, de verhuis regelen, het huis voorlopig in orde brengen en ons installeren, het vakantie-appartement promoten om te verhuren het komende seizoen, in april onze eerste gasten ontvangen, mijn praktijk in het huis inrichten, véél geld uitgeven ... Het zal druk worden, maar wat voelen we ons blij, gelukkig, hoopvol, ... Het komt goed!

Ons hart verloren ... onze nieuwe toekomst

Ik slaap de laatste weken soms niet, ik voel me niet moe, ik zit vol energie, vol plannen ... ik huppel bijna rond (mochten mijn gewrichten dat toelaten 😎).

Terugkijken op drie jaar Frankrijk, het was leerzaam en we bewaarden op elk moment onze 'cool'. Soms was het even moeilijk, maar daardoor groeiden we nog meer naar elkaar toe. We weten wat we aan elkaar hebben. Ik weet vooral wat ik aan mijn man heb, mijn rots in de branding, mijn verstand, mijn rationele kant. Lieve schat, wat hou ik van jou, wat is het fijn om te voelen hoe we elkaar aanvullen. We gaan ervoor, onze toekomst ligt de komende jaren hier, het dorp waar we oorspronkelijk voor kozen. Het was voorbestemd, daar ben ik zeker van ... het moment was er alleen nog niet. Nu is het zover!

We hopen jullie allemaal bij ons te mogen verwelkomen, zowel in ons vakantie-appartement als in onze winkel. We hopen dat we weer veel nieuwe mensen mogen leren kennen. Het kan ons alleen maar verrijken. Geluk, familie, gezondheid en mooie ontmoetingen, dat is échte rijkdom!