maandag 31 december 2018

Drie jaar Frankrijk

Half januari 2016 was het, toen wij de grote verhuis naar Frankrijk waagden.
We waren er al lang mee bezig; het plannen, het 'uitkijken naar', alles regelen in België.
Het grote avontuur kon beginnen! Wat was daar zo moeilijk aan?
Je beslist iets, je regelt iets en je doet het. Zo dachten wij erover.

Nu zijn we bijna drie jaar later en wat een avonturen hebben we beleefd!

De tijd in onze chambres d'hôtes, met onze gasten, was prachtig en echt wel onvergetelijk. Wat was het mooi om twee jaar lang zoveel fijne mensen te mogen ontvangen in ons huis, 'onze thuis'.
Maar vanaf het eerste moment hadden we ook problemen, problemen waar wij een oplossing voor zagen, toen nog ... De banken wilden niet mee, we kregen geen lening, alles verliep moeilijk. We dachten dat dit normaal was in Frankrijk, het frustreerde ons, maar we gaven niet op.

En dan ... vertelden de medewerkers van verschillende banken ons dat de eigenaar van het huis dat we wilden kopen, waar we onze chambres d'hôtes in wilden uitbaten, teveel vroeg voor het huis, véél te veel en dat we daarvoor nooit een lening zouden krijgen. Een koude douche!

We wilden dit laten checken en we vroegen een makelaar om het huis te schatten, zodat we een idee hadden, zodat we een gesprek konden aangaan met de eigenaar en eventueel tot een oplossing konden komen, een nieuw bod doen. De makelaar schatte het huis net de helft van hetgeen ervoor werd gevraagd.
Dat de eigenaar meer vroeg omdat hij vond dat er ook een 'fond de commerce' betaald moest worden, daar konden we inkomen, maar toch niet nog eens de waarde van het huis?
Met dit argument gingen we naar de banken: de 'fond de commerce'.
"Geen probleem", zegden de medewerkers bij de banken, "Bezorg ons de balansen van drie jaar om aan te tonen wat die zaak waard is en we bekijken het opnieuw." Balansen?
Tweede probleem: er waren geen balansen, er was geen boekhouding ... de mensen bij de bank slikten eens en zegden ons opnieuw dat het onmogelijk zou zijn om ons een lening te geven.


Het stukje dat nu komt zijn we eigenlijk al lang vergeten en het is ook al lang vergeven, vooral omdat het opgelost is. Blijft een feit dat geld een 'vies gegeven' is als je ernaar streeft om kost wat kost er zoveel mogelijk van te hebben.

We gingen een gesprek aan met de eigenaar van het huis, op neutraal terrein, om te zien of er een oplossing mogelijk was én we wilden ook een fatsoenlijk nieuw bod doen. Alleen, toen we hem vertelden van de schatting van het huis, werd hij heel erg kwaad. Mijn man en ik hadden afgesproken dat we zouden weggaan als hij en zijn partner weer begonnen te schelden en dat deden we dus ook. Er werd ons nog nageroepen dat we het voorschot dat we reeds voor het huis betaalden nooit meer terug zouden krijgen.

Hebzucht is de grootste zonde
Vanaf dat moment was het wel nog leuk om gasten te ontvangen in onze chambres d'hôtes, maar waren we ook constant bezig met het zoeken naar een oplossing, hoe moest het nu verder met ons? Hoe zouden we ons geld terug krijgen?

Om een lang verhaal kort te maken: er werd veel gedreigd, veel geprobeerd om te chanteren, veel gemanipuleerd, maar we hebben ons nooit laten omver blazen. Het heeft ons best wat geld gekost (al valt dat nog mee, het is maar hoe je het bekijkt), maar ergens eind 2017 hadden we eindelijk al ons geld terug, meer dan twee jaar later. Het ging net niet over 6 cijfers ...

Eind 2017 lieten we alles los, écht alles! We lieten al onze meubels en eigendom ophalen door een verhuisfirma en we lieten alles stockeren. Met de hulp van vrienden vonden we een vakantiehuisje waar we tijdelijk in konden verblijven. We hoopten tegen eind maart een ander huis te vinden om te kopen. We hadden iets op het oog, maar we hadden wel nog een lening nodig.

We vonden een prachtig huis, zuidelijker dan waar we tot dan woonden, goedkoper dan het huis uit 1975 waar nog redelijk wat renovatie aan te pas moest komen, en slechts 7 jaar oud, mét zwembad en een grote lap grond erbij.


Vol goede moed stapten we opnieuw naar de banken. Het bedrag dat we wilden lenen was peanuts in verhouding met de waarde van het huis dat we wilden kopen. Dat mocht dus geen probleem geven!

Alleen ... zouden wij de lening afbetalen met het geld dat we zouden verdienen met het uitbaten van een chambres d'hôtes in datzelfde huis. We wilden bovendien op de grond ook nog drie safaritenten plaatsen, waardoor we aan een omzet zouden komen die het dubbele was van in de chambres d'hôtes die we tot dan hadden.

Prachtig businessplan! Dat zegden ze ons bij de banken, bij elke bank! Eén bank stuurde zelfs een expert om het huis te bekijken. De man stak niet onder stoelen of banken dat hij het huis prachtig vond, de ligging prachtig vond, het uitzicht 'magnifique' vond, maar ... de eindbeslissing lag niet bij hem.

Opnieuw om een lang verhaal kort te maken, we kregen nergens een lening omdat ... voor de aankoop van een huis dat bekostigd moet worden met het houden van een chambres d'hôtes, er geen leningen meer gegeven worden, dat is sinds een paar jaar standaard procedure en ook omdat mijn man auto-entrepreneur was. Dat wordt niet aanzien als een 'goeie status' om iemand een lening te geven.
De oplossing was dat één van ons een job zou zoeken 'à l'année' en dat we daarna nog eens opnieuw zouden proberen.
Probleem: we woonden 2 uur rijden van het huis dat we wilden kopen en waar zou één van ons een vaste job vinden in een streek waar bijna iedereen seizoenswerk doet. Opnieuw moesten we loslaten.

Maar hoe moest het nu weer verder? We moesten eind maart weg uit het vakantiehuis dat we huurden ...
Toevallig belde mijn man met een Franse vriend van ons, iemand die we één keer per jaar zien, de man die twee jaar onze overbuur was in de zomer, als hij op vakantie kwam in het huis van zijn ouders. Hij volgde onze toestand al een tijdje op en zat er wel mee in dat het allemaal zo moeilijk ging. Mijn man vertelde hem over onze woonproblemen. Toen het gesprek ten einde was zei ik nog tegen hem: "Die belt binnenkort terug met een oplossing voor ons."
Tien minuten later ging onze telefoon opnieuw. Christian vertelde ons dat hij een gemeubeld appartement voor ons gevonden had en dat we zo vlug als mogelijk contact mochten opnemen met de eigenaar ervan.
Sinds begin april van dit jaar wonen wij in het centrum van hetzelfde dorp en konden we kennis maken met twee fijne mensen, de eigenaars van het huis waar we nu in wonen. Spijtig genoeg stierf de vrouw des huizes in juni aan leukemie, maar we zijn er wel zeker van dat we iets betekend hebben voor de huiseigenaar, al was het maar weinig.

Mijn man en ik beslisten dat we 2018 als een sabbatjaar zouden zien. Nu we alles losgelaten hadden en absoluut niet meer wisten hoe het verder moest, nu we wisten dat een chambres d'hôtes niet voor ons was weggelegd, hoe moest het nu verder?
Allebei vonden we op een week tijd een job, ik zelfs twee. Mijn man ging werken aan de receptie van een camping, ik had werk in een restaurant én in een winkel in het centrum van het dorp. We zouden wel zien hoe het verder moest.



Er kwam het afgelopen jaar een beetje vanalles op ons af. Misschien was het interessant om beheerder te worden van een nieuw vakantiepark in het dorp waar we woonden? Misschien konden we dat werk ook elders doen? We kregen een aanbod om beheerder te worden van een park in Poitou-Charentes, maar ook om beheerder te worden van een park in de Dordogne.
We zagen het echter niet zitten om elders in Frankrijk te gaan wonen en ... we wilden eigenlijk ook wel afwachten of het iets zo worden met het nieuwe vakantiepark.
De winkel waar ik werkte was ook over te nemen, maar dat zagen we ook niet zitten. We wilden liever ons geld niet uitgeven aan de overname van een winkel. Wat neem je trouwens over? Je moet het toch zelf doen. Iemand zei ons: "Overname, 'fond de commerce', wat koop je daarmee? Lucht!" En dat vonden wij ook. Dat je iemand een som geld geeft voor de overname van de winkel, dat garandeert niets. Je moet het toch zelf doen, niet?
Dus we wachtten af.

Eind september waren onze contracten afgelopen, ik kreeg in de winkel nog een verlenging van een maand, maar met minder uren. Eind oktober zou de winkel definitief dicht gaan, ook al hadden ze nog geen overnemer, ze waren het beu en wilden iets anders.
Tegen de eigenaar van het huis hadden we gezegd dat we tegen oktober wel een oplossing zouden gevonden hebben, maar die was er niet. We vroegen hem dus of we nog wat langer van hem konden huren. Dat was gelukkig geen probleem.

Paniek? Velen zouden er last van hebben, maar wij bleven er vrij rustig onder, er zou zich wel iets aandienen.

Mijn man wilde het liefst afwachten wat er van het nieuwe vakantiepark in het dorp zou komen, maar het leek er niet op dat er daar schot in de zaak kwam. De hoop om daar werk te vinden en er te kunnen wonen gaven we stilaan op.
Op zondag 21 oktober werd ik wakker. Ik herinner me niet dat ik gedroomd had, maar ik werd wel wakker met de zekerheid dat we de winkel moesten overnemen waar ik de ganse zomer gewerkt had. Het was amper iets na 8 en ik wist niet goed hoe ik aan mijn man moest uitleggen waarom ik plots zo zeker was. Een gevoel ... leg dat maar eens uit.

Ik viel met de deur in huis en na een kort gesprek zei hij: "Tja, waarom niet, dat lukt ons wel."
Dat was dus beslist, dat moest alleen nog geregeld (en onderhandeld) worden. Het ging allemaal vrij vlug, maar uiteindelijk toch weer niet vrij vlot. Zaken doen in Frankrijk blijft wat moeilijk (en waarschijnlijk zal dit wel overal zo zijn, maar we weten nu even niet beter).

Nu moesten we nog een huis vinden.
Eind 2017 gingen wij, samen met een Vlaamse dame, een huis bekijken. De energie was daar goed, het huis zag er goed uit, de ligging was goed, maar we konden er geen chambres d'hôtes in beginnen. Op dat moment zagen wij enkel dat pad, dus dat huis werd afgeschreven.
Het huis ging echter nooit helemaal uit mijn gedachten en we gingen er nog eens een kijkje nemen, het was nog altijd niet verkocht.

Opnieuw wil ik het kort houden (maar dat lukt blijkbaar niet 😂). We hebben een bod gedaan, het bod werd geweigerd. We verhoogden ons bod, het werd weer geweigerd en dan is de makelaar tussen gekomen en werd ons bod alsnog aanvaard. We krijgen zelfs een lening! Op dit moment zijn er drie banken in de running die ons willen, die een aanbod deden en we hebben het voor het kiezen. Nu ligt alles weer eventjes stil omdat we met feestdagen zitten, maar de komende weken komt waarschijnlijk alles op gang en over een paar weken zitten we in een stroomversnelling en zullen we het heel druk krijgen.
Als alles verder goed gaat verhuizen we eind februari en openen we begin maart onze eigen winkel. Ondertussen zullen we nog veel mogen regelen: een opleiding volgen, een zaak opstarten, de winkel inrichten, goederen kopen om te verkopen, de verhuis regelen, het huis voorlopig in orde brengen en ons installeren, het vakantie-appartement promoten om te verhuren het komende seizoen, in april onze eerste gasten ontvangen, mijn praktijk in het huis inrichten, véél geld uitgeven ... Het zal druk worden, maar wat voelen we ons blij, gelukkig, hoopvol, ... Het komt goed!

Ons hart verloren ... onze nieuwe toekomst
Ik slaap de laatste weken soms niet, ik voel me niet moe, ik zit vol energie, vol plannen ... ik huppel bijna rond (mochten mijn gewrichten dat toelaten 😎).

Terugkijken op drie jaar Frankrijk, het was leerzaam en we bewaarden op elk moment onze 'cool'. Soms was het even moeilijk, maar daardoor groeiden we nog meer naar elkaar toe. We weten wat we aan elkaar hebben. Ik weet vooral wat ik aan mijn man heb, mijn rots in de branding, mijn verstand, mijn rationele kant. Lieve schat, wat hou ik van jou, wat is het fijn om te voelen hoe we elkaar aanvullen. We gaan ervoor, onze toekomst ligt de komende jaren hier, het dorp waar we oorspronkelijk voor kozen. Het was voorbestemd, daar ben ik zeker van ... het moment was er alleen nog niet. Nu is het zover!

We hopen jullie allemaal bij ons te mogen verwelkomen, zowel in ons vakantie-appartement als in onze winkel. We hopen dat we weer veel nieuwe mensen mogen leren kennen. Het kan ons alleen maar verrijken. Geluk, familie, gezondheid en mooie ontmoetingen, dat is échte rijkdom!

woensdag 15 augustus 2018

Tijd maken

Vorige week ging mijn postje over 'Liefde'.

Laat het nu net vorige week zijn dat mijn man en ik bijna geen tijd voor elkaar hadden. Hij moest werken op de dag dat wij normaal onze enige vrije dag samen hebben in een week. Ik durf toegeven dat ik er op voorhand al chagrijnig om was, vooral omdat wij elkaar 'die dinsdag' net 16 jaar geleden leerden kennen en omdat men het op zijn werk niet nodig vond om hem hierover op voorhand aan te spreken en te overleggen of hij zijn vaste vrije dag wilde wisselen met een ander. Hij kreeg zijn uurrooster de voorlaatste dag van juli mee naar huis en daar moesten we het mee doen.
Daarover ga ik niet uitweiden, dat geeft alleen maar negatieve energie, voor mij viel dit onder de noemer van 'respectvol' met elkaar omgaan en dat pikte.


Na die dinsdag beterde het eigenlijk niet, ik probeerde het van mij af te zetten, maar waarom eigenlijk? Had ik het recht niet om me 'ambetant' te voelen omdat ik geen tijd had voor mijn liefste en hij niet voor mij? Om het verhaal kort te maken, we liepen de afgelopen week allebei rond met een kort lontje (en zo kort is dat lontje van ons nooit, maar het viel op).

Ik kan dus niet geloven dat er mensen zijn die in een relatie zitten waarin men nooit tijd heeft voor elkaar en alles maar op zijn beloop laat. Werken, hard werken, voor de kinderen zorgen, de kinderen op tijd naar allerlei afspraken brengen, voor de kinderen laten zorgen? Tijd maken om te ontspannen door te gaan fitnessen, met vrienden af te spreken, ... alleen ... nooit tijd maken voor elkaar.
Waarom lopen zoveel relaties fout vragen we ons dan af?

Gisteren hadden we dan eindelijk weer onze vrije dag samen en op voorhand had mijn man mij al gezegd dat we niks zouden plannen, dat we er enkel voor elkaar zouden zijn. Dat niemand ons zou mogen storen. Ik kon er alleen maar akkoord mee gaan.

Eerst en vooral hebben we aan onszelf gedacht en werd er uitgeslapen, zolang elk van ons dat wou en daarna hielden we een massagenamiddag, heerlijk relax, ik gaf een massage en ik kreeg nadien een massage en dan ... kom je volledig tot rust, geraak je terug in je lichaam, opnieuw geaard en toen kwam er bij mij naar boven wat ik écht wil. Als ik helemaal in 'rust' ben, dan spreekt mijn hart. En wat mijn hart mij gisteren vertelde is iets dat ik vergeten was, iets waar ik enkele jaren geleden al over dacht (en één keer mocht uitvoeren in mijn praktijk), een idee dat al vaker speelde en waar ik me fantastisch bij voel.
Het was heerlijk om dit nadien te delen met mijn man, hem te vertellen wat er in mij leeft ... en te merken dat hij er zich helemaal in kon vinden, van hem te horen dat ik daar inderdaad al vaker over sprak.


Vandaag stuur ik de wereld in wat ik wil, ik plant het zaadje en ik laat het tot bloei komen ...

Mijn droom is om koppels elkaar te leren masseren, privésessies te geven met aandacht voor het koppel, er 'zijn' voor hen, begeleiden op een relaxte manier en hen aanleren hoe ze elkaar kunnen masseren. De locatie heb ik al helemaal in mijn hoofd, dus dat zaadje plant ik vandaag ook. Ik zag het gisteren allemaal voor mij ... Tijd voor elkaar maken als koppel, één weekje samen naar het zuiden van Frankrijk, één weekje verblijven in een mooi huisje, privé, met alle luxe die er nodig is, een kamer ter beschikking met een massagetafel, matrasje en kussentjes erin, één namiddag 'cursus' van mij, de rest van de week de gezellige kamer op elk moment van de dag ter beschikking, slapen doen ze in een andere kamer. Ik ben in de buurt, voor als er vragen zijn, ik kan tips geven voor romantische uitstapjes tussendoor en leuke wandelingen in rustig gebied. Dit allemaal buiten het hoogseizoen, als het hier heerlijk rustig is en het weer nog mooi is.

Natuurlijk heb ik erover nagedacht of dit misschien al bestaat, en natuurlijk kan je op meer plaatsen terecht voor koppelmassages op zich of lessen tantramassage voor koppels, maar wat ik wil doen zal op maat zijn.  Ik wil graag op voorhand bespreken wat het koppel wil en tijdens de week zelf zien we wel hoe het klikt, afstemmen op elkaar, het koppel de nodige vrijheid geven. Een bedding creëren waarin er opening is voor vragen, zonder schroom, in vertrouwen. Dat alles met de bedoeling dat er wat zal veranderen en dat men beseft dat het nodig is om 'tijd te maken' voor elkaar.

Mijn hartje jubelt terwijl ik dit neerschrijf ... ik deel het graag met jullie, ik weet niet wanneer, maar het is duidelijk dat ik hiermee iets meer wil 💓

Of ik hier rijk van zal worden? Heb ik een gat in de markt gevonden? Neen ... al heb ik maar 2 koppels per jaar die hiervoor op mij beroep willen doen, dan is dat zo. Ik zal doen wat ik graag doe en ik zal blij zijn met wat ik kan neerzetten voor deze mensen. Ik wil dingen doen waar ik blij van word, niet iets waar ik rijk van word. De rest komt dan wel vanzelf, voor het evenwicht zorg ik voor een stuk zelf, als alles klopt dan geraakt alles vanzelf in evenwicht.


dinsdag 7 augustus 2018

Liefde

In de afgelopen jaren zijn al heel wat mensen hun hart komen luchten bij mij en heel vaak gaat het over hun relatie die niet top is. Meestal over het gevoel dat de persoon zelf heeft in zijn of haar relatie, ontevredenheid, sleur, zich niet goed voelen, er is iets dat mankeert, ...


De laatste tijd komt dit weer op mijn pad. Opnieuw valt het mij op dat een bepaalde ontevredenheid vaker voorkomt bij mensen die alles hebben: een huis, een goeie job, voldoende geld, met de kinderen gaat alles goed, ... Soms gaat een relatie niet goed omdat er zorgen zijn, vaak over de kinderen, en die zorgen nemen veel van de tijd als koppel in beslag.

Zorgen ... ze komen op ons pad in allerlei vormen.
Het avontuur van mijn man en mij in Frankrijk begon veelbelovend, we hebben beiden de kwaliteiten om iets te maken van wat we aanpakken, onze chambres d'hôtes draaide ongelooflijk goed (40% meer omzet dan voordien en minstens voor 95% tevreden gasten). Het mocht echter niet zijn.
Het was de bedoeling om het huis, met de chambres d'hôtes, te kopen, maar de eigenaar vraagt echt veel te veel voor zijn huis (prijs-kwaliteit). De meesten die me volgen kennen het verhaal wel.

Na 2 leuke jaren beslisten mijn man en ik begin dit jaar om een sabbatjaar in te voeren en te bekijken wat er op ons pad komt. De aankoop van een ander huis (in de Var, dus zuidelijker, een nieuw huis van 7 jaar mét zwembad en op een grote lap grond én goedkoper dan het oude en versleten huis in Castellane) kon niet doorgaan omdat men in Frankrijk géén (no way!!!) lening meer wil geven voor de aankoop van een huis dat je gaat financieren met de uitbating van een chambres d'hôtes, wat ook je omzet mag zijn. Geloof me, we hebben àlles geprobeerd.

Werk vinden was voor ons geen probleem dit jaar, ik werk op twee plaatsen en mijn man werkt een full-time, beiden tot eind september. Als we willen kunnen we in oktober weer aan de slag in de skigebieden.

Maar ... we willen beiden graag een huis, iets van onszelf, en samen werken, samen aan de slag, we kunnen dat zo goed! Alles blijft onduidelijk op dit moment.

En dan kom ik terug op hetgeen waarmee ik begon: je relatie als koppel.
Elke keer ik me wat down voel omdat onze toekomst onduidelijk blijft, dan besef ik hoe gelukkig wij samen zijn en hoeveel wij van elkaar houden. Hoe dankbaar ik ben dat wij elkaar gevonden hebben, hoeveel steun we aan elkaar hebben. Het kan ook anders; wat wij meemaken kan een relatie ook kapot maken, je kan uit elkaar groeien en je kan elkaar dingen verwijten, elkaar de schuld geven, alleen ... mijn man en ik hebben altijd alles samen beslist en besproken. In een relatie is niemand de baas, je doet het samen, je luistert naar elkaar, je bespreekt dingen met elkaar, je houdt rekening met elkaar. Evenwicht!


A true love story ... een partner kom je tegen omdat hij of zij je 'compleet' zal maken. Tijdens je relatie leer je van elkaar, zeker als het niet goed gaat. Problemen zijn er om opgelost te worden, maakt niet uit welke problemen, jullie slaan je er 'samen' door.
Wat ik vaak zie als mensen hun hart komen luchten bij mij is dat het probleem niet 'samen' opgelost wordt. Soms durft men bij de partner niet terecht met wat er scheelt, misschien gaat die zich aangevallen voelen? Misschien is dat gevoel terecht? Is het vaak niet zo dat men de schuld zoekt bij de ander ipv bij zichzelf? En wat is schuld? Bestaat dat?
Openheid, over je gevoelens durven praten en die gevoelens bij jezelf laten, niet de schuld bij de ander leggen ...  Jezelf afvragen waarom er iets is dat je ergert aan je partner, was hij of zij vroeger ook zo? Meestal wel. Waarom erger jij je er dan plots aan? 
Omgekeerd geldt hetzelfde, voel je niet aangevallen als je partner met iets bij je komt. Vraag je af waarom je eerste gevoel zus of zo is en ga daarmee aan de slag en bespreek alles verder op een rustige manier, toon begrip voor wat de ander voelt.
Op tijd met elkaar praten en iets niet opkroppen tot er kortsluiting komt omdat het in je hoofd tot kortsluiting kwam, doen!

Wat ook belangrijk is, is dat koppels op tijd 'quality time' voor elkaar maken. Het is niet nodig om dan met elkaar op stap te gaan of om samen iets te doen. Gewoon 'samen ZIJN' en 'er ZIJN' voor elkaar en naar elkaar luisteren. Vertel de ander hoe het met je gaat, vertel de ander dat je hem of haar graag ziet, vertel hem of haar hoe gelukkig je bent dat je elkaar gevonden hebt. Lichamelijk contact ... JA! Dat hoeft de hele kamasutra niet te zijn, hoge toppen scheren, presteren, ... waarom? Neem gewoon tijd voor elkaar, kruip knus tegen elkaar, luister naar elkaar en ... er komt wat komt, zo maak je ECHT contact en ga je in elkaar op.


Jullie Zielen hebben elkaar ooit gekozen met een reden, luister naar jullie hart en laat het ego de plaats van je hart niet innemen. 

"Wanneer je Ziel een partner kiest, dan is het de bedoeling dat je een 'mensenleven' lang bij deze partner blijft." Dat leerde ik van één van onze docenten tijdens mijn opleiding en voor een stuk geloof ik dit, voor een héél groot stuk zelfs. Ik geloof dat je hetzelfde tegen komt in een tweede, derde of vierde relatie (of meer). Dat waar je niet mee aan de slag ging in je eerste relatie, dat kom je opnieuw tegen in je volgende relatie(s), misschien niet in dezelfde vorm, maar je komt het opnieuw tegen.

Met de Ziel van de vader van mijn kinderen blijf ik mijn hele leven lang verbonden en dat is een mooie Ziel. In dit 'mensenleven' bleef die partnerrelatie echter niet bestaan. Dat is zo, misschien (en waarschijnlijk met grote zekerheid) hebben we (beiden) op dat moment niet genoeg met elkaar gepraat, niet naar elkaar geluisterd, geen tijd voor elkaar gemaakt. Het zij zo en spijt of schuld voel ik er niet over. Als een relatie stuk gaat dan is het erg belangrijk dat je respect voor elkaar blijft hebben en dat je elkaar ook in die relatie niets gaat verwijten.

Vandaag, zestien jaar geleden, kwam ik mijn huidige partner voor het eerst tegen. Ik herinner mij het moment nog dat we elkaar voor het eerst in de ogen (spiegel van de Ziel) keken en het Zielsverwantschap er onmiddellijk was. Pas anderhalf jaar later beseften we echter wat er op dat moment gebeurde, maar het was er! Dat moment wil ik altijd blijven onthouden, ook als het wat moeilijker gaat. Deze keer wil ik bij de Ziel blijven die me nog zoveel kan leren. Een mens weet nooit wat het leven brengt, maar ik wil ervoor gaan. 

Mijn lieve man, mooie Ziel, ik hou van jou 💗



Graag deel ik deze link nog met jullie, de woorden van een wijs man: 




donderdag 2 augustus 2018

Proost !

Proost, omdat het goed met me gaat.

Al blijft onze situatie in Frankrijk onduidelijk, ik blijf vertrouwen hebben. Geloof me, niet altijd makkelijk, maar wat haalt het uit als je zit te mokken of te zeuren? Te klagen en te stressen?

En ondertussen word ik op allerhande andere kleine dingen getest. 'Grenzen aangeven en die durven stellen', dat is mijn werkpunt de laatste maanden.


Het lukt me aardig om me minder en minder aan te trekken van wat anderen van me denken. Meestal willen we 'lief' gevonden worden en laten we anderen over onze grenzen gaan zodat je jezelf in het moment zelf niet hoeft slecht te voelen. Nadien komt het dan wel, het slecht voelen, en die oefening ga ik tegenwoordig dagelijks aan, om dat dus NIET te doen! "Laat het bij die ander!", dat denk ik een paar keer per week.

Gisteren werd ik weer getest ... of eerder pas vandaag.
Op mijn werk moest ik iets afrekenen, de man die me moest betalen had een beetje teveel op en op een bepaald moment merkte die op dat ik 'op mijn centen zit'. Ik moest er hartelijk om lachen, zatte praat, waar haalt die persoon dat ineens vandaan?

Tot vanmorgen toen ik wakker werd, toen besefte ik plots waarover die persoon het had ... een tijdje geleden gingen we samen uit eten met nog een ander koppel en ik weigerde om de rekening in drie te delen omdat de andere twee koppels cocktails, wijn en digestief gedronken hadden. Mijn man en ik drinken niet, ik enkel water en mijn man meestal een cola. De rekening liep serieus op en ik vond het niet normaal dat wij hiervoor moesten betalen en dan ... moet je durven je grenzen stellen, écht wel een uitdaging op dat moment. Je ziet aan de blikken van de anderen dat ze je maar raar vinden, misschien krenterig? 
Gek dat het vanmorgen zo stak, niet zozeer omdat men mij 'krenterig' zou vinden, maar het feit dat het was blijven hangen en dat er blijkbaar over mij gebabbeld was en ik nadien 'een naam' kreeg.


Al te vaak 'oordelen' we over anderen, ik ben daar ook soms schuldig aan! Elke dag oefen ik om niet te oordelen over wat iemand doet, over hoe iemand over iets denkt, maar toch blijft die wereldverbeteraar in mij opspelen en probeer ik kleine zaadjes te planten om mensen ervan bewust te maken dat we wat toleranter mogen zijn, dat we wat liever mogen zijn voor Moeder Aarde, dat we een beetje beter voor onszelf mogen zorgen, ons lichaam is Onze Tempel en daar draag je zorg voor ... of niet. 

Grenzen stellen en opmerkingen van anderen niet laten binnen komen, vooral de opmerkingen over de momenten wanneer je je grenzen stelt (in een groep, op je werk, tegenover slechts één persoon, ...). Het is een kunst en je moet durven. Nadien word je nog meer getest en wordt het je nog moeilijker gemaakt om die volgende keer, bij diezelfde mensen, opnieuw je grenzen te stellen. Er zijn nu éénmaal mensen die blijven proberen over je grens te gaan, je geeft een vinger en zij willen persé een arm. Je kan het ontlopen, maar wat heb je daaraan? Op die manier leer je niets bij of ... het komt op een andere manier weer op je pad.

Sommige mensen hebben gewoon niet door dat ze getest worden, geven graag toe, laten over hun grenzen gaan omdat het op dat moment makkelijker is, maar nadien voelen ze zich slecht, gaan ze klagen en jammeren en de volgende keer doen ze gewoon hetzelfde om daarna weer te klagen en te zagen. Op die manier doe je er zelf niets aan en leg je de 'fout' bij de ander, het is de 'schuld' van de ander dat jij je slecht voelt. Zo werk het NIET!
Voor mij is het genoeg geweest, ik zal mijn grenzen blijven stellen en als het dan wat pikt omdat ik voel of weet dat er over mij gebabbeld wordt ... so what, dan schrijf ik het even van me af en de volgende keer pikt het veel minder, want wat is er nu mooier dan door mijn verhaal al die anderen die hun grenzen proberen te stellen een hart onder de riem te steken? 
Dus lieve mensen, go for it en blijf vooral bij jezelf, dat voelt op het laatste het beste! 
Love you all! Ook degenen die het niet snappen, ooit komt het wel 💗💗


woensdag 27 juni 2018

Balans ...

De laatste 30 dagen waren mooi, intens, leerrijk, zoekende ...

Toen ik begon aan het OERlifestyle-programma, iets waarvan je zou zeggen dat het louter fysiek is, had ik al wel het gevoel dat het me veel zou brengen.
In de laatste week van het programma stond onze korte trip naar België gepland en ik wist niet goed wat deze 'onderbreking' zou teweeg brengen.


Bij de voorbereiding van dit programma mochten we iets knutselen of tekenen, schrijven ... bij mij kwam EVENWICHT heel erg naar voor.
De eerste twee weken zat ik in mijn hoofd, bezig met het programma: me verdiepen in oervoeding, intermittent fasting testen, ... voelen wat het met me deed. In de derde week geraakte ik letterlijk UIT evenwicht, had ik evenwichtsstoornissen. Ik kon bijna onmiddellijk terecht bij mijn fantastische vrouwelijke osteopaat. Net voor we naar België vertrokken was ik weer verlost van deze 'onhebbelijkheid' die duidelijk ergens voor nodig was.

Toen we terug kwamen uit België hadden we hier samen, en voor het eerst, het gevoel dat we niet lang genoeg bij onze kinderen en onze ouders gebleven waren, maar de plicht, ons werk, riep. Voor mij waren er dingen niet afgerond, mijn kinderen hadden zich geopend en ik had graag wat meer tijd met hun doorgebracht. 

Afgelopen zondag ging ik diep, ik liep verloren, verloren in gedachten, in hoe ik naar de wereld kijk, ik voelde me heel raar. Ik voelde dat ik dieper in mijn lichaam zonk, verDIEPing ...

De inzichten kwamen ... Waarom zien mensen vaak opportuniteiten in mij? De laatste drie jaar volgt dit zich in sneltempo op, ze komen ongevraagd op mijn pad. Geen probleem om mijn kwaliteiten te zien, maar wat staat ertegenover? Wat moet ik hier uit leren?
Waarom heb ik altijd kant-en-klaar oplossingen wanneer iemand mij een probleem voorlegt? OK, mensen appreciëren dit, ik zou op bepaalde punten een heel goede crisismanager zijn, maar wat doet dit met mij?
Waarom krijg ik stilaan het gevoel dat ik leeg geraak van alle prikkels die ik krijg? Ik zie iemand en ik lees, zonder dat ik het wil, wat er scheelt. Ik kijk in iemands ogen en zie het verdriet, de woede, de onmacht, ... en ik zou onmiddellijk willen helpen, alleen ... heb ik in de afgelopen jaren gelukkig geleerd dat je dat niet ongevraagd doet, het kost me op deze manier ook teveel energie.
Waarom word ik zo moe van al die posts op Facebook? Posts waarin ik tussen de regeltjes lees wat er scheelt (en meestal zal het de bedoeling ook zijn dat je dat ziet, het is een manier van aandacht vragen). Waarom heb ik altijd die drang om op die posts te antwoorden? Gewoon ... om een zaadje te planten zodat het hopelijk een bloem kan worden. Ik wil iedereen heel graag vooruit helpen om net zo gelukkig te worden als ik, want het kan!

Facebook ... het maakt me zo moe, terwijl het me ook zoveel moois brengt. Pagina's waarop mooie en positieve dingen gepost worden waaruit IK kan leren, waardoor ik even in meditatieve toestand geraak, prachtig! Evenementen die gedeeld worden en die me mateloos interesseren, aan sommige doe ik graag mee en die brengen me dan ook altijd iets positief.
Van de meeste mensen lees ik zelfs niets, ik volg bijna niemand, en toch krijg ik dan weer dingen te zien, ongevraagd, waardoor ik getriggerd word om te antwoorden, omdat ... ik een zaadje wil planten. MOE word ik ervan! Een Haat-Liefde-verhouding!


Gaat het me om de likes? Neen, daar heb ik al vaak genoeg over nagedacht, daar gaat het niet om. Het grappige is net dat er vaak geen likes komen op postjes die ik als 'wereldverbeteraar' plaats, grappig! De meeste likes komen op foto's van mijzelf en mijn man en op foto's van de streek hier, daar genieten mensen blijkbaar van. Leuk, maar heb ik dat nodig? Neen.

De laatste tijd zoek ik dus ook naar EVENWICHT op Facebook (gelukkig gebruik ik alle andere social media niet). Soms lukt het mij dagen om die 'krant', want dat is het voor mij, niet te openen, maar dan mis ik wel die mooie en inspirerende posts, zoals die van Roads&Roses, Yanushewa, Mindful Adventure, KeBeNe, ... maar open je smoelenboek, dan krijg je toch weer ongevraagd allerlei prut te zien. Ik word er moe van.

Filteren ...
HSP? Neen ... geen stempels! 
Grenzen ...
Ik verwacht dat de mijne gerespecteerd worden en ik tracht anderen hun grenzen te respecteren, dat lukt me meer en meer, ik knuffel niet zomaar iedereen meer ongevraagd, ik probeer niet ongevraagd mijn mening te geven ... een missionaris, een wereldverbeteraar, een coyote (sjamanisme), Verveine (Bachbloesems), dat was ik ... dat ben ik ... Ik evolueer en in de toekomst zal ik nog meer mijn grenzen aangeven als mensen weer opportuniteiten in mij zien. Dat mag, absoluut, maar wel zonder over mijn grenzen te gaan en met respect voor mij en mijn geliefden, want die gaan voor. Hoe dat op vlak van social media zal lukken ... het wordt een flinke oefening!

De komende tijd hoop ik meer te kunnen filteren, meer rust te vinden, door het voorbeeld te geven zaadjes rond te 'strooien', ik ga proberen ze niet meer te planten.

HET mooiste in de afgelopen week was de opening die er kwam tussen mij en één van mijn meest geliefde personen in mijn leven, ik koester dit en op die weg, dat pad wil ik heel graag verder gaan.






vrijdag 8 juni 2018

OERlifestyle - Intermittent Fasting

Ik had serieuze weerstand tegen IF, dat ebde de laatste drie weken wel wat weg, maar ook al is mijn opleiding héél goed en wordt vasten zeker aangeraden, die IF onder de vorm van 'niet ontbijten' en enkel eten tussen 12 u en 20 u ... dat strookte toch niet met wat ik leerde en met mijn ervaring 😊

Nog altijd doe ik mee aan het programma OERlifestyle van 30 dagen, via Leefbewust.NU en ik wil dat volhouden tot het einde. De week 'Intermittent Fasting' zit erop en ik moet zeggen dat dit héél goed meevalt!!! Echt waar, ik had er weerstand tegen, heel veel ... 
De manier waarop je aan IF doet en WAT je juist eet is wel heel belangrijk, ik ben ervan overtuigd dat wanneer je niet 'Low Carb' (geen snelle koolhydraten) eet, dat het niet mogelijk is.


Mijn manier van IF, die door Leefbewust.NU toegepast wordt en door mij wat aangepast werd, is de volgende: 

  • geen ontbijt (echt waar, het is niet nodig! Dit was mijn grootste weerstand.)
  • lunch, zeer uitgebreid, maar zonder snelle koolhydraten en vet genoeg (bepaalde vetten!)
  • tussen 12 u en 20 u mag je eten, echter géén koolhydraten (voor mij is dit tussen 13 u en 21 u)
  • avondeten zonder snelle koolhydraten, voor mij was dit afwisselend een dikke soep met kokosroom of een recept met eieren.
  • tussendoor drink je veel water, thee en natuurlijk blijf ik de 'Morning Detox Drank' en de 'sole' gebruiken op vaste tijdstippen
  • MIJN AANPASSING: ik blijf op donderdag vasten, dit kan totaal vasten zijn op water en thee of op twee smoothies in de tijd dat er gegeten mag worden, afhankelijk van mijn goesting.

Door mijn vastenkuur én de leverreiniging was ik al ongeveer 11 kg kwijt en ik verwachtte niet nog meer te verliezen. Ik ben netjes op mijn gewicht gebleven, ik heb er zelfs geen moeite moeten voor doen 😊

Het MOOISTE van deze vorm van IF in combinatie met 'Low Carb' is dat ik op géén enkel moment een opgeblazen buik heb én dat ik zelfs niet meer weet wat een 'rommelende' maag is, ik heb géén hongergevoel meer.

Vandaag heb ik me nog eens gewogen en na mijn laatste donderdag, gisteren, vasten ben ik nog eens 1,2 kg kwijt ... misschien dat mijn lichaam toch nog wat wil afvallen?

Ik kijk uit naar de komende week, de HIIT (High Intensitive Interval Training), zal een opgave worden! Drie oefeningen: High Knees, Squad en Burpee ... Die derde oefening zie ik echt niet zitten (ik beroep mij op mijn 50+ en mijn onderrug die me al meer dan 35 jaar parten speelt, lol, les excuses sont faites ... ). De twee eerste oefeningen moeten lukken, de derde vervang ik met trappen lopen. Dit zal grappig zijn, de trappen aan ons appartement bevinden zich aan de voorkant/buitenkant van het huis ... zal ik mogen rekenen op toeschouwers? NOT!

Ik deel hier graag de evolutie van de laatste maand, voordien verloor ik ook al gewicht. 
Ik hoop echt dat ik dit gevoel, deze levensstijl, dit lekker eten kan aanhouden. Ik weet dat ik naar de toekomst toe mijn eigen evenwicht erin zal zoeken: één ontbijtje per week lijkt me plezant en dan vooral met havermout, fruit, honing, ... en één keer per week een maaltijd met meer koolhydraten. Eén keer per week wil ik blijven 24 u (in mijn geval eigenlijk 40 u) vasten.

Te streng ga ik niet zijn voor mijzelf, maar een mooi evenwicht zoeken is mijn doel, het voelt zo goed!

Sinds vorig jaar mei ben ik stilaan in mijn overgang en op dit moment ben ik om de drie maanden voor een langere periode in mijn maantijd, met minder verlies dan voordien en vooral geen migraine meer.
Op mijn maantijd had dit vasten en het anders eten ook duidelijk zijn invloed ... Benieuwd wat de komende maanden zullen brengen, mijn lichaam zoekt naar evenwicht en dat is altijd goed.

Eind juni eindigt het OERlifestyle programma en dan wil ik dus op die manier verder. Ik heb me ondertussen ook ingeschreven voor de Smoothie Challenge op het einde van de maand, weer een leuk vervolg in een leuke groep. Wil je gratis meedoen? Dan kan jij jezelf inschrijven via www.gratissmoothiechallenge.nl . Normaal kan je nadien weer voordelig inschrijven als 'Member' voor een maand en dan kan je na die maand bekijken of je 'Member' wilt blijven en voor een bijdrage van €27,00 per maand onbeperkt toegang hebben tot alle uitleg en programma's. Ik blijf lid, het brengt me echt veel gezondheid en energie en ik hoef niet uit huis om 'gecoached' te worden. Het bedrag valt zelfs goed mee per maand.

PS. Ik deel dit omdat ik enthousiast ben en voel wat het met me doet, ik word niet gesponsord, voor alle duidelijkheid.

donderdag 31 mei 2018

OERlifestyle - eerste ervaring

Sedert een week eet ik geen snelle koolhydraten meer en enkel de trage (groenten) met best veel natuurlijke en gezonde vetstoffen.

Toegegeven, ik had best schrik om een pak kilo's aan te komen! In gedachten zag ik de weegschaal de hoogte in schieten ... Goeie boter, kokosolie, noten, (veel) eieren, room, rauwe kazen, ...
Zoals ik in een vorige blog al vertelde is het maar normaal dat je na een totale vastenkuur een aantal kilo's aankomt omdat je opnieuw gaat eten, dus dat had ik ingecalculeerd, maar toch ...

Afbeeldng: Leefbewust.NU
Ondertussen zijn we een week verder en ik verdraag de voeding die voorgeschreven wordt ongelooflijk goed. Ik heb geen opgezwollen buik, elke morgen word ik wakker met een platte (gevoel van lege) buik en mijn stoelgang is beter dan ooit!
Toegegeven, de eerste dagen was ik duizelig en had ik wat evenwichtsstoornissen, maar nadat ik kon lezen (in de community) dat dit lag aan de overgang van suikerverbranding naar vetverbranding,  was ik gerust gesteld en inderdaad ... na enkele dagen was ook die duizeligheid weg.

De eerste dagen kwam ik anderhalve kilo terug bij (van de 11,2 kg die ik kwijt geraakte) en nadien bleef mijn gewicht stabiel. Gisteren hebben we (mijn man eet gewoon mee van de heerlijke receptjes) best veel gegeten: een omelet van drie eieren met fetakaas, spinazie en champignons met daarbij nog sla en tomaten en 's avonds een stuk zalm met een saus van zure room en Parmezaanse kaas met daarbij prei met wat room. Deze ochtend ging ik op de weegschaal staan en ik was .... 1,2 kg kwijt!
Op 300 gram na weeg ik opnieuw wat ik woog op het einde van mijn vastenkuur.

Nooit gedacht dat deze manier van eten mij zo zou liggen! 
De dierlijke eiwitten die gegeten worden zijn 'van de goede keuze' en helemaal niet veel, ik heb op geen enkel moment honger!

Vandaag is eventjes een dipdag ... ik heb voor het eerst in maanden nog eens migraine en deze keer heb ik door vanwaar het komt ... champignons. Al vaker had ik die indruk, maar ik 'voelde' niet goed genoeg. Nu ben ik erachter, vreselijk hoe slecht ik me nog eens gevoeld heb.
Nu zit ik eventjes met 'een probleem', de enige manier om van mijn migraine af te geraken (net op een dag dat ik moet werken) is met het nemen van een pijnstiller met héél veel cafeïne erin. Ik drink nooit koffie omdat ik niet tegen cafeïne kan, maar als ik zware migraine heb is cafeïne de enige manier om ervan af te geraken (zonder het uit te zieken).
Na maanden zuiveren en gezond eten voelt het echt niet goed om die 'rotzooi' in mijn lijf te kappen, maar ik werk op dit moment maar 2 namiddagen per week, dan kan ik me toch niet ziek melden?

Op dit moment heb ik de bibber tot en met en gaat mijn hart tekeer als een gek, vreselijk! Het klopt niet (mijn hart wel  😉)  ... maar mijn migraine is weg ... 
Dadelijk vertrek ik werken, hopelijk lukt het wat. Ik zocht net op wat ik kon doen om de stress van de cafeïne wat te milderen: gember eten of thee ervan drinken en L-theïne zouden helpen. De gember is op hier, dus het eerste wat ik op mijn werk ga doen is verse gemberthee zetten en daarbij nog wat groene thee doen. Hopelijk lukt het 😉

Zo zie je maar, hoeveel te meer je naar je lichaam wilt luisteren, zoveel te meer zal het je vertellen (ook al is dat niet altijd zo leuk).

Go for it!

Fijne dag iedereen 💗



zondag 27 mei 2018

OERlifestyle - 4 weken testen

Gisteren begon ik aan het testen van het 'OERlifestyle'-programma van Leefbewust.NU
Dit is een manier van eten die ik al lang eens wilde testen, maar ik vond nooit de zin om het voor mijzelf uit te schrijven.
Via de Facebookpagina van Leefbewust.NU vond ik meer informatie over wat zij doen, buiten interessante artikels delen en schrijven.

Spinaziequiche
Mike heeft blijkbaar jarenlang allerlei manieren van voeding getest, van vegan, naar vegetarisch, tot Ayurvedisch, naar paleo, ... en noem maar op. Na jaren van testen heeft hij een manier gevonden van eten (en leven) waarbij hij zich top voelt. Dit deelt hij nu via zijn website en social media.

De komende 4 weken ga ik veel NATUURLIJKE vetten eten, plantaardige en dierlijke eiwitten en praktisch geen snelle koolhydraten. Groentjes zitten sowieso in deze manier van eten, volop! Wat mij vooral opviel is dat er héél veel eieren gegeten worden.
Toen ik het programma las had ik in eerste instantie een weerstand tegen de hoeveelheid vetten én de hoeveelheid eieren die ik de komende 4 weken ga eten, maar ... de recepten vallen heel goed mee.
Bovendien heb ik in mijn praktijk zelf altijd verkondigd dat eieren echt niet zo slecht zijn als wat men ons wil doen geloven, maar toch ... ik had wat weerstand. Als ik echter iets wil testen, dan doe ik dat ook zoals het hoort, dus ... Wait and see!

Via de volgende link krijgen jullie heel mooi uitgelegd "Waarom vetten superieur zijn aan koolhydraten voor energie". Ik raad jullie aan om dit zeker eens te lezen.

Verder deel ik graag nog "De top 8 van de grootste leugens in de voedingindrustrie" met jullie.

Ongeveer een dag was ik bezig met het uitpluizen van wat ik de komende 4 weken zou mogen eten en vooral ... hoeveel? Hoe wordt alles in lekkere receptjes gegoten? Nadat ik klaar was met uitvlooien stelde ik vast dat er eigenlijk niet erg veel gegeten wordt, het zal vooral een uitdaging zijn om niet tussendoor te snacken en ON-BEWUST naar eten te grijpen. Voor de rest krijg je alles voorgeschoteld.


Honger voel ik niet en gisteren had ik echt wel veel energie, niet van die opgefokte waarbij ik zit rond te springen, maar 's avonds stelde ik vast dat ik serieus bezig geweest was, dat ik mijn concentratie nodig gehad had (en die was er!) én dat ik heel wat winkelwaren heen en weer gesleept had en dat ging allemaal alsof het niets was (bovendien heb ik dan namiddag nog gewerkt).

Tijdens het winkelen kwam ik een kistje aardbeien tegen van 1 kg, prachtig mooie aardbeien!
Bij ons in de streek kan je heel moeilijk bio-aardbeien vinden (of ze zijn niet echt vers) en dan waren ze nog redelijk goedkoop, dus .... het was pas de eerste dag van de komende 4 weken en ik had de afgelopen 4 weken zo goed mijn best gedaan ... Ach ja ... Gisteravond stonden er aardbeien met boterhammekes op het programma (géén witte, maar volkoren).
De aardbeien waren heerlijk en .... de boterhammekes smaakten me niet ...
Na een half uur was ik wat duizelig en kreeg ik buikpijn. Deze ochtend werd ik wakker met hoofdpijn en ik had nog altijd buikpijn en bovendien diarree. IK ... die me al weken enorm goed voel!
Het is me nu wel duidelijk, brood is écht niet goed voor mij!
De motivatie om het OERlifestyle-programma de komende 4 weken te testen is er helemaal!

Om jullie een idee te geven van wat ik op dit moment op een dag eet, vertel ik jullie wat er vandaag op het menu staat:

* Ontbijt: smoothie van 300 ml kokosmelk met een handvol blauwe bessen.
* Middagmaal: spinaziequiche van 2 eieren, spinazie, ajuin, courgette, kokosmelk en een halve Mozarella.
* Avondmaal: pompoensoep (pompoen, sjalotjes, bataat en een rode peper)

Morgen eet ik het volgende:

* Ontbijt: chocosmoothie van kokosmelk, cacaopoeder en chiazaad
* Middagmaal: rode curry met bloemkoolrijst (bloemkool, courgette, bataat, ajuin, rode currypasta en kokosmelk.
* Avondmaal: avocado, ei en salade mét mayonaise en Dijonmosterd.

In alle recepten worden telkens voldoende plantaardige eiwitten verwerkt en de komende week staat er een 'meat pie' op het programma, maar ook zalm, viscurry en kip.

Ik zie het helemaal zitten!

De komende weken hou ik jullie op de hoogte. Volgen jullie mee?

Voor wie wil meedoen? Je kan je nog altijd aanmelden via de link die ik bovenaan deze blog deelde.


vrijdag 25 mei 2018

Verjaardagen

Mijn kinderen hebben nooit echt veel gehad met verjaardagen, alleszins, dat denk ik toch. Dat hebben ze waarschijnlijk van hun vader en daar is niks mis mee. Niet zo heel veel mensen 'vieren' hun verjaardag (soms moet het met de verplichte dure cadeau's en de nodige aandacht).

Zelf vier ik verjaardagen best graag, mijn eigen verjaardag is voor mij een hoogdag. Dat wil niet zeggen dat er feest moet gevierd worden en dat ik overstelpt moet worden met cadeautjes, liefst niet!
Ik vind het zalig om van die dag 'mijn dag' te maken. Mijn werkgever, waar ik 18 jaar gewerkt heb, kan misschien nog beamen dat ik nooit gewerkt heb op mijn verjaardag, dat was mijn vaste vrije dag elk jaar. Op die dag wil ik gewoon iets leuks doen, iets waar ik zin in heb op dat moment.


Ik verjaar op een zeventiende en 17 is mijn favoriet getal, een mooi getal!

Vandaag besefte ik dat ik twee keer per jaar ween, vaste stek. Ik zal dat misschien wel eens vaker doen, maar veel reden om te wenen heb ik niet, vaker van blijdschap dan van verdriet.
Twee keer per jaar echter ween ik van verdriet om de afstand ...

Wij kozen er 'met volle goesting' voor om naar Frankrijk te verhuizen, 1000 km ver van alle familie. Zo erg is dat niet, je hoort ze geregeld via social media of allerlei apps waarmee je gratis kan bellen (met beeld!). Als je ver uit elkaar woont besef je ook vaak dat je elkaar niet veel vaker zou zien wanneer je dichter bij elkaar zou wonen, iedereen heeft het zo druk.

Maar toch ... twee keer per jaar ween ik ... als mijn kinderen jarig zijn. Geen idee van waar dat net op die dag zo hard door komt, maar dan mis ik ze enorm. Dan heb ik zin om ze in mijn armen te nemen, zoals ik deed toen ze kleine baby'tjes waren of peutertjes (of zelfs al adolescenten) en ze te knuffelen, te kussen ... maar dat kan niet, want ik zit 1000 km verder.
En dan nog ... zo leuk vinden ze dat nu niet meer.

Als je wat verder uit elkaar woont, dan mis je veel. Dat denk je toch. Het is heus niet zo dat je kinderen met al hun probleempjes en zorgen naar je toe komen als je maar enkele kilometers uit elkaar woont. Kinderen die elke dag aan de telefoon hangen, die doen dat toch, of je nu dichtbij of ver woont.

Deze blog komt helemaal 'out of the blue' tot stand vandaag. Even een bedenking die ik me maakte terwijl ik wat verdrietig zat te wenen. Deze blog is niet om aandacht vragen, maar om aan te tonen dat het af en toe niet allemaal zon, bergen, mooi weer en rust is in het zuiden van Frankrijk.
Gelukkig zijn die momenten zeldzaam en wil ik liefst niet terug naar België. Die momenten mogen er echter zijn, het zou erg zijn moesten die er niet zijn.

En als ik door deze blog nog eventjes kan héél erg duidelijk maken hoe enorm graag ik mijn kinderen zie, dan is dat mooi meegenomen. Hartjes sturen in messenger of x-jes via sms is nogal afgezaagd of het valt toch niet meer erg op.
Ik zeg hun telkens ik de kans heb en hun zie dat ik hun graag zie, maar het hier eventjes neerschrijven blijft voor altijd en bij deze bevestig ik het nog eens: mijn allerliefste kinderen, IK HOU ONTZETTEND VEEL VAN JULLIE 💗

woensdag 23 mei 2018

Na de leverreiniging ...

Zaterdagavond was het zover, ik kon starten met het protocol voor de leverreiniging Andreas Moritz.

Het is goed om op voorhand alles klaar te leggen, die tip werd gegeven en niet voor niks. Je gaat zo op in het protocol en de uren gaan best vlug voorbij. Ik was vooral bezig met voelen wat alles met mij deed.

* 60 gram zuiveringszout
* voldoende pompelmoes voor 180 ml sap
* olijfolie
* water
* een beetje honing om de smaak in je mond te neutraliseren
* een papiertje met alle instructies

Om 22 u moest ik uiteindelijk de olie met het pompelmoessap opdrinken en dat viel reuze mee, de smaak was goed te doen. Om de vettigheid uit mijn mond te krijgen nam ik een héél klein beetje honing na en dan ...

Ga je liggen, een half uur op je rug, heel stil, niet bewegen.
Ik focuste op wat mijn lijf me vertelde, werd ik misselijk? Voelde ik iets bewegen in mijn galblaas? Ik voelde me een beetje licht in mijn hoofd, niks ergs. Na een half uur was het er plots, ik had het niet verwacht! Ik voelde iets bewegen en ik hoorde ook iets! Waren dat stenen? Afwachten ...

Samenvatting van zondag, plan zeker NIETS die dag!
Ik ben de ganse nacht door veel moeten opstaan om naar toilet te lopen, het effect van het zuiveringszout. Ik kreeg wat last van hoofdpijn, maar dan nam ik een lepeltje 'sole' en de hoofdpijn ebde weg.
Tegen 11 u in de ochtend werd ik eventjes heel erg misselijk en toen ... waren ze er! Heel onverwacht, ongeveer 10 dikke (zoals knikkers), grijszwarte stenen. En dat zat in mijn gal of lever?? Ongelooflijk!
Ik was superblij met mijn stenen! Of toch ... dat het inderdaad zo werkte, het bewijs was er. Kan je geloven wat het moet zijn als zo'n steen plots iets blokkeert? Dan krijg je dus een galcrisis en word je afgevoerd en snijden ze je open ... Dàt hoop ik nooit mee te maken, dus ik ga verder aan de slag met het reinigen van mijn lever en gal, zeker weten!

Al bij al viel dit heel goed mee, ik denk ook wel omdat ik voor de leverreiniging zeven dagen een totale zuiveringskuur deed, waardoor er niets anders van eten of dergelijke 'in de weg' zat, mijn lichaam hoefde zich enkel bezig te houden met die lever en die gal.
Het enige negatieve was dat ik rond 15 u barstende hoofdpijn kreeg en het echt niet meer kon houden, ik ben mijn bed in gegaan. 's Nachts werd ik wakker met het plotse besef dat ik bijna geen water gedronken had de afgelopen 12 uren omdat ik zo gefocust was op wat er in mijn lichaam gebeurde. Onmiddellijk heb ik een liter water naar binnen gegoten nadat ik nog wat 'sole' dronk en na (echt waar!) 5 minuten was mijn hoofdpijn weg. Ik vond het een beetje dom van mezelf.

Mentaal kwam er niet direct veel boven, ik was wel moe en ik heb mijn rust genomen. (In het protocol wordt beschreven dat je eigenlijk een soort operatie ondergaat en dat het logisch is dat je heel erg vermoeid bent nadien.)
Zin om me veel met 'anderen' bezig te houden had ik niet, ik wilde met rust gelaten worden. Ik had zelfs geen zin om deze blog te schrijven.

Natuurlijk gebeuren er, op momenten dat je helemaal naar binnen gaat, altijd dingen waarmee je aan de slag moet, niets is toeval. Ik voelde me enorm goed, alles liep goed en dan ... komt er van ergens wel iets 'aanwaaien'. Heb je dit voor, op eender welk moment, ga ermee aan de slag, zie wat het met je doet, wat het voor jezelf betekent, wat je eruit kan leren. Voor mij kwam er de afgelopen zondag opnieuw iets boven uit mijn jeugd, een gevoel waar ik heel vaak al mee zat in mijn leven, een rode draad, iets dat ik trigger bij anderen. Ik ben ermee aan de slag gegaan.
Ik kan alleen maar eerlijk blijven met mijzelf en naar anderen toe, in liefde en begrip, in genegenheid en zachtheid. Wens altijd iedereen het beste, het mooiste en heel veel liefde en dan ... laat het los. Los voor jezelf op wat jij ermee moet doen, maar laat de rest bij de ander, dat is een stukje van de ander.

Op naar een gezonde en liefdevolle wereld met alle uitdagingen die er op ons pad liggen, grijp ze! Ook als het er allemaal eventjes niet zo leuk uitziet 💗



PS. De fysieke kant ... Mijn lichaam heeft niet afgezien van al dit kuren, ik voel me héél veel beter dan voordien! Nu ben ik bezig met de opbouw, heel traag. Ik neem nu al drie dagen vloeibare voeding onder de vorm van smoothies en groentesoep en dat is voldoende.
Ik verloor best wat kilo's en mijn lichaam is er blij mee, ik heb een glanzende huid, glanzend haar, ... vandaag kon ik 600 gram meer op de weegschaal aflezen en dat is maar logisch, stilaan krijg ik opnieuw vaste voeding binnen en neemt mijn lichaam opnieuw alle voedingsstoffen op, alles komt terug op gang.
Ik wil nog even heel sterk benadrukken dat zuiveren géén dieet is en zeker geen crashdieet. Dit doe je in eerste instantie niet om gewicht te verliezen (als je wat overgewicht hebt is het wel mooi meegenomen, dat geef ik toe), als je opbouw nadien niet ok is en je gaat opnieuw ongezond eten dan kom je gewoon extra kilo's bij!!!! Dit is een AANSLAG op je lichaam als je het op die manier doet.

Quotes:

* De dwaas die eet tot hij ziek is, moet vasten tot hij weer beter is. #georgwalterthornbury
* Gebed en vasten geven ons een zuiver hart. #moederteresa
* Wie zonder eetlust gekonfijte rozen eet, sterft eraan, maar wie na lang vasten droog brood eet, hem smaakt dat als gekonfijte rozen. #saädi
* Leegte is het vasten van de geest. #tsjwangtse
* Zoek de kleine dingen die aan het leven vreugde en voldoening geven. #confucius







donderdag 17 mei 2018

De grote leverreiniging

De afgelopen dagen nam ik de tijd om 's morgens te ontwaken wanneer ik dat wilde, om daarna wat zuiveringsdrankjes te drinken, heerlijk warme thee te maken ...
Verder zorgde ik in de voormiddag voor een lekker en warm middagmaal voor mijn man, zodat hij 's avonds iets kon eten waar ik geen werk meer aan had.
We (mijn man had 2 dagen vrij) hebben gewandeld en ik heb elke dag voldoende rust genomen. Een droge leverpakking (warm kersenpittenkussen) stond een paar keer om het programma.

De voorbereidingen voor de grote leverreiniging gaan goed. Ik heb vooral warm gedronken en ervoor gezorgd dat ik voldoende 'appelzuur' binnen kreeg onder de vorm van capsules. Dit zorgt ervoor dat de galstenen zachter worden en daardoor makkelijker afgevoerd kunnen worden.
Meestal wordt aangeraden om 1 liter appelsap te drinken per dag tijdens deze kuur, maar dat is één van de aanpassingen die de mensen van Leefbewust.NU in hun programma gedaan hebben en dat stond me heel erg aan. In appelsap zit echt veel te veel fructose (suiker) om op een gezonde manier te zuiveren.

Waarom kies ik ervoor om een grote leverreiniging te doen?
Ongeveer iedereen maakt vroeg of laat galstenen aan en deze bevinden zich vooral in de lever. Ik kies er nu voor om mijn lever en gal eens grondig te reinigen. Heel wat mensen die ik ken deden mij dit al voor en ... ze zien er nog altijd heel gezond uit.
Heel wat mensen genazen van verschillende chronische ziekten zoals o.a. astma, allergieën, voedingsintolerantie, etc. na het uitscheiden van deze 'vettige stenen'. Er zijn zelfs bronnen die beweren dat er mensen zijn die van kanker genazen (ik hoop écht in de toekomst iemand te leren kennen die dit daadwerkelijk voor had, met de kennis die ik tot nu toe heb kan ik er echt wel in geloven).
Indien jij iemand bent met een chronische ziekte, dan raad ik je wel aan om eerst een gezonde levensstijl aan te nemen en daarna met een milde detox te starten, zo ben ik ook ooit begonnen en ik heb mijn ziekte overwonnen (daarover meer in een volgende blog).


Graag vermeld ik dat het de conventionele geneeskunde is, en niet Andreas Moritz, die aangetoond heeft dat er cholesterolstenen in de galkanalen van de lever zitten. De medische term voor deze stenen is 'intrahepatische of galstenen'. De groene stenen, gemaakt van cholesterol en soms van galbestanddelen, zijn olieachtig en vallen uiteen als ze blootgesteld worden aan hogere temperaturen en zuurstof. Het cholesterol zelf bestaat voor zo'n 96% uit water. Deze cholesterolstenen worden snel afgebroken door destructieve bacteriën zodra ze aan de buitenlucht blootgesteld worden (bron: Leefbewust.NU).
Het is maar om te onderlijnen dat dit geen 'fabeltjes' zijn of 'bangmakerij'.

Ik ben verder vooral benieuwd naar het emotionele en mentale aspect van deze zuivering. Lever en gal worden in de Chinese geneeskunde in verband gebracht met woede en frustratie. Iedereen kent de uitdrukkingen 'iets op je lever hebben' en 'gal spuwen' toch?
Boos zijn doe ik zelden, ik kan verontwaardigd zijn over iets dat mensen doen, het niet begrijpen, maar boos ... niet vlug, zelden. Ik merk wel dat ik vaak moet lachen met mensen hun reacties, als je alles vanop een afstand bekijkt en je probeert te begrijpen wat er achter een bepaalde reactie zit, dan is dit vaak grappig (probeer maar eens).

In de afgelopen 3 jaar hebben mijn man en ik heel wat meegemaakt en voelden we ons 'beet genomen' door iemand die ons mooie praatjes verkocht had, ons veel beloften gedaan had en ... het klaar kreeg om ons een groot deel van ons geld afhandig te maken. Ik heb die persoon in de afgelopen jaren niet echt iets kwalijk genomen omdat wij telkens de keuzes maakten die wij maakten, dàt doe je helemaal zelf.
Ik ben wel een paar keer heel erg boos geweest omdat die man bleef leugens vertellen, omdat hij op een bepaald moment tegen ons zei dat we ons geld nooit terug zouden krijgen, omdat hij een 'machtsspelletje' probeerde te spelen en heel veel dreigementen uitte naar ons toe, heel veel ...

In ieder geval, als koppel stonden wij sterk, maar ook als individu en samen hebben we dit opgelost en we hebben al ons geld terug gekregen. De afgelopen 3 jaren waren heel leerrijk en eind vorig jaar konden we een punt zetten achter deze jaren. Natuurlijk heeft alles nog enkele maanden doorgewerkt, maar nu voelen we allebei dat we het al een tijdje losgelaten hebben, we praten er nog zelden over ... We kunnen er zelfs mee lachen nu!
En toch ... ben ik benieuwd of er nog sporen van boosheid achtergebleven zijn, wat er de komende week nog uit gaat komen of ... misschien zit er nog boosheid in mij over andere dingen, een laagje dat nog niet bloot gelegd werd? Wait and see 💜


In ieder geval, werken aan jezelf is zo boeiend en leerrijk, ik kan het iedereen aanraden.

Liefs,
B. 💕