Toen ik begon aan het OERlifestyle-programma, iets waarvan je zou zeggen dat het louter fysiek is, had ik al wel het gevoel dat het me veel zou brengen.
In de laatste week van het programma stond onze korte trip naar België gepland en ik wist niet goed wat deze 'onderbreking' zou teweeg brengen.
Bij de voorbereiding van dit programma mochten we iets knutselen of tekenen, schrijven ... bij mij kwam EVENWICHT heel erg naar voor.
De eerste twee weken zat ik in mijn hoofd, bezig met het programma: me verdiepen in oervoeding, intermittent fasting testen, ... voelen wat het met me deed. In de derde week geraakte ik letterlijk UIT evenwicht, had ik evenwichtsstoornissen. Ik kon bijna onmiddellijk terecht bij mijn fantastische vrouwelijke osteopaat. Net voor we naar België vertrokken was ik weer verlost van deze 'onhebbelijkheid' die duidelijk ergens voor nodig was.
Toen we terug kwamen uit België hadden we hier samen, en voor het eerst, het gevoel dat we niet lang genoeg bij onze kinderen en onze ouders gebleven waren, maar de plicht, ons werk, riep. Voor mij waren er dingen niet afgerond, mijn kinderen hadden zich geopend en ik had graag wat meer tijd met hun doorgebracht.
Afgelopen zondag ging ik diep, ik liep verloren, verloren in gedachten, in hoe ik naar de wereld kijk, ik voelde me heel raar. Ik voelde dat ik dieper in mijn lichaam zonk, verDIEPing ...
De inzichten kwamen ... Waarom zien mensen vaak opportuniteiten in mij? De laatste drie jaar volgt dit zich in sneltempo op, ze komen ongevraagd op mijn pad. Geen probleem om mijn kwaliteiten te zien, maar wat staat ertegenover? Wat moet ik hier uit leren?
Waarom heb ik altijd kant-en-klaar oplossingen wanneer iemand mij een probleem voorlegt? OK, mensen appreciëren dit, ik zou op bepaalde punten een heel goede crisismanager zijn, maar wat doet dit met mij?
Waarom krijg ik stilaan het gevoel dat ik leeg geraak van alle prikkels die ik krijg? Ik zie iemand en ik lees, zonder dat ik het wil, wat er scheelt. Ik kijk in iemands ogen en zie het verdriet, de woede, de onmacht, ... en ik zou onmiddellijk willen helpen, alleen ... heb ik in de afgelopen jaren gelukkig geleerd dat je dat niet ongevraagd doet, het kost me op deze manier ook teveel energie.
Waarom word ik zo moe van al die posts op Facebook? Posts waarin ik tussen de regeltjes lees wat er scheelt (en meestal zal het de bedoeling ook zijn dat je dat ziet, het is een manier van aandacht vragen). Waarom heb ik altijd die drang om op die posts te antwoorden? Gewoon ... om een zaadje te planten zodat het hopelijk een bloem kan worden. Ik wil iedereen heel graag vooruit helpen om net zo gelukkig te worden als ik, want het kan!
Facebook ... het maakt me zo moe, terwijl het me ook zoveel moois brengt. Pagina's waarop mooie en positieve dingen gepost worden waaruit IK kan leren, waardoor ik even in meditatieve toestand geraak, prachtig! Evenementen die gedeeld worden en die me mateloos interesseren, aan sommige doe ik graag mee en die brengen me dan ook altijd iets positief.
Van de meeste mensen lees ik zelfs niets, ik volg bijna niemand, en toch krijg ik dan weer dingen te zien, ongevraagd, waardoor ik getriggerd word om te antwoorden, omdat ... ik een zaadje wil planten. MOE word ik ervan! Een Haat-Liefde-verhouding!
Gaat het me om de likes? Neen, daar heb ik al vaak genoeg over nagedacht, daar gaat het niet om. Het grappige is net dat er vaak geen likes komen op postjes die ik als 'wereldverbeteraar' plaats, grappig! De meeste likes komen op foto's van mijzelf en mijn man en op foto's van de streek hier, daar genieten mensen blijkbaar van. Leuk, maar heb ik dat nodig? Neen.
De laatste tijd zoek ik dus ook naar EVENWICHT op Facebook (gelukkig gebruik ik alle andere social media niet). Soms lukt het mij dagen om die 'krant', want dat is het voor mij, niet te openen, maar dan mis ik wel die mooie en inspirerende posts, zoals die van Roads&Roses, Yanushewa, Mindful Adventure, KeBeNe, ... maar open je smoelenboek, dan krijg je toch weer ongevraagd allerlei prut te zien. Ik word er moe van.
Filteren ...
HSP? Neen ... geen stempels!
Grenzen ...
Ik verwacht dat de mijne gerespecteerd worden en ik tracht anderen hun grenzen te respecteren, dat lukt me meer en meer, ik knuffel niet zomaar iedereen meer ongevraagd, ik probeer niet ongevraagd mijn mening te geven ... een missionaris, een wereldverbeteraar, een coyote (sjamanisme), Verveine (Bachbloesems), dat was ik ... dat ben ik ... Ik evolueer en in de toekomst zal ik nog meer mijn grenzen aangeven als mensen weer opportuniteiten in mij zien. Dat mag, absoluut, maar wel zonder over mijn grenzen te gaan en met respect voor mij en mijn geliefden, want die gaan voor. Hoe dat op vlak van social media zal lukken ... het wordt een flinke oefening!
De komende tijd hoop ik meer te kunnen filteren, meer rust te vinden, door het voorbeeld te geven zaadjes rond te 'strooien', ik ga proberen ze niet meer te planten.
HET mooiste in de afgelopen week was de opening die er kwam tussen mij en één van mijn meest geliefde personen in mijn leven, ik koester dit en op die weg, dat pad wil ik heel graag verder gaan.
