Waarom makkelijk als het moeilijk ook kan

Op de laatste dag van mijn 51ste levensjaar is het fijn om de laatste weken, de laatste maanden, eens te overlopen.

In de vorige blog schreef ik: "Terugkijken op drie jaar Frankrijk, het was leerzaam en we bewaarden op elk moment onze 'cool'.".

Nu ja, op elk moment ... Flippen doen we hier niet, maar we hebben ons af en toe wel eens serieus kwaad gemaakt en ons afgevraagd waarom alles zo moeilijk moet gaan en ... blijkbaar is het iets van hier, makkelijk lukt niet. Let op ! We vinden Frankrijk prachtig en we vinden de Fransen heel fijn. De Fransen zelf zeggen dat de administratie hier een doolhof is en bovendien hoorde ik vandaag dat de Zuid-Franse mentaliteit 'fatalistisch' is (van een Zuid-Franse notabene), dat helpt niet. Je kan dan wel geloven dat iets je 'lot' is, maar als je alles maar op zijn beloop laat ... stof voor discussie.

Toen we in november de overeenkomst tekenden voor de overname van de winkel, hoorden we dat de eigenares nog 10 dagen bedenktijd had. Daar ging ze geen gebruik van maken, want het was zij notabene die me vorig jaar drie keer vroeg of ik de winkel wilde overnemen, terwijl zoiets op dat moment helemaal niet aan de orde was.

We hoorden tijdens het tekenen van de verkoopovereenkomst dat de eigenares 30% belastingen zou moeten betalen omdat ze haar zaak in minder dan 5 jaar na de opstart verkocht en dat het geld van de overname 3 maanden zou geblokkeerd worden, tot het zeker was dat zij geen achterstallige belastingen meer moest betalen. Blijkbaar wist de eigenares dit niet en haar reactie was navenant. De notaris reageerde daarop dat ze zich beter moest laten inlichten op voorhand en ook vooral de juiste vragen moest stellen indien ze ingelicht wilde worden. De vraag kwam of ze wilde doorgaan met de verkoop van de zaak en daar antwoordde ze op dat ze er vanaf wilde en dat ze de rest er dan wel bij nam.

Geloof het of niet, de dag voordat die 10 dagen voorbij waren, vertelde ze me dat ze toch twijfelde, dat ze de notaris gebeld had om er nog eens over te praten. Ik heb op dat moment niet echt gereageerd omdat het zaterdagmiddag was en zij, indien ze zich zou bedenken, een aangetekende brief op de post moest doen voor 13 u die dag. De winkel was nog open, dus ik bedacht dat ze daar geen tijd meer voor had. In de week nadien kregen we geen bericht, dus het was in orde.

Vanaf dat moment moesten wij de nodige stappen ondernemen om allerlei zaken in orde te brengen, hadden we verschillende documenten nodig van de eigenares en die werden ons telkens beloofd, maar ... die kwamen niet, vooral dan de voorlopige balans van het jaar 2018.
Zij op haar beurt vroeg ons wel al een voorschot op de overname van de winkel. Voorschot zonder tussenkomst van de notaris? Niet opnieuw ... We schakelden de notaris in om haar aan haar verstand te brengen dat dit niet kon.
In de week nadien kregen we verschillende berichtjes met de vraag of dit voorschot al geregeld werd en dat ze het toch moeilijk vond om haar baby'tje (de winkel) te laten gaan. Wij lieten het aan de notaris om haar te zeggen dat er geen geld zou komen vóór het tekenen van de akte (wij moesten haar op dat moment een klein bedrag, bovenop de overname), maar die nam haar tijd.

Over de balans die we nodig hadden (als bewijs van inkomen om een lening te krijgen voor het huis dat we wilden kopen) gingen er nog wat berichtjes over en weer. De boekhouder zei dat de eigenares nog wat documenten moest aanleveren die hij nog niet kreeg. Zij zei dat de boekhouder documenten kwijt gespeeld had. Wij kregen geen balans.

Gelukkig vonden we wel drie banken die deze balans niet hoefden, dus lieten we het zo.

Terwijl ... belde de secretaresse van de notaris ons om te vragen of de akte op 18 december al getekend kon worden. Wij hadden tijdens het tekenen van de overeenkomst duidelijk gesteld dat de overname van de winkel op 1 januari 2019 zo gebeuren. Dit was geen probleem en dit kon ook met terugwerkende kracht en tot 15 januari kon de akte getekend worden.

Misschien niet ok van ons, maar toen deze datum in december voorgesteld werd, gingen wij ervan uit dat de overname sowieso pas op 1 januari zou zijn.

Bleek een paar dagen later dat dit niet zo was en dat we vanaf half december al met alles in orde moesten zijn, niet interessant voor ons, dus wij lieten even opnieuw weten dat dit niet de bedoeling was, en dat wij pas, zoals gezegd, op 1 januari wilden overnemen. De secretaresse van de notaris maakte hierin eigenlijk een fout, maar ondertussen verwachtte de eigenares haar geld vroeger dan voorzien en kwam het slecht aan dat dit nu toch niet zo was.

En dan ... wilden wij een afspraak met een tweede boekhouder voor inlichtingen, we hadden geen goed gevoel meer met de boekhouder van de eigenares. We wilden begin december beslissen met wie we in zee gingen. Ik deed een mail voor een afspraak, kreeg een leesbevestiging, maar de bediende die de mail gelezen had, reageerde niet. De week nadien pas (want ach ja, we weten dat ze hier hun tijd nemen), mailde ik opnieuw voor die afspraak, maar er kwam niets. 

Stilaan leren we (het gaat er bij ons niet goed in, dat beken ik) dat je hier best de telefoon neemt als je iets geregeld wilt hebben, dus we telefoneerden en direct hadden we een afspraak. Ondertussen was het half december.

Deze boekhouder viel zo enorm goed mee en zijn begeleiding was direct top, maar ... ondertussen naderden de feestdagen en had hij niet meer voldoende tijd om de firma op te richten die hij ons aanraadde. Wij vertelden hem dat de eigenares niet tevreden zou zijn als ze moest vernemen dat het tekenen van de akte uitgesteld zo worden (en niet kon doorgaan op 2 januari). Hij had dadelijk een goeie oplossing en zei ons om de notaris opdracht te geven onmiddellijk bij het tekenen van de akte al één vierde van het overnamebedrag vrij te maken, op die manier zou de eigenares zeker geen reden hebben om moeilijk te doen. Dit zou een mooie tegemoetkoming zijn. Zij zou in principe 2,5 maand eerder al een deel van het geld krijgen i.p.v. 3 maanden op het volledige bedrag te moeten wachten.

De eigenares was onmiddellijk tevreden en vond het niet erg dat de akte later getekend werd, maar ... zij eiste wel dat ze op 2 januari het één vierde van het geld al zou krijgen. Ze snapte niet dat dit onmogelijk was, ze snapte niet dat er ofwel op 2/1 getekend werd en ze niets kreeg, ofwel werd er later getekend ze kreeg op dat moment al wat geld. Hele 'tartines' SMS'en kreeg ik, maar haar uitgelegd krijgen hoe het zat lukte niet, zij wou geld en wel op 2 januari!

We hebben alles laten regelen door de boekhouder en de notaris, maar ik kan je verzekeren dat het aanvoelde alsof we op een bepaald moment gestalkt werden, zoveel SMS'en kwamen er. We antwoordden er gewoon niet op.

Geregeld hadden we het tweede recept hier nodig ...

Om alle papieren voor de oprichting van de firma in orde te maken moest ik begin januari nog met spoed een opleiding van drie dagen volgen. Samen met de opleiding die ik in februari nog moet volgen kost dit over de 1000 euro, tel daarbij de kosten voor het verblijf in Nice, de kosten van de boekhouder, de kosten bij de notaris ... het loopt op, maar het is voor een goed doel! We zien onze eigen zaak helemaal zitten.

Gelukkig had de boekhouder heel veel vertrouwen in ons en startte hij de procedure voor het verkrijgen van de statuten al eer hij het bewijs van mijn opleiding in handen had.

Op 12 januari konden wij, direct na onze terugreis vanuit Nice, de akte voor de overname gaan tekenen. We kwamen binnen bij de notaris en die merkte onmiddellijk op: "Wat een emotioneel dossier ...". Inderdaad, wij kregen in de weken voordien nog geregeld een SMS waarin de eigenares ons liet weten dat ze het toch moeilijk had met haar beslissing en blijkbaar had ze daarover de notaris ook nog gecontacteerd, maar ze kon niet meer terug of ze moest ons een schadevergoeding betalen.

We gingen zitten en de notaris zei ons dat ze ons eerst nog iets moest vertellen; ze had de dag voordien een aangetekende brief gekregen van de eigenaar van het gebouw, dat hij niet akkoord was met de overname van het huurcontract van de winkel. Hij zou ons de toegang verbieden naar de koele ruimte (waarvoor wij door de gemeenschappelijke gang van het appartementsgebouw moeten).

Wij vroegen of dit zomaar kon en toen kwam er op de proppen dat de koele ruimte niet bij het huurcontract hoorde. Dit terwijl ons altijd 'wijs' gemaakt werd dat dit wel zo was, alhoewel ... we iets later beseften dat de eigenares ons op die vraag altijd antwoordde dat de 'koelgroep' die in de koele ruimte hangt van hun was, kleine nuance!
Hadden we alles zo uitgeplozen en alle punten en komma's nagegaan, de notaris honderd keer gevraagd of alles in orde was, kwam er toch nog iets op tafel dat niet zo was.

Waarom wij alles heel erg lieten nagaan en waarom we dit detail gemist hebben? Onze focus lag op het feit dat het gebouw waarin wij de winkel huren openbaar verkocht zal worden. De eigenaar heeft schulden en de deurwaarder kwam in de zomer langs. We zijn er (laten we met twee woorden spreken, 'op dit moment') zeker van dat wat dat betreft alles in orde is. Het is bekend dat je in Frankrijk als huurder van een zaak nauwelijks of niet uit je zaak kan gezet worden, een eigenaar geraakt niet van je af zonder serieuze schadevergoeding of overnamebedrag. We zijn dus doorgegaan met de overname van de winkel omdat we zeker kunnen zijn én omdat onze winkel de best gelegen winkel is in heel het dorp, absoluut!

Het probleem van de koele ruimte kan opgelost worden. In de akte werd opgenomen dat er een mondelinge overeenkomst was met de 'vorige eigenaar' over het gebruik van de koele ruimte en dat de koelgroep onze eigendom is. Als we geen toegang krijgen, na overleg met de eigenaar, dan kunnen we de koelgroep wegnemen en een ruimte in ons huis voorzien als koele ruimte. We gaan er echter vanuit dat dit wel in orde komt, in het gebouw heeft er niemand iets aan die ruimte.

Zondag gingen we onze winkel voor het eerst eens bekijken sinds we 'eigenaars' zijn. We kwamen uit op een waterlek dat van het eerste verdiep kwam, heel de winkel stond onder water. Nu ja, beter nu dan als alles in orde is eind februari.
De eigenaar was echter niet daar (hij logeert af en toe maar in het gebouw) en we moesten de technische dienst van de gemeente bellen om het water te komen afsluiten. Dit was niet mogelijk binnenin het gebouw, dus moest het buiten, waar de waterleiding eigendom is van de gemeente.
Mijn man heeft een briefje gemaakt voor de eigenaar met de vraag ons te contacteren om meer uitleg te geven. Hij zal géén water hebben als hij in zijn appartement komt. Misschien gaat hij niet tevreden zijn, maar het lek kwam van bij hem, dus hij mag al blij zijn dat wij geen schade hebben (omdat de meubels die nat werden toch niet meer gebruikt zullen worden in onze winkel). Hopelijk lukt het ons om met hem te praten, ons voor te stellen en wil hij vaststellen dat wij nog de slechtste niet zijn, hopelijk ... en geraken we op die manier tot een akkoord i.v.m. de koele ruimte.

Ondertussen ... kreeg de notaris gisteren opnieuw een aangetekend brief van de eigenaar waarin hij liet weten dat hij er niet mee akkoord is dat de vorige eigenares haar zaak overgegeven heeft zonder hem daarin te kennen. hij vindt dat hij recht heeft op een deel van het bedrag van de overname.
Wettelijk is dit absoluut niet zo, maar we begrijpen dat iemand waarvan de eigendommen openbaar verkocht zullen worden, het niet leuk vindt dat hij geen graantje kan meepikken van wat er in zijn eigendom gebeurt.

Ook gisteren belde de boekhouder ons dat hij absoluut een handtekening nodig heeft van de eigenaar van het gebouw, de toestemming dat wij het adres van de zaak mogen gebruiken, wat ook zijn adres is. Zonder dit document zou hij ons bedrijfsnummer en onze BTW-nummer niet kunnen aanvragen. Zonder deze nummers kunnen wij geen aankopen doen om onze winkel in te richten, zonder inrichting kunnen wij onze winkel niet openen, ... een treintje.
De eigenaar is niet te bereiken, hij neemt zijn telefoon niet op als de notaris belt, hij stuurt aangetekende brieven, maar hij vermeld geen adres. Brieven die naar het adres van het gebouw waar onze winkel is, gestuurd worden, worden niet aangenomen ... een treintje.

Mijn man belde onmiddellijk naar de notaris om haar van dit probleem op de hoogte te brengen. Wij hadden opnieuw het gevoel dat we niet goed begeleid werden en dat er weer een aantal dingen over het hoofd gezien werden. Wij waren de dupe van het slechte werk van mensen die geacht werden hun werk goed te doen. De notaris was even weg en zou ons terug bellen.
Ik zag het, eerlijk gezegd, niet meer zitten. Komt er dan nooit iets goed???

Een uur later belde de notaris. We legden de situatie uit en zij verzekerde ons dat wij géén handtekening nodig hebben van de eigenaar om onze zaak verder uit te werken. We vroegen haar om hierover contact op te nemen met de boekhouder. Opluchting ...

Vandaag belden we onze boekhouder. Hij zei ons dat hij alle papieren bij elkaar had voor de aanvraag van onze nummers en dat alles morgen zou vertrekken, hij had inderdaad geen handtekening meer nodig. We kunnen beginnen met het bestellen van meubels en inrichting. Volgende week kunnen we verf gaan kopen om daarna met verven te beginnen.

We zijn benieuwd wanneer we contact zullen hebben met de eigenaar van het gebouw waarin we onze winkel hebben. Het is een arts en we gaan ervan uit dat hij 'verstand' heeft en open zal staan voor een gesprek en goeie samenwerking. Afwachten ... want de notaris zei ons dat hij 'een beetje gek' is.

Avonturen ... misschien dat ik toch ooit een boek schrijf, wie weet een vervolg op het boek van Peter Mayle, 'Een jaar in de Provence'.