Tijd maken

Vorige week ging mijn postje over 'Liefde'.

Laat het nu net vorige week zijn dat mijn man en ik bijna geen tijd voor elkaar hadden. Hij moest werken op de dag dat wij normaal onze enige vrije dag samen hebben in een week. Ik durf toegeven dat ik er op voorhand al chagrijnig om was, vooral omdat wij elkaar 'die dinsdag' net 16 jaar geleden leerden kennen en omdat men het op zijn werk niet nodig vond om hem hierover op voorhand aan te spreken en te overleggen of hij zijn vaste vrije dag wilde wisselen met een ander. Hij kreeg zijn uurrooster de voorlaatste dag van juli mee naar huis en daar moesten we het mee doen.
Daarover ga ik niet uitweiden, dat geeft alleen maar negatieve energie, voor mij viel dit onder de noemer van 'respectvol' met elkaar omgaan en dat pikte.

Na die dinsdag beterde het eigenlijk niet, ik probeerde het van mij af te zetten, maar waarom eigenlijk? Had ik het recht niet om me 'ambetant' te voelen omdat ik geen tijd had voor mijn liefste en hij niet voor mij? Om het verhaal kort te maken, we liepen de afgelopen week allebei rond met een kort lontje (en zo kort is dat lontje van ons nooit, maar het viel op).

Ik kan dus niet geloven dat er mensen zijn die in een relatie zitten waarin men nooit tijd heeft voor elkaar en alles maar op zijn beloop laat. Werken, hard werken, voor de kinderen zorgen, de kinderen op tijd naar allerlei afspraken brengen, voor de kinderen laten zorgen? Tijd maken om te ontspannen door te gaan fitnessen, met vrienden af te spreken, ... alleen ... nooit tijd maken voor elkaar.
Waarom lopen zoveel relaties fout vragen we ons dan af?

Gisteren hadden we dan eindelijk weer onze vrije dag samen en op voorhand had mijn man mij al gezegd dat we niks zouden plannen, dat we er enkel voor elkaar zouden zijn. Dat niemand ons zou mogen storen. Ik kon er alleen maar akkoord mee gaan.

Eerst en vooral hebben we aan onszelf gedacht en werd er uitgeslapen, zolang elk van ons dat wou en daarna hielden we een massagenamiddag, heerlijk relax, ik gaf een massage en ik kreeg nadien een massage en dan ... kom je volledig tot rust, geraak je terug in je lichaam, opnieuw geaard en toen kwam er bij mij naar boven wat ik écht wil. Als ik helemaal in 'rust' ben, dan spreekt mijn hart. En wat mijn hart mij gisteren vertelde is iets dat ik vergeten was, iets waar ik enkele jaren geleden al over dacht (en één keer mocht uitvoeren in mijn praktijk), een idee dat al vaker speelde en waar ik me fantastisch bij voel.
Het was heerlijk om dit nadien te delen met mijn man, hem te vertellen wat er in mij leeft ... en te merken dat hij er zich helemaal in kon vinden, van hem te horen dat ik daar inderdaad al vaker over sprak.

Vandaag stuur ik de wereld in wat ik wil, ik plant het zaadje en ik laat het tot bloei komen ...

Mijn droom is om koppels elkaar te leren masseren, privésessies te geven met aandacht voor het koppel, er 'zijn' voor hen, begeleiden op een relaxte manier en hen aanleren hoe ze elkaar kunnen masseren. De locatie heb ik al helemaal in mijn hoofd, dus dat zaadje plant ik vandaag ook. Ik zag het gisteren allemaal voor mij ... Tijd voor elkaar maken als koppel, één weekje samen naar het zuiden van Frankrijk, één weekje verblijven in een mooi huisje, privé, met alle luxe die er nodig is, een kamer ter beschikking met een massagetafel, matrasje en kussentjes erin, één namiddag 'cursus' van mij, de rest van de week de gezellige kamer op elk moment van de dag ter beschikking, slapen doen ze in een andere kamer. Ik ben in de buurt, voor als er vragen zijn, ik kan tips geven voor romantische uitstapjes tussendoor en leuke wandelingen in rustig gebied. Dit allemaal buiten het hoogseizoen, als het hier heerlijk rustig is en het weer nog mooi is.

Natuurlijk heb ik erover nagedacht of dit misschien al bestaat, en natuurlijk kan je op meer plaatsen terecht voor koppelmassages op zich of lessen tantramassage voor koppels, maar wat ik wil doen zal op maat zijn.  Ik wil graag op voorhand bespreken wat het koppel wil en tijdens de week zelf zien we wel hoe het klikt, afstemmen op elkaar, het koppel de nodige vrijheid geven. Een bedding creëren waarin er opening is voor vragen, zonder schroom, in vertrouwen. Dat alles met de bedoeling dat er wat zal veranderen en dat men beseft dat het nodig is om 'tijd te maken' voor elkaar.

Mijn hartje jubelt terwijl ik dit neerschrijf ... ik deel het graag met jullie, ik weet niet wanneer, maar het is duidelijk dat ik hiermee iets meer wil 💓

Of ik hier rijk van zal worden? Heb ik een gat in de markt gevonden? Neen ... al heb ik maar 2 koppels per jaar die hiervoor op mij beroep willen doen, dan is dat zo. Ik zal doen wat ik graag doe en ik zal blij zijn met wat ik kan neerzetten voor deze mensen. Ik wil dingen doen waar ik blij van word, niet iets waar ik rijk van word. De rest komt dan wel vanzelf, voor het evenwicht zorg ik voor een stuk zelf, als alles klopt dan geraakt alles vanzelf in evenwicht.

Liefde

In de afgelopen jaren zijn al heel wat mensen hun hart komen luchten bij mij en heel vaak gaat het over hun relatie die niet top is. Meestal over het gevoel dat de persoon zelf heeft in zijn of haar relatie, ontevredenheid, sleur, zich niet goed voelen, er is iets dat mankeert, ...

De laatste tijd komt dit weer op mijn pad. Opnieuw valt het mij op dat een bepaalde ontevredenheid vaker voorkomt bij mensen die alles hebben: een huis, een goeie job, voldoende geld, met de kinderen gaat alles goed, ... Soms gaat een relatie niet goed omdat er zorgen zijn, vaak over de kinderen, en die zorgen nemen veel van de tijd als koppel in beslag.

Zorgen ... ze komen op ons pad in allerlei vormen.
Het avontuur van mijn man en mij in Frankrijk begon veelbelovend, we hebben beiden de kwaliteiten om iets te maken van wat we aanpakken, onze chambres d'hôtes draaide ongelooflijk goed (40% meer omzet dan voordien en minstens voor 95% tevreden gasten). Het mocht echter niet zijn.
Het was de bedoeling om het huis, met de chambres d'hôtes, te kopen, maar de eigenaar vraagt echt veel te veel voor zijn huis (prijs-kwaliteit). De meesten die me volgen kennen het verhaal wel.

Na 2 leuke jaren beslisten mijn man en ik begin dit jaar om een sabbatjaar in te voeren en te bekijken wat er op ons pad komt. De aankoop van een ander huis (in de Var, dus zuidelijker, een nieuw huis van 7 jaar mét zwembad en op een grote lap grond én goedkoper dan het oude en versleten huis in Castellane) kon niet doorgaan omdat men in Frankrijk géén (no way!!!) lening meer wil geven voor de aankoop van een huis dat je gaat financieren met de uitbating van een chambres d'hôtes, wat ook je omzet mag zijn. Geloof me, we hebben àlles geprobeerd.

Werk vinden was voor ons geen probleem dit jaar, ik werk op twee plaatsen en mijn man werkt een full-time, beiden tot eind september. Als we willen kunnen we in oktober weer aan de slag in de skigebieden.

Maar ... we willen beiden graag een huis, iets van onszelf, en samen werken, samen aan de slag, we kunnen dat zo goed! Alles blijft onduidelijk op dit moment.

En dan kom ik terug op hetgeen waarmee ik begon: je relatie als koppel.
Elke keer ik me wat down voel omdat onze toekomst onduidelijk blijft, dan besef ik hoe gelukkig wij samen zijn en hoeveel wij van elkaar houden. Hoe dankbaar ik ben dat wij elkaar gevonden hebben, hoeveel steun we aan elkaar hebben. Het kan ook anders; wat wij meemaken kan een relatie ook kapot maken, je kan uit elkaar groeien en je kan elkaar dingen verwijten, elkaar de schuld geven, alleen ... mijn man en ik hebben altijd alles samen beslist en besproken. In een relatie is niemand de baas, je doet het samen, je luistert naar elkaar, je bespreekt dingen met elkaar, je houdt rekening met elkaar. Evenwicht!

A true love story ... een partner kom je tegen omdat hij of zij je 'compleet' zal maken. Tijdens je relatie leer je van elkaar, zeker als het niet goed gaat. Problemen zijn er om opgelost te worden, maakt niet uit welke problemen, jullie slaan je er 'samen' door.

Wat ik vaak zie als mensen hun hart komen luchten bij mij is dat het probleem niet 'samen' opgelost wordt. Soms durft men bij de partner niet terecht met wat er scheelt, misschien gaat die zich aangevallen voelen? Misschien is dat gevoel terecht? Is het vaak niet zo dat men de schuld zoekt bij de ander ipv bij zichzelf? En wat is schuld? Bestaat dat?

Openheid, over je gevoelens durven praten en die gevoelens bij jezelf laten, niet de schuld bij de ander leggen ...  Jezelf afvragen waarom er iets is dat je ergert aan je partner, was hij of zij vroeger ook zo? Meestal wel. Waarom erger jij je er dan plots aan? 

Omgekeerd geldt hetzelfde, voel je niet aangevallen als je partner met iets bij je komt. Vraag je af waarom je eerste gevoel zus of zo is en ga daarmee aan de slag en bespreek alles verder op een rustige manier, toon begrip voor wat de ander voelt.

Op tijd met elkaar praten en iets niet opkroppen tot er kortsluiting komt omdat het in je hoofd tot kortsluiting kwam, doen!

Wat ook belangrijk is, is dat koppels op tijd 'quality time' voor elkaar maken. Het is niet nodig om dan met elkaar op stap te gaan of om samen iets te doen. Gewoon 'samen ZIJN' en 'er ZIJN' voor elkaar en naar elkaar luisteren. Vertel de ander hoe het met je gaat, vertel de ander dat je hem of haar graag ziet, vertel hem of haar hoe gelukkig je bent dat je elkaar gevonden hebt. Lichamelijk contact ... JA! Dat hoeft de hele kamasutra niet te zijn, hoge toppen scheren, presteren, ... waarom? Neem gewoon tijd voor elkaar, kruip knus tegen elkaar, luister naar elkaar en ... er komt wat komt, zo maak je ECHT contact en ga je in elkaar op.

Jullie Zielen hebben elkaar ooit gekozen met een reden, luister naar jullie hart en laat het ego de plaats van je hart niet innemen. 

"Wanneer je Ziel een partner kiest, dan is het de bedoeling dat je een 'mensenleven' lang bij deze partner blijft." Dat leerde ik van één van onze docenten tijdens mijn opleiding en voor een stuk geloof ik dit, voor een héél groot stuk zelfs. Ik geloof dat je hetzelfde tegen komt in een tweede, derde of vierde relatie (of meer). Dat waar je niet mee aan de slag ging in je eerste relatie, dat kom je opnieuw tegen in je volgende relatie(s), misschien niet in dezelfde vorm, maar je komt het opnieuw tegen.

Met de Ziel van de vader van mijn kinderen blijf ik mijn hele leven lang verbonden en dat is een mooie Ziel. In dit 'mensenleven' bleef die partnerrelatie echter niet bestaan. Dat is zo, misschien (en waarschijnlijk met grote zekerheid) hebben we (beiden) op dat moment niet genoeg met elkaar gepraat, niet naar elkaar geluisterd, geen tijd voor elkaar gemaakt. Het zij zo en spijt of schuld voel ik er niet over. Als een relatie stuk gaat dan is het erg belangrijk dat je respect voor elkaar blijft hebben en dat je elkaar ook in die relatie niets gaat verwijten.

Vandaag, zestien jaar geleden, kwam ik mijn huidige partner voor het eerst tegen. Ik herinner mij het moment nog dat we elkaar voor het eerst in de ogen (spiegel van de Ziel) keken en het Zielsverwantschap er onmiddellijk was. Pas anderhalf jaar later beseften we echter wat er op dat moment gebeurde, maar het was er! Dat moment wil ik altijd blijven onthouden, ook als het wat moeilijker gaat. Deze keer wil ik bij de Ziel blijven die me nog zoveel kan leren. Een mens weet nooit wat het leven brengt, maar ik wil ervoor gaan. 

Mijn lieve man, mooie Ziel, ik hou van jou 💗

Graag deel ik deze link nog met jullie, de woorden van een wijs man: 

https://www.brainwash.nl/bijdrage/psychiater-dirk-de-wachter-maak-ruimte-voor-je-verdriet

Proost !

Proost, omdat het goed met me gaat.

Al blijft onze situatie in Frankrijk onduidelijk, ik blijf vertrouwen hebben. Geloof me, niet altijd makkelijk, maar wat haalt het uit als je zit te mokken of te zeuren? Te klagen en te stressen?

En ondertussen word ik op allerhande andere kleine dingen getest. 'Grenzen aangeven en die durven stellen', dat is mijn werkpunt de laatste maanden.

Het lukt me aardig om me minder en minder aan te trekken van wat anderen van me denken. Meestal willen we 'lief' gevonden worden en laten we anderen over onze grenzen gaan zodat je jezelf in het moment zelf niet hoeft slecht te voelen. Nadien komt het dan wel, het slecht voelen, en die oefening ga ik tegenwoordig dagelijks aan, om dat dus NIET te doen! "Laat het bij die ander!", dat denk ik een paar keer per week.

Gisteren werd ik weer getest ... of eerder pas vandaag.

Op mijn werk moest ik iets afrekenen, de man die me moest betalen had een beetje teveel op en op een bepaald moment merkte die op dat ik 'op mijn centen zit'. Ik moest er hartelijk om lachen, zatte praat, waar haalt die persoon dat ineens vandaan?

Tot vanmorgen toen ik wakker werd, toen besefte ik plots waarover die persoon het had ... een tijdje geleden gingen we samen uit eten met nog een ander koppel en ik weigerde om de rekening in drie te delen omdat de andere twee koppels cocktails, wijn en digestief gedronken hadden. Mijn man en ik drinken niet, ik enkel water en mijn man meestal een cola. De rekening liep serieus op en ik vond het niet normaal dat wij hiervoor moesten betalen en dan ... moet je durven je grenzen stellen, écht wel een uitdaging op dat moment. Je ziet aan de blikken van de anderen dat ze je maar raar vinden, misschien krenterig? 

Gek dat het vanmorgen zo stak, niet zozeer omdat men mij 'krenterig' zou vinden, maar het feit dat het was blijven hangen en dat er blijkbaar over mij gebabbeld was en ik nadien 'een naam' kreeg.

Al te vaak 'oordelen' we over anderen, ik ben daar ook soms schuldig aan! Elke dag oefen ik om niet te oordelen over wat iemand doet, over hoe iemand over iets denkt, maar toch blijft die wereldverbeteraar in mij opspelen en probeer ik kleine zaadjes te planten om mensen ervan bewust te maken dat we wat toleranter mogen zijn, dat we wat liever mogen zijn voor Moeder Aarde, dat we een beetje beter voor onszelf mogen zorgen, ons lichaam is Onze Tempel en daar draag je zorg voor ... of niet. 

Grenzen stellen en opmerkingen van anderen niet laten binnen komen, vooral de opmerkingen over de momenten wanneer je je grenzen stelt (in een groep, op je werk, tegenover slechts één persoon, ...). Het is een kunst en je moet durven. Nadien word je nog meer getest en wordt het je nog moeilijker gemaakt om die volgende keer, bij diezelfde mensen, opnieuw je grenzen te stellen. Er zijn nu éénmaal mensen die blijven proberen over je grens te gaan, je geeft een vinger en zij willen persé een arm. Je kan het ontlopen, maar wat heb je daaraan? Op die manier leer je niets bij of ... het komt op een andere manier weer op je pad.

Sommige mensen hebben gewoon niet door dat ze getest worden, geven graag toe, laten over hun grenzen gaan omdat het op dat moment makkelijker is, maar nadien voelen ze zich slecht, gaan ze klagen en jammeren en de volgende keer doen ze gewoon hetzelfde om daarna weer te klagen en te zagen. Op die manier doe je er zelf niets aan en leg je de 'fout' bij de ander, het is de 'schuld' van de ander dat jij je slecht voelt. Zo werk het NIET!

Voor mij is het genoeg geweest, ik zal mijn grenzen blijven stellen en als het dan wat pikt omdat ik voel of weet dat er over mij gebabbeld wordt ... so what, dan schrijf ik het even van me af en de volgende keer pikt het veel minder, want wat is er nu mooier dan door mijn verhaal al die anderen die hun grenzen proberen te stellen een hart onder de riem te steken? 

Dus lieve mensen, go for it en blijf vooral bij jezelf, dat voelt op het laatste het beste! 

Love you all! Ook degenen die het niet snappen, ooit komt het wel 💗💗