Al blijft onze situatie in Frankrijk onduidelijk, ik blijf vertrouwen hebben. Geloof me, niet altijd makkelijk, maar wat haalt het uit als je zit te mokken of te zeuren? Te klagen en te stressen?
En ondertussen word ik op allerhande andere kleine dingen getest. 'Grenzen aangeven en die durven stellen', dat is mijn werkpunt de laatste maanden.
Het lukt me aardig om me minder en minder aan te
trekken van wat anderen van me denken. Meestal willen we 'lief' gevonden worden
en laten we anderen over onze grenzen gaan zodat je jezelf in het moment zelf
niet hoeft slecht te voelen. Nadien komt het dan wel, het slecht voelen, en die
oefening ga ik tegenwoordig dagelijks aan, om dat dus NIET te doen! "Laat
het bij die ander!", dat denk ik een paar keer per week.
Gisteren werd ik weer getest ... of eerder pas vandaag.
Op mijn werk moest ik iets afrekenen, de man die me moest betalen had
een beetje teveel op en op een bepaald moment merkte die op dat ik 'op mijn
centen zit'. Ik moest er hartelijk om lachen, zatte praat, waar haalt die
persoon dat ineens vandaan?
Tot vanmorgen toen ik wakker werd, toen besefte ik plots waarover die
persoon het had ... een tijdje geleden gingen we samen uit eten met nog een
ander koppel en ik weigerde om de rekening in drie te delen omdat de andere
twee koppels cocktails, wijn en digestief gedronken hadden. Mijn man en ik drinken
niet, ik enkel water en mijn man meestal een cola. De rekening liep serieus op
en ik vond het niet normaal dat wij hiervoor moesten betalen en dan ... moet je
durven je grenzen stellen, écht wel een uitdaging op dat moment. Je ziet aan de
blikken van de anderen dat ze je maar raar vinden, misschien krenterig?
Gek dat het vanmorgen zo stak, niet zozeer omdat men mij 'krenterig' zou
vinden, maar het feit dat het was blijven hangen en dat er blijkbaar over mij
gebabbeld was en ik nadien 'een naam' kreeg.
Al te vaak 'oordelen' we over anderen, ik ben daar ook soms schuldig
aan! Elke dag oefen ik om niet te oordelen over wat iemand doet, over hoe
iemand over iets denkt, maar toch blijft die wereldverbeteraar in mij opspelen
en probeer ik kleine zaadjes te planten om mensen ervan bewust te maken dat we
wat toleranter mogen zijn, dat we wat liever mogen zijn voor Moeder Aarde, dat
we een beetje beter voor onszelf mogen zorgen, ons lichaam is Onze Tempel en
daar draag je zorg voor ... of niet.
Grenzen stellen en opmerkingen van anderen niet laten binnen komen, vooral de opmerkingen over de momenten wanneer je je grenzen stelt (in een groep, op je werk, tegenover slechts één persoon, ...). Het is een kunst en je moet durven. Nadien word je nog meer getest en wordt het je nog moeilijker gemaakt om die volgende keer, bij diezelfde mensen, opnieuw je grenzen te stellen. Er zijn nu éénmaal mensen die blijven proberen over je grens te gaan, je geeft een vinger en zij willen persé een arm. Je kan het ontlopen, maar wat heb je daaraan? Op die manier leer je niets bij of ... het komt op een andere manier weer op je pad.
Sommige mensen hebben gewoon niet door dat ze getest worden, geven graag
toe, laten over hun grenzen gaan omdat het op dat moment makkelijker is, maar
nadien voelen ze zich slecht, gaan ze klagen en jammeren en de volgende keer
doen ze gewoon hetzelfde om daarna weer te klagen en te zagen. Op die manier
doe je er zelf niets aan en leg je de 'fout' bij de ander, het is de 'schuld'
van de ander dat jij je slecht voelt. Zo werk het NIET!
Voor mij is het genoeg geweest, ik zal mijn grenzen blijven stellen en
als het dan wat pikt omdat ik voel of weet dat er over mij gebabbeld wordt ...
so what, dan schrijf ik het even van me af en de volgende keer pikt het veel
minder, want wat is er nu mooier dan door mijn verhaal al die anderen die hun
grenzen proberen te stellen een hart onder de riem te steken?
Dus lieve mensen, go for it en blijf vooral bij jezelf, dat voelt op het
laatste het beste!
Love you all! Ook degenen
die het niet snappen, ooit komt het wel 💗💗
Geen opmerkingen:
Een reactie posten