21 JAAR

 21 jaar al kennen we elkaar vandaag.

Voor ons is 7 augustus de datum die we elk jaar vieren, want op 7 augustus hebben we elkaar voor het eerst ontmoet. We waren geen koppel, gewoon vrienden, maar op 7 augustus bracht het Universum ons samen. Niets gebeurt zomaar …

Men spreekt soms van 7 magere jaren en 7 vette jaren, t.t.z. 7 slechte jaren en 7 goede jaren. Die 21 jaren samen waren echter altijd mooie en gelukkige jaren.

Ook al waren die jaren altijd gelukkig, we kregen wel de nodige uitdagingen op ons pad. De eerste 7 jaren waren niet de makkelijkste, terwijl de volgende 7 dan weer heel vlot gingen. Onze laatste 7 jaren samen waren opnieuw niet de makkelijkste, maar wij vinden altijd de nodige steun bij elkaar.

De laatste dagen dacht ik veel na en het ontroert me om te voelen hoe gelukkig ik ben met Marc. Hoe blij ik ben met onze fijne familie. Onze lieve kinderen en hun partners, de kleinkinderen, mijn ouders die nog gezond en wel zijn en mijn lieve zusje en haar gezin.

 DANKBAAR.

De laatste maanden is er een shift geweest in de energie en is er voor ons veel veranderd. Geen idee van waar het plots allemaal kwam, maar ik durf geloven dat we voor 7 rustiger jaren staan, natuurlijk met hier en daar de nodige obstakels en verdrietjes. Uitdagingen zullen er wel altijd zijn, no matter wat, in magere en in vette jaren.

Alles begon in 2002 op het moment dat we elkaar ontmoetten. Het was voor ons niet makkelijk om toe te geven dat we na een tijd verliefd op elkaar werden. We zijn allebei niet de personen die mensen willen kwetsen. We wilden al helemaal niet dat onze kinderen hun ouders uit elkaar zagen gaan, zoiets kon voor ons niet. We hebben onszelf en onze ‘verliefdheid’ maanden aan een stuk verloochend, maar begin 2004 ging het niet meer. Kiezen was onvermijdelijk.

Het was een moeilijk jaar. Aan onze partners bekennen dat we voor een ander kozen, onze kinderen vertellen dat mama en papa uit elkaar gingen … Samen gaan wonen nadat we allebei een relatie van respectievelijk 25 jaar en 22 jaar hadden. Aan een ‘nieuwe’ partner wennen met zijn en haar eigen karakter. Twee dominante karakters samen, het heeft dat eerste jaar soms flink gerommeld (en als ik dat nu bekijk, met wat ik nu weet, was dat eigenlijk grappig).

Na een jaar wisten we echter heel zeker dat we sowieso met elkaar verder wilden. We waren trouwens nooit van plan om het niet te laten lukken, want je doet niet een hoop mensen pijn om daarna de handdoek in de ring te gooien, zo werkt het niet. Samen kochten we een huis en voor de tweede keer in een jaar verhuisden we.

In de jaren nadien ging alles wat moeizamer voor mij. Ik had veel pijn, veel migraine en heel weinig energie. In 2008 stierf Marc zijn papa en dat was best moeilijk voor ons beiden. Het ging allemaal te plots. Dat gaf ons de nodige stress, ook de afhandeling van alles daarna.
Begin 2009 kreeg ik de diagnose fibromyalgie en daarbij kreeg ik de opmerking dat daar weinig aan te doen was, de dokter wilde me wel antidepressiva voorschrijven en verzekerde me dat alles wel zou beteren als ik ooit in de menopauze was.

Daarna is er heel veel veranderd. Ik zou het heft wel zelf in handen nemen en we gingen samen op zoek naar genezing. Al genees je nooit van fibromyalgie, je leert ernaar te leven en vooral goed voor jezelf te zorgen. Doe je dat niet, dan gaat het slecht.

Van zomer 2002 tot zomer 2009 waren de 7 moeilijke jaren, ze slecht noemen kan ik niet, want we kwamen geen ongeluk tegen, niets dat niet normaal is in een leven.

In 2009 ben ik opnieuw gaan studeren om mijn ziekte zelf aan te pakken. In 2010 zegde ik mijn werk op omdat het me niet meer boeide, de interesse was weg, er waren teveel veranderingen op til die ik niet meer wilde meemaken. Ik heb genoten van studeren en van thuis zijn, voor het eerst in mijn leven ging ik ‘doppen’ en had ik alle tijd voor mijn studies. Ik voelde me alsmaar beter door een andere levenswijze door mijn studie als gezondheidsbegeleider aan De Levensschool.

Ondertussen werkte Marc, zoals altijd, veel, maar het ging vlot. Geregeld gingen we samen op weekend en elk jaar met vakantie. In die tijd leerde ik zelf ook met de motor rijden en we kochten elke onze eigen BMW GS. Ik kijk met veel plezier terug op die jaren.

Op een bepaald moment beslisten we om naar Frankrijk te emigreren en om daar een leven op te bouwen. We namen wel onze tijd om alles netjes achter te laten in België. De kinderen moesten allemaal afgestudeerd zijn, het huis moest eerst verkocht. Alles moest netjes opgezocht en uitgepluisd worden en dat was best boeiend.
Begin 2016 verhuisden we naar Frankrijk en daar zouden we alles ter plaatse regelen, de aankoop van onze eigen chambres d’hôtes.

Vanaf de zomer 2009 tot de zomer 2016 waren boeiende jaren, mooie en rijke jaren.

In 2016 bleek op een bepaald moment dat er niet veel in orde was om de aankoop van het huis en de chambres d’hôtes in Frankrijk af te ronden. Kort samengevat; de Nederlander waarvan we zouden kopen was met niet veel in orde. Er waren geen bewijzen van belastingaangiften, dus ook geen officiële bewijzen van cijfers van wat de bed and breakfast opbracht. Bleek ook dat die man het dubbele vroeg van wat het huis waard was, omdat hij een ‘zaak’ wilde verkopen. Maar als je geen belastingaangiften doet, dan kan je niet spreken van een zaak en dan kan je die ook niet verkopen. Voor een gedeelte van het bedrag van hetgeen hij teveel vroeg, moesten we lenen, maar we kregen geen lening omdat er geen officiële cijfers waren. We zaten dus in de shit*.

Eind 2017, na heel veel gedoe en stress, verlieten wij de chambres d’hôtes. We hebben nadien een jaar op verschillende locaties in Castellane gewoond, eerder gebivakkeerd. In 2018 was ons leven heel onzeker. Op financieel vlak kwamen we niks te kort, maar we hadden geen eigen woonst, we wisten niet hoe het verder moest … Het enige dat we zeker wisten, was dat we niet terug naar België wilden.

In dat jaar gingen we op zoek naar iets anders, vooral naar een andere chambres d’hôtes om te kopen, maar telkens kwamen we op hetzelfde uit, geen cijfers …

Dit huis was een tijdje een optie om te kopen.

Op 21 oktober 2018 werd ik wakker met de ZEKERHEID, een ingeving van who knows where, dat we de biowinkel La Maison Bio moesten overnemen. Na wat overleg gebeurde dat ook en tekenden we de ‘compromis de vente’ ergens half november. In de tussentijd gingen we ook op zoek naar een huis en vonden we dat. Bij de bank wisten we in minder dan een week dat alles in orde was en op 21 november tekenden we de ‘compromis de vente’ voor het huis.

Het volgende jaar werd een jaar van verhuizen, het huis inrichten, de winkel opfrissen, inrichten en er iets heel nieuw van maken. In 2020, 2021 en gedeeltelijk in 2022 weten jullie allemaal wat er gebeurde, daar wil ik het zelfs niet meer over hebben.
In 2022 hadden we hier in de streek een heel droog jaar met watertekort. Dat had zijn effect op de komst van toeristen. Al die jaren hebben we hard gewerkt, maar er was genoeg tijd om te ontspannen thuis, het evenwicht was in orde wat dat betreft. Het enige wat we altijd ‘minder’ vonden is dat wanneer wij veel vrije tijd hebben het winter is. Als wij hard moeten werken, dan is het zomer en dan missen we best veel van de animatie in de streek.

Ondertussen zijn we zomer 2023 en de laatste maanden veranderde dus de energie in ons leven. Van zomer 2016 tot zomer 2023 waren het 7 heftige jaren, maar wel jaren waarin wij beiden oma (moeke) en opa (Casteel) werden van twee prachtige kleindochters en dat verandert iets bij een mens. Ongelooflijk wat een impact dat heeft en dan niet in het minste op mijzelf. 

Die laatste jaren worden er voor mij niet makkelijker op wat mijn gezondheid betreft. De fibromyalgie steekt terug de kop op door de stress die er in al die jaren geregeld was en het gebrek aan tijd om goed voor mijzelf te zorgen helpt daar niet aan.
Nochtans moet ik hier ook weer een kanttekening maken, want het is zeker niet dat wij ons leven en ons werk hier niet leuk vinden. Het werken in de winkel is heel leuk, maar de zorgen die daarbij komen kijken (de stress van de leveringen die niet in orde zijn en het werk extra dat daarbij komt kijken, de pandemie met de zovele regeltjes in de winkel, etc.) maakten het voor ons soms niet makkelijk.

Zomer 2023, tijd voor verandering.

De afgelopen maanden hebben Marc en ik heel veel met elkaar gepraat over wat we eigenlijk willen en voor ons is het duidelijk. We willen meer tijd om de familie te zien, ik wil graag mijn kleinkinderen vaker zien, maar ook mijn ouders. Er voor hun zijn als het de komende jaren misschien wat moeilijker gaat. Mijn zus kan niet altijd voor alles opdraaien. We willen onmiddellijk naar België kunnen als dat nodig mocht zijn.

Tot over 2 maanden hebben wij altijd gedacht dat wij verder zouden doen met de winkel tot aan Marc zijn pensioen. We hebben echter beslist om ons leven anders in te richten en daarom verkopen we onze winkel.

Wanneer dat zal zijn of hoe dat gaat lopen? Dat laten we opnieuw over aan het lot, het Universum, aan wat het leven voor ons in petto heeft. We zien wel, maar we hebben vertrouwen.

De laatste maanden hebben we ook veel gepraat over hoe we het daarna zullen aanpakken en dat is voor ons redelijk duidelijk. We brengen jullie ten gepaste tijde op de hoogte van onze plannen, onze nieuwe projecten.

Één ding is zeker, daar gaan we samen voor! Wat de toekomst brengt weten we nooit, maar op dit moment is dat vooral ‘samen doen wat we graag doen’.  

*Wie daarover meer wil weten, kan de blog lezen.