#metoo

Ben jij trouw aan jouw grens?

De afgelopen maanden heb ik vaak gedacht aan reacties die ik las op alles rond #metoo.
Ik merkte dat mijn postje wel heel veel gelezen werd, er kwamen geen reacties op, maar dat hoeft ook niet, daarop zit je niet te wachten, geloof me.
Het is zeker geen manier om aandacht te vragen, om het slachtoffer uit te hangen, om reacties te krijgen zoals 'ocharme toch'. Het was vooral bevrijdend om het eindelijk eens neer te schrijven.

In de afgelopen maanden hoorde en las ik ook geregeld reacties zoals: "Wat willen nu die flauwe trienen na zoveel jaar nog met hun verhaal naar buiten komen???" en "Hoe flauw is dat om daar nu nog mee af te komen? Dat ze hun mond op het moment zelf open doen!".

Aan de mensen die zulke reactie uiten: iemand komt daarmee zomaar niet naar buiten. In eerste instantie ga je de schuld bij jezelf zoeken en omdat je net denkt dat je zelf schuldig bent ga je zwijgen en ben je bang voor de reacties van anderen.
Vanaf het moment dat je je verhaal hebt kunnen vertellen voel je dat je sterker wordt, vooral omdat er nu zoveel vrouwen zijn die met hun verhaal naar buiten komen. Sommigen hebben verschrikkelijke dingen meegemaakt, meermaals, jaren aan een stuk. Sommigen hebben één keer iets meegemaakt, maar dat wil niet zeggen dat het voor die persoon niet belangrijk is om het te vertellen. Feit is dat al deze vrouwen steun bij elkaar kunnen vinden, in elkaars verhalen en weten dat je niet alleen bent.

De afgelopen weken kwamen er weer veel verhalen naar buiten, o.a. de Oxfam-affaire en het misbruik dat gepleegd wordt door lokale hulpverleners bij andere organisaties, hulp in ruil voor s*ks. En dan het verhaal van die Amerikaanse arts die zoveel meisjes op een slinkse manier misbruikt heeft. Gisteren kon je op TV de verhalen horen van de turnsters, die beseften op het moment zelf niet dat ze misbruikt werden, maar ze voelden wel dat er iets niet klopte. Je moet sterk zijn om nadien naar buiten te komen met je verhaal.

Hopelijk kunnen de mensen die deze verhalen flauw vinden, of vinden dat ze er maar eerder mee naar buiten moesten komen, zich eens verplaatsen in die ander zijn of haar situatie en kunnen deze mensen mettertijd wat meer begrip opbrengen voor de slachtoffers. Hopelijk beseft iedereen stilaan dat er altijd grenzen zijn, zelfs het aanraken van iemand kan erover zijn ...

Toen ik bezig was in het laatste jaar van mijn vierjarige opleiding bespraken we in een bepaalde cursus heel persoonlijke dingen, dingen waar mensen het moeilijk mee konden hebben. Iemand vertelde haar verhaal en ik vond het zo pakkend en wilde die persoon steunen en ik nam haar arm vast om een knuffel te geven. Ik kreeg van de docent een opmerking hierover en hij zei me dat ik dit vaak deed, dat ik dat niet zomaar kon doen ...
Ik was geschrokken, ik stond er nog nooit bij stil dat ik mensen heel vlug aanhaal en een knuffel wil geven, als troost, als ondersteuning.
Niet iedereen houdt hiervan. Ik vroeg aan mijn medestudent of ze het dan erg vond wat ik deed en zij antwoordde mij dat ze het niet leuk vond dat ik haar aanraakte. Toen ... in die les, leerde ik dat het niet vanzelfsprekend is om lichamelijk contact met iemand te hebben, hoe onschuldig je het zelf ook vindt. Die docent leerde mij dat je iemands energie kan lezen, kan scannen (bij wijze van spreken) en dat je kan aanvoelen dat iemand iets niet leuk vindt. Nu nog hou ik daar rekening mee. Ik zal niet zomaar iemand een knuffel geven, ik probeer eerst aan te voelen wat kan of ik vraag gewoon: "Wil jij een knuffel van me, kan je die nu gebruiken?" en meestal is het antwoord daarop gelukkig: "Ja" en dan doet het goed dat je op die manier iemand kan troosten.

Het punt dat ik wil maken is dat grenzen soms heel dun kunnen zijn. Mensen die deze grenzen niet aanvoelen en op één of andere manier over de grenzen van mensen heen lopen en geen rekening houden met anderen, die mogen erop gewezen worden. Je mag aangeven dat je iets niet leuk vindt en als de andere persoon geen rekening houdt met wat je hem of haar zegt, dan hoef je dat niet voor jezelf te houden, spreek een vertrouwenspersoon aan, zoek steun bij iemand anders, iemand die je kan bevestigen dat het niet ok is wat die andere persoon met je doet.
Wees niet bang om als trut of seut versleten te worden, je zal zien dat er heel wat mensen zijn die je zullen begrijpen, de tijden zijn gelukkig aan het veranderen.

Voor de mensen die heel dit #metoo verhaal flauw blijven vinden ... probeer het allemaal eens van de andere kant te zien en vraag jezelf eens af waar jouw grenzen liggen, hoe vaak iemand al over jouw grenzen ging of hoe vaak jij over iemands grenzen gaat, gewoon in wat je soms zegt ...
Als jij je mening verkondigt over het hele #metoo verhaal in een groter gezelschap, besef dan dat er meestal wel één iemand in dit gezelschap een slachtoffer kan zijn. Hoe naakt zou jij je voelen als die persoon je zijn of haar verhaal vertelt en je kan aanvoelen hoeveel verdriet er nog leeft bij die persoon?

De afgelopen week heb ik me geregeld machteloos gevoeld. Ik zou zo graag alle slachtoffers gaan knuffelen, helpen, er voor hun zijn. Ik kan zo boos worden op de mensen die 'over de grenzen' van een ander gaan, die 'geen respect hebben' voor anderen. Machteloosheid ... het voelt niet goed, ik heb er verdriet over en ik kan dan best wel een traantje laten.
En dan vind ik mezelf soms maar een zwak persoontje, ik ben niet iemand die in Brussel op een plein met een vlag gaat zwaaien en dingen gaat scanderen, die in het rond gaat schoppen, die op de barricade gaat staan en naar één of ander arm land reist om de mensen daar te gaan helpen, daar ben ik te angstig voor, heb ik het lef niet voor ... Ik bewonder de mensen die dat doen, ongelooflijk veel bewondering heb ik voor hen ...

Wat kan ik wel doen? Intunen op anderen, er zijn voor anderen als ze hun verhaal willen vertellen, knuffels uitdelen aan mensen die het nodig hebben, maar ook een financieel steuntje bijdragen aan mensen die het écht nodig hebben, gewoon een maaltijd of wat maandelijkse hulp aan een mooi projectje. Kleine dingen ... dat is op dit moment voor mij weggelegd, we zien wel wat er nog op mijn pad komt.

Respecteer anderen hun grenzen lieve mensen, vooral kindertjes ... het is niet normaal dat je een baby'tje zomaar uit de armen van een moeder neemt omdat je het zo leuk vindt om zo een klein schattig mensje vast te houden. Lees wat die moeder wil of niet wil, vraag eerst wat kan, kijk hoe de baby reageert. Ook kinderen, maakt niet uit welke leeftijd, geven goed genoeg aan wanneer je te kort komt, over hun grenzen gaat ... respecteer dit. Maar ook volwassen geven heel duidelijk aan wat ze wel of niet leuk vinden ... lees dit, lees de andere persoon.

Succes !