Het leven is een uitdaging ...

... ga ze aan en groei.

Verdriet, plots word ik overspoeld door enorm veel verdriet.

Vandaag postte ik een tekst op Facebook, iets van iemand anders, over donorschap en het waarom je er niet voor kiest om donor te zijn. Het werd zo mooi verwoord, helemaal zoals ik het ook voel.

En dan ... komen er reacties op van mensen die het niet met me eens zijn en dat vind ik zelfs niet erg, iedereen mag zijn of haar mening hebben, alleen ... één iemand reageert er heftig op, speelt het persoonlijk en haalt mijn kinderen erbij, stelt een directe vraag en ik ... antwoord eerlijk ... en dan krijg je als reactie dat ze hoopt dat ik dan nooit de keuze moet maken om een donororgaan te laten inplanten bij mijn kinderen of niet.
Ik voel me aangevallen, of eerder be/veroordeeld, en dan begin ik na te denken ... Waarom voel ik me dan aangevallen? Twijfel ik aan wat ik deelde? Waarom voel ik me zo slecht over haar reactie? Wat zegt dit over mij? Waarom denk ik altijd zover na over de dingen? Zien mensen mij, door wat ik denk, om waar ik van overtuigd ben, als één of ander raar 'sektegeval'?
Als ik geen organen wil van iemand anders, hoe zit het dan met bloed? Hoe zit het dan met wat de Jehova's daarover denken? En dan denk ik direct: "Die hebben daarover wel gelijk." Ook het bloed van iemand anders krijgen heeft gevolgen, maar dat besef ik, daar ga ik ook niet licht mee om.

En dan ... besef ik dat ik eigenlijk heel alleen sta met die ideeën die ik daarover heb, binnen mijn naaste omgeving, mijn man, mijn (schoon)kinderen, mijn pluskinderen, ouders, zus, ... Begrijpt iemand mij? Mijn zoon misschien wel, op dat vlak heb ik, denk ik, de meeste raakpunten met hem (ook al weet ik dat mijn dochter er ook over nadenkt).

Het kan als 'makkelijk' aanzien worden als ik zeg dat mijn kinderen hun eigen keuzes moeten maken en ik ben blij dat ik die vroeger nooit voor hun moest maken en toch ... moest ik weten wat ik nu weet, ik zou verschillende keuzes niet gemaakt hebben. Ik zie welke gevolgen bepaalde keuzes die ik maakte gehad hebben. Door veel te studeren en je te verdiepen in bepaalde materie ga je beseffen dat het anders had gekund ... Door al dat 'verdiepen in' wordt het er niet makkelijker op, helemaal niet, en als je dan nog het gevoel krijgt dat je jezelf moet verantwoorden ... waarom? Omdat ik niet mee wil lopen met de kudde en klakkeloos alles maar wil aannemen wat ons voorgeschoteld wordt?

En dan plots begin ik te wenen, voel ik zo'n intens verdriet, ik kan niet meer stoppen, het komt van heel diep. Ik vraag me af wat er met mij scheelt, waarom? Van waar komt dat verdriet? Voel ik me wel aangevallen? Ben ik gaan twijfelen? Dacht ik ergens van overtuigd te zijn en ben ik dat niet? Wat als er iets met mijn kinderen gebeurt? Mijn (ooit) kleinkinderen? Geef ik een nier? Ga ik op zoek naar een donor? Wat? Hoe? Waarom? Wanneer?

Neen ! Ik verander niet van 'gedacht'. 

Ik voel en weet dat het juist is, ik respecteer anderen hun mening (had ik dat al niet minstens 3 keer geschreven als antwoord op mijn postje?)

Ik weet nu waar dat intens verdriet vandaan komt. Verdriet om de kille wereld waarin we leven, de wereld waarin mensen 'zot' draaien en waar er niet meer naar hun geluisterd wordt, de wereld waarin alles wetenschappelijk verklaard moet worden, een wereld waarin alles draait om geld, zelfs de levens van mensen, er wordt handel gedreven in mensen, alles draait om geld en de mens wil het 'Leven' zelf beheersen, sturen, controleren ...

Alles? Gelukkig niet alles, dat zal nooit lukken.

Alles heeft zijn gevolgen, alle keuzes die een mens maakt, hoe klein ook, hebben gevolgen.

Kies je ervoor om je organen niet af te staan? Dat heeft gevolgen.

Kies je ervoor dit wel te doen? Ook dat heeft gevolgen (en dan bedoel ik gevolgen verder dan dat er op dat moment een mens 'gered' wordt).

Elke kleine daad die we stellen, gedachte die we denken, ... heeft gevolgen.

Wat mijzelf betreft kan ik alleen maar mijn gevoel volgen en nooit doen wat oprecht verkeerd voelt voor mij. Kennis is alles, en niet alleen wetenschappelijke kennis. Begrijp me niet verkeerd, het is maar goed dat er wetenschappelijke kennis is, want anders zaten we nog ergens ver weg in de Middeleeuwen (of elders) met onmenselijke praktijken en bijgeloof, maar ... is er zoveel veranderd? Onmenselijke praktijken? Zet het nieuws op en ... de manier waarop verandert alleen maar.

Verdriet om de kille wereld waarin we leven, gecontroleerd door angst, regeltjes en hoge maatstaven.

Waarom geen wereld vol Liefde, Respect, Mededogen, Behulpzaamheid, Vertrouwen en Oprecht Voelen? Ik wil er blijven van dromen, hopen en aan meewerken. Kleine dingen doen, zaadjes planten en bewuste keuzes maken.

Mijn pijn? Mijn uitdaging? Leren omgaan met de keuzes die de mensen maken waarvan ik Zielsveel hou en die keuzes respecteren. Hopelijk respecteren zij de mijne.

Ooit zei iemand mij: "B, het is niet makkelijk om te zien wat je ziet, om te voelen wat je voelt, om te weten wat je weet en toch al die mensen om je heen hun eigen leven te laten leven, hun niet te willen sturen, de controle te houden ... Loslaten is het enige dat je kan doen, want wie ben jij om te bepalen wat een ander doet of denkt?" En zo is het ... iedereen heeft zijn of haar eigen leven, zijn of haar eigen pad te begaan, ook de mensen waarvan je het meeste houdt.

Link naar de blog die ik deelde en waar alles mooi in verwoord staat.