Moesten we echt niet proberen om te weten te komen wie de chambres d'hôtes zou gaan kopen waar wij twee jaar in gewoond hebben?
Wilden we die mensen dit aandoen, dat hun erger dan ons zou overkomen?
Namiddag heb ik iemand een sms gestuurd, met de vraag naar die mensen hun gegevens, zodat ik ze kon spreken, nadien moesten ze maar zelf beslissen wat ze zouden doen. Ik was niet van plan om hun een vreselijk verhaal te vertellen, enkel de 'leugens' uit één van de vorige blogs te bezorgen.
Net vernamen we dat de kandidaat-kopers in de dagen na ons vertrek het huis zijn gaan bezichtigen en dat ze zich terug getrokken hebben.
Blijkbaar wonen die mensen ook (eigenlijk net zoals wij voordien) in een prachtig huis, helemaal af, netjes in orde. Ik hoop dat ze het nog niet verkocht hebben en anders ... hoop ik dat ze iets moois op hun pad mogen vinden de komende weken, wij wensen het hun. We willen hun zelfs bijstaan met wat wij ondertussen in Frankrijk al leerden.
Ergens voelt het voor ons van: zie je wel, recht geschiedt, maar de meeste opluchting voelen we voor de mensen die er niet mee doorgaan en we hopen dat het goed komt met hun.
We hopen dat er niemand anders in de val gaat trappen en dat er iemand dat huis aan een eerlijke prijs kan kopen en er een mooi nestje van kan maken, het is mogelijk, maar er zijn aanpassingen nodig die ook nog geld kosten.
Voor ongeveer €25000,00 reserveringen hebben ze alvast ... en terwijl ik dit schrijf denk ik aan al de mensen die gereserveerd hebben en die ons daar niet zullen terug vinden, maar wie wel?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten