De laatste schijf van ons geld werd vandaag gestort.
We voelen hier opluchting en dankbaarheid, dankbaarheid dat dit stuk eindelijk van de baan is. Moeten we de eigenaar van het huis daarvoor dankbaar zijn? Voor een stuk wel, omdat hij eindelijk wil inzien dat dit de enige manier was om schot in de zaak te krijgen, om 'zijn zaken' af te handelen, maar aan de andere kant ... het is ONS GELD, is het niet normaal dat we dat terug krijgen?
Ik vind het zo spijtig dat we zover moesten gaan, zo hard op onze strepen moesten staan. Het kostte zoveel energie; aan één kant steek je heel veel energie in de chambres d'hôtes en de gasten, om het hen naar de zin te maken, en aan de andere kant ben je constant bezig met het terugkrijgen van je eigen geld. Van de ene kant krijg je energie en aan de andere kant sijpelt die energie weer weg.
We zijn er niet trots op dat we de procedure moesten opstarten voor beslaglegging op de persoonlijke eigendom van tegenpartij, maar wij moesten en zouden ons geld terug krijgen! Hoe vaak kregen wij de opmerkingen: "Heeft hij het wel, dat geld?" of "Wat als hij failliet gaat, zijn jullie dan je geld kwijt?". Opmerkingen die ons heel erg gerust stelden, NOT ! Maar dat zal 'des mensens' zijn zeker? Wij hebben altijd zoiets van 'de problemen aanpakken als ze zich stellen' en niet allerlei extra problemen creëren in je hoofd, het was al erg genoeg zo.
De advocaat ... die kostte geld, maar eigenlijk viel het nog mee, want voor een ontzettend goeie advocaat die je veel goeie raad geeft, die rustig is en begripvol, waar je je goed bij voelt ... die mag betaald worden. Alleen zijn er iets teveel kosten geweest, kosten die niet gehoefd hadden en ... als we morgen laten weten dat we ons geld terug hebben, dan is het afwachten welke rekening we nog gaan krijgen. Wij hebben geen ervaring met het onder de arm nemen van een advocaat en we weten niet of de mails en telefoontjes met raad van de afgelopen weken ook aangerekend worden. Tot nu toe zijn we ongeveer € 1000,00 kwijt aan haar (waarvan € 600,00 voor de protocol), maar voor wat hoort wat (zoals gezegd), ze heeft ons enorm bijgestaan.
De laatste jaren waren voor mij op een aparte manier zwaar omdat ik, door mijn opleiding, heel goed kan zien van waar bepaald gedrag komt en daardoor altijd wel 'begrip kan opbrengen voor' en 'compassie hebben met', en dat de tegenpartij ook maar een mens is die problemen heeft met bepaalde dingen, door wat die in zijn of haar kindertijd (of nog later) meegemaakt heeft en doordat die persoon ook elke dag lessen uit het leven moet/kan trekken.
MAAR een mens heeft altijd 2 of meer keuzemogelijkheden en moet zich zelf ook willen verbeteren en laat dat nu net zijn wat ik (en ook mijn wederhelft) elke dag probeer. Bij alles wat we meemaakten dacht ik telkens "Wat moet ik hiervan leren?", tot ik dit alles op een keer 'de grootste bullshit' vond en kwaad werd (zie vorige blogs), mijn voet vooruit gezet heb en mijn tanden heb laten zien en toen ... werd het strijdplan uitgestippeld, geen compassie meer en zien wat ervan zou komen. Het mag gezegd worden dat dit een opluchting was voor mijn wederhelft, want als het van hem afhing, dan had hij zijn voet een jaar geleden al serieus vooruit gezet (misschien was het dan eerder opgelost geweest?).
Natuurlijk heeft het hier soms 'gekletterd', maar eigenlijk maar héél soms. Af en toe wordt de frustratie een mens teveel en als je 7 op 7 en 24 op 24 samen werkt, op wie reageer je het dan anders af? Ik ben er zeker van dat onze relatie er nog beter op geworden is, want we kunnen steeds bij elkaar terecht en ... we begrijpen elkaar, we praten het uit als we elkaar eens niet begrijpen.
Hierboven een foto van een stukje van het bord waar ik mee werk, waarop ik dingen probeer neer te zetten. Een paar weken geleden kon ik de slaap niet vatten en toen heb ik letterlijk 'gevraagd' dat alles voor iedereen op zijn best kon opgelost worden, dat de ketting waarmee we aan elkaar vast hingen zou breken en dat er op een goeie manier, voor alle partijen, uit elkaar kon gegaan worden. Ik teken dan, en schrijf ... Alles ga ik niet fotograferen 😇, hopelijk komt er nu nog een mooi vervolg aan het verhaal. Duimen jullie mee?
Toch nog een kleine voetnoot: vergeven? Misschien wel. Vergeten? Nooit, dit was een harde les voor ons, we zullen niet zomaar nog iemand helpen die problemen heeft ... en een koffietje drinken samen? Nooit meer, echt niet. Liefst komen we hem/hen nooit meer tegen, ook niet in een volgend leven ... 😉
Geen opmerkingen:
Een reactie posten